Amerikaanse Burgeroorlog
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
| Over dit artikel en/of onderwerp bestaat er ook een portaal! Klik hier om het portaal te bekijken! |
| Amerikaanse burgeroorlog | ||
|
| ||
|---|---|---|
| Datum | 12 april 1861 - 9 april 1865 | |
| Locatie | .svg){kind=small} Verenigde Staten
| |
| Overwinning voor | De Unie | |
| Strijdende partijen | ||
| Verenigde Staten van Amerika (Unie)
|
.svg){kind=small} Geconfedereerde Staten van Amerika (Confederatie)
|
|
| Leiders | ||
| Abraham Lincoln Ulysses S. Grant
|
Jefferson Davis Robert E. Lee
|
|
| Troepensterkte | ||
| : 1.556.000
|
: 800.000
|
|
| Verliezen | ||
| 110.000 gesneuveld op het slagveld 360.000 totaal aantal doden 275.200 gewonden |
93.000 gesneuveld op het slagveld 258.000 totaal aantal doden 225.000 gewonden |
|
Portaal  Geschiedenis
| ||
De Amerikaanse Burgeroorlog (Engels: American Civil War), soms ook de Oorlog tussen Staten (War between States) genoemd, was een oorlog in de Verenigde Staten tussen 1861 en 1865. De oorlog was tussen de Noordelijke Staten (de Unie) onder leiding van Abraham Lincoln en de Zuidelijke Staten (de Confederatie) onder leiding van Jefferson Davis. De oorlog ontstond nadat de Zuidelijke Staten zich afscheidden van de Verenigde Staten en een zelfstandig land gingen vormen; de Geconfedereerde Staten van Amerika. Tijdens de oorlog vonden er veel bloedige gevechten en veldslagen plaats. Hierdoor is de Amerikaanse Burgeroorlog de dodelijkste oorlog op Amerikaans grondgebied.
De oorlog ging over slavernij, ook al hebben sommige historici hierover een andere mening. Iedere staat mocht beslissen of zij de slavernij toestond of niet. De slavernij-kwestie zorgde voor veel spanningen tussen de vrije staten in het noorden en de slavenstaten in het zuiden. Vooral nadat de Verenigde Staten veel grondgebied hadden gewonnen na de Amerikaans-Mexicaanse Oorlog ontstond de vraag of deze nieuwe gebieden slavernij moesten toestaan of niet. Dit leidde tot allerlei compromissen, wetten en conflicten. Deze conflicten leidde tot een oorlog toen Abraham Lincoln tot president werd gekozen. Uit angst dat Lincoln de slavernij zou afschaffen, scheidden de zuidelijke staten zich af. Dit leidde tot een oorlog tussen de twee groepen staten. De oorlog is vooral in de Zuidelijke Staten uitgevochten. In het begin leek het erop dat de Zuidelijke Staten zouden winnen, maar uiteindelijk kregen de Noordelijke Staten de overhand. De oorlog ging het begin om het afscheiden van de Zuidelijke Staten, maar later ging de oorlog over het afschaffen van de slavernij.
De oorlog eindigde in feite toen de Geconfedereerde generaal Robert E. Lee zich overgaf aan de Unie-generaal Ulysses S. Grant, al waren daarna ook nog enkele gevechten. De Geconfedereerde Staten verloren de oorlog en traden weer toe tot de Verenigde Staten. President Lincoln, die een plan had om het zuiden herop te bouwen, werd enkele dagen na de overgave van Lee vermoord. Zijn vicepresident, Andrew Johnson, probeerde de twee groepen te verzoenen door alle Geconfedereerde soldaten gratie te verlenen. Hierna begon de Reconstructie onder president Ulysses S. Grant, die tot 1877 duurde. Hoewel de Amerikaanse Burgeroorlog het einde van de slavernij betekende, werden Afro-Amerikanen (met name in het zuiden) onderdrukt en moesten gescheiden van blanke Amerikanen leven (rassensegregatie). Deze situatie leidde tot grootschalige protesten in de jaren 1960. Daarnaast worden de Geconfedereerde Staten verheerlijkt door sommige inwoners in de Zuidelijke Staten uit trots op hun staat. Dit is mede de reden waarom er veel standbeelden van Geconfedereerde generaals en politici staan en de Geconfedereerde vlag nog steeds gebruikt wordt. Sommige van hen gaan zelfs zo ver dat de Amerikaanse Burgeroorlog nooit over slavernij heeft gegaan, de zogeheten Lost Cause Myth, en noemen het de Oorlog van Noordelijke Agressie.
Oorzaken
Geschiedenis van de slavernij
Slavernij bestond al in de Verenigde Staten toen het land nog een Britse kolonie was. Toen de Verenigde Staten zich onafhankelijk verklaarden in 1775 werd gesteld dat iedere Amerikaan gelijk was. Slavernij viel hier echter niet onder. De latere president, en slavenhouder, Thomas Jefferson zei dat de slavernij de schuld van de Britten was. Het houden van slaven in die tijd was niet heel ongewoon; voornamelijk in de landelijke gebieden waren slaven nodig voor de landbouw. Hoewel bepaalde invloedrijke Amerikaanse politici, zoals Alexander Hamilton en later John Quincy Adams, vochten voor het afschaffen van de slavernij, was in de grondwet besloten dat iedere Amerikaanse staat zelf mocht beslissen of het de slavernij toestond of niet. In het noorden werd de slavernij afgeschaft, terwijl in het zuiden de slavernij bleef bestaan.
De angst bestond echter dat de slavernij afgeschaft of opgelegd zou worden. De vrije staten in het noorden waren bang dat als er een meerderheid van slavenstaten was, dat de slavernij in het hele land toegestaan was. De slavenstaten in het zuiden waren juist bang dat als er een meerderheid van vrije staten was, dat de slavernij in het hele land zou worden afgeschaft. Op een gegeven moment was er een even aantal van slaven- en vrije staten, waardoor geen van de groepen een meerderheid had. Het probleem was dat de Verenigde Staten naar het westen wilde uitbreiden en nieuwe staten wilden toevoegen. President James Monroe bereikte daarom in 1820 de Missouri-compromis. Dit ontstond nadat Missouri als slavenstaat wilde toetreden. Aangezien de slavenstaten dan in de meerderheid zouden zijn, werd besloten dat voor iedere slavenstaat ook een vrije staat moest toetreden. In het geval van Missouri werd daarom gelijktijdig van Maine een vrije staat gemaakt. Er kwam een bepaalde lijn. Nieuwe staten onder deze lijn zouden automatisch slavenstaten worden en nieuwe staten boven de lijn zou automatisch vrije staten worden. In de jaren hierna traden staten daarom steeds in paren toe om de balans te behouden.
Men dacht dat de compromis ervoor zorgde dat het probleem was opgelost en voor altijd zou blijven. Na de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog veroverden de Verenigde Staten een enorm stuk grondgebied van Mexico. Een probleem ontstond toen na de oorlog Californië als staat wilde toetreden. De denkbeeldige lijn liep dwars door Californië. Hoewel werd voorgesteld om de staat in tweeën te splitsen, wilde de inwoners van de staat dit niet. Daarnaast wilde men een spoorlijn aanleggen van de oostkust naar Californië via Chicago. Het stuk tussen Chicago en Californië ging echter over land dat geen bestuur had. Men wilde deze gebieden een bestuur geven, maar de vraag was of de slavernij in deze gebieden toegestaan was. President Millard Fillmore bereikte een nieuwe compromis, de compromis van 1850. Californië kon als vrije staat toetreden, maar zou één senator sturen die vóór de slavernij was. Daarnaast mochten nieuwe staten zelf beslissen of ze de slavernij toestonden of niet. Dit laatste was een probleem. Slaven werden namelijk gezien als bezit en de Amerikaanse grondwet beschermt bezit. Dit zou in theorie betekenen, dat als zelfs één persoon met één slaaf in de staat zou wonen de slavernij in die staat toegestaan was. President Franklin Pierce zorgde daarnaast nog dat dit door de Kansas-Nebraska Act werd bevestigd. Deze twee beslissingen leidden tot grote gevechten tussen voorstanders en tegenstanders van de slavernij in het gebied tussen Chicago en Californië. Het Kansas-territorium werd hierdoor zelfs Bleeding Kansas (Bloedend Kansas) genoemd.
Deze wetten waren voordelig voor de slavenstaten. De vrije staten vreesden dat de slavernij aan hun werd opgelegd. In het noorden werd daarom de Republikeinse Partij opgericht, die de slavernij wilde afschaffen. De Democratische Partij was voorstander van de slavernij en was vooral sterk in het zuiden. Franklin Pierce werd opgevolgd door de Democraat James Buchanan. Buchanan moest de situatie bekalmen, maar faalde hierin. Buchanan hield zich buiten discussies over de slavernij, terwijl de situatie alleen maar erger werd. Een bekend voorbeeld was toen de anti-slavernij, Republikeinse senator Charles Sumner (Massachusetts) in elkaar werd geslagen door door een pro-slavernij, Democratische senator uit South Carolina in de vergaderzaal van de Senaat. Het falende optreden van Buchanan als president zorgde ervoor dat de Republikein Abraham Lincoln de presidentsverkiezingen van 1860 won. Hoewel Lincoln de slavernij tijdens de oorlog zou afschaffen, wilde Lincoln dit voor de oorlog niet doen. Lincoln vond, net als veel Republikeinen in die tijd, dat de slavernij vanzelf zou uitsterven.
Abolitionisme
Na het ontstaan van de Verenigde Staten ontstonden er ook groepen die de slavernij wilden afschaffen. Vooral in New England en New York was de anti-slavernijbeweging groot. Politicus Alexander Hamilton en president John Quincy Adams waren een van de eerste die zich tegen de slavernij uitspraken. Ook veel Amerikaanse schrijvers, waaronder Ralph Waldo Emerson en Henry David Thoreau, spraken zich uit tegen de slavernij. Het bekendste boeken tegen de slavernij zou echter de De hut van Oom Tom van Harriet Beecher Stowe worden. Het boek gaat over de goedaardige, christelijke slaaf Oom Tom, die steeds verkocht wordt van eigenaar op eigenaar. Oom Tom weet steeds iedere eigenaar te laten inzien dat hij een goed persoon is. Zijn laatste eigenaar is echter slecht en wil de goedheid uit Oom Tom slaan. Oom Tom overlijdt hierdoor, maar vergeeft in zijn laatste woorden de moordenaars. Dit maakt zoveel indruk op de moordenaars, dat zij zich tegen de slavernij afkeren. Het boek werd een groot succes in de Verenigde Staten en ook in veel andere landen.
Daarnaast werden ook veel levensverhalen van bevrijde of ontsnapte slaven verteld. De bekendste verhalen zijn die van Frederick Douglass en Harriet Tubman, die zich inzetten voor de afschaffing van de slavernij. Douglass zette zich als spreker in voor het afschaffen van de slavernij. Tubman wist met de hulp van anderen een netwerk van smokkelroutes op te richten, genaamd de Underground Railroad. Deze smokkelroutes waren bedoeld om slaven te helpen ontsnappen en naar het vrije noorden, en later Canada, te brengen. Aan de andere kant waren er hierdoor ook slavenvangers, die ontsnapte slaven opspoorden in het noorden. Vooral na de compromis van 1850 werd dit duidelijk en veel ontsnapte en bevrijde slaven vluchtten naar Canada. Slavenvangers vingen ook vrije of bevrijde Afro-Amerikanen, waaronder Solomon Northup, wiens levensverhaal is verfilmd in de film 12 Years a Slave (2013).
Abolitionisten zouden zich later verenigen in de Republikeinse Partij. Daarnaast kregen de abolitionisten veel steun van de Britten en Canadezen, waar de slavernij al lang was afgeschaft.
State rights
De slavernij viel voor de oorlog onder de zogeheten state rights, oftewel de rechten van de staten. Dit betekende dat iedere staat zelf mocht beslissen over het toestaan of verbieden van slavernij. Al sinds de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog was er een strijd tussen de federale overheid en de overheden van de staten. De federale overheid is de overheid van de gehele Verenigde Staten. Deze overheid had sinds de onafhankelijkheidsoorlog steeds meer taken en rechten van de staten overgenomen, zoals het leger, buitenlandse zaken en het recht om munten te slaan. Slavernij was een zaak die de staten aangingen. Aangezien de slavernij een heel belangrijk punt was, wilden veel mensen dat de slavernij een taak bleef van de staten. Op deze manier wilde men een oorlog voorkomen. Maar de Verenigde Staten raakten uiteindelijk verdeeld over de slavernij. De abolitionisten wilden dat de overheid ingrijpen om de slavernij af te schaffen, terwijl voorstanders van de slavernij wilden dat de overheid zich niet met de slavernij zou bemoeien.
Na de oorlog zouden voormalige soldaten, generaals en politici van de Geconfedereerde Staten komen met de Lost Cause Myth. Zij stelden dat de oorlog niet ging over slavernij, maar state rights. Hoewel slavernij een state right was, ging de oorlog exact over het recht om zelf te beslissen over de slavernij. Verschillende staten die zich afscheidden, schreven in hun verklaring dat de slavernij de reden was van hun afscheiden. Nog altijd zijn er mensen die stellen dat de Amerikaanse Burgeroorlog ging over state rights in plaats van slavernij.
Economische aspecten
De reden dat de slavernij zo omstreden was, had ook met de economie te maken. In het zuiden was men vooral afhankelijk van de landbouw. Hier waren grote plantages, waar onder andere katoen werd verbouwd. Aangezien slaven goedkoop waren, slavenhouders hoefden hen geen loon te betalen, werden ze in veel plantages gebruikt. Hierdoor konden de staten hun landbouwproducten voor een goedkope prijs verkopen aan het noorden en Europa. Vooral katoen werd tegen de 19e eeuw geliefd in Europa, wat voornamelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten kwam. In het zuiden was haast geen industrie, aangezien dit in het noorden was te vinden. Het noorden van afhankelijk van de industrie en de handel. De fabrieken hadden minder arbeiders nodig dan op het platteland en daarnaast was er geen behoefte aan hele lage lonen. In de noordelijke gebieden waren er weliswaar landbouwgebieden, maar boeren hadden hier veel minder grond dan in het zuiden. Het toestaan van de slavernij zou voor landbouwgebieden in het noorden economisch niet gunstig zijn. Daarom was er in het noorden geen behoefte aan slavernij, terwijl er in het zuiden wel behoefte aan de slavernij was.
Volgens Lincoln zou er in het zuiden ook geen behoefte aan de slavernij zijn als er meer industrie was. Lincoln wilde na de oorlog het zuiden industrialiseren, maar door zijn dood is hier nooit echt iets van terechtgekomen.
Aanleiding
Lincoln wordt president
Op 6 november 1860 werden de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten gehouden. De verkiezingen gingen tussen de Republikeinse kandidaat Abraham Lincoln en de twee Democratische kandidaten John Breckinridge en Stephen Douglass. De reden dat de Democratische Partij twee kandidaten had had met de slavernij te maken. Breckinridge was voorstander van de slavernij en kwam uit het zuiden, terwijl Douglass tegenstander was en uit het noorden kwam. Hierdoor was de Democratische Partij verdeeld over de kandidaat, waardoor het al achterstand had op de Republikeinse Partij. Lincoln stond in de zuidelijke staten nog geen eens op de kieslijst, maar werd uiteindelijk toch verkozen tot president door een meerderheid te behalen.
Lincoln was tijdens zijn campagne niet tegen de slavernij. Hoewel vond dat slavernij moreel fout was, was slavernij ook de grondwet beschermt. Lincoln had respect voor de grondwet. Lincoln wilde daarentegen de uitbreiding van de slavernij stoppen. Ook wilde hij een plan opstellen om slavernij op de langere termijn te stoppen, maar niet direct. Lincoln begreep dat het land op het punt van oorlog was. Dit maakte hij al in 1858 duidelijk toen hij senator was in de senaat van de staat Illinois in zijn House Divided-speech:
|
"A house divided against itself, cannot stand." I believe this government cannot endure permanently half slave and half free. I do not expect the Union to be dissolved — I do not expect the house to fall — but I do expect it will cease to be divided. It will become all one thing or all the other. Either the opponents of slavery will arrest the further spread of it, and place it where the public mind shall rest in the belief that it is in the course of ultimate extinction; or its advocates will push it forward, till it shall become lawful in all the States, old as well as new — North as well as South. "Een huis verdeeld tegen zichzelf, kan niet bestaan." Ik geloof, dat dit land niet door kan als half-slavernij en half-vrij. Ik vermoed niet dat de Verenigde Staten uiteenvallen - Ik geloof niet in het einde van het huis - maar ik vermoed dat het verdeeld zal blijven. Het wordt het ene ding of het andere. Of de tegenstanders van slavernij zullen de uitbreiding ervan stoppen en zullen het plaats daar waar het zal uitsterven; of de voorstanders ervan zullen het doorduwen tot dat het wettelijk wordt in alle staten, zowel oude als nieuwe - zowel het noorden als het zuiden — Lincoln te Springfield, 1858
|
|
Lincoln geeft dus eigenlijk twee opties; of de slavernij wordt afgeschaft in de gehele Verenigde Staten of het wordt toegestaan in de gehele Verenigde Staten. Volgens Lincoln was de huidige oplossing (dat iedere staat zelf mocht beslissen) geen goede oplossing. Lincoln was voorstander van de eerste optie om de slavernij af te schaffen, maar Lincoln begreep dat de situatie hierdoor alleen maar erger zou worden. Daarom stelde Lincoln voor om de uitbreiding te stoppen en maatregelen te nemen om het langzaam af te schaffen. Lincoln verwachtte dat de uiteindelijk afschaffing nog wel tientallen jaren zou duren.
Afscheidingen
Na zijn verkiezing werd door voornamelijk Democraten uit het zuiden beschuldigt dat hij de slavernij wilde afschaffen. Dit werd mede veroorzaakt door de slavenopstand onder leiding van John Brown een jaar eerder, al keurde Lincoln deze opstand af. Hoewel Lincoln dit niet direct wilde, ontstond in South Carolina de angst dat de slavernij werd afgeschaft. South Carolina besloot zich toen van de Verenigde Staten af te scheiden. Nog voordat Lincoln officieel beëdigd was als president scheidden daarnaast de volgende staten zich af:
- Mississippi (9 januari 1861)
- Florida (10 januari 1861)
- Alabama (11 januari 1861)
- Georgia (19 januari 1861)
- Louisiana (26 januari 1861)
- Texas (1 februari 1861)
Na de beëdiging van Lincoln scheidden zich ook nog de volgende staten af:
- Virginia (17 april 1861)
- Arkansas (6 mei 1861)
- Tennessee (7 mei 1861)
- North Carolina (21 mei 1861)
De staten gingen het nieuwe land de Geconfedereerde Staten van Amerika worden met Jefferson Davis als hun president. De Geconfedereerde Staten, vaak de Confederatie genoemd, stelde dat de slavernij toegestaan was. Het omvatte echter niet alle slavenstaten. Missouri, Delaware, Kentucky, Maryland bleven bij de Verenigde Staten. Missouri en Kentucky hadden overigens twee regeringen; eentje voor de Verenigde Staten (Unie) en de Geconfedereerde Staten (Confederatie). Technisch gezien was het grootste gedeelte van beide staten onder leiding van de Unie-regering, maar gedurende oorlog wisselde dit nog erg. Ook het westen van de staat Virginia, het huidige West Virginia scheidde zich af van de staat en werd onderdeel van de Verenigde Staten. West Virginia wilde dit al een tijdje doen en zag de kans om een eigen staat te worden. Enige tijd later werd dit officieel gemaakt. Hoewel de staten Delaware en Maryland voor de slavernij waren, wilden ze zich niet afscheiden. Doordat Maryland bij de Verenigde Staten bleef kon de regering in Washington D.C. blijven zetelen. De regering van de Confederatie koos uiteindelijk Richmond (Virginia) als hun hoofdstad.
Volgens de Confederatie hadden staten het recht om zich af te scheiden, terwijl het noorden dit niet vond. De Confederatie wilde aanvankelijk dat het noorden zijn claim op hun grondgebied opgaf en hun erkenden als land. De Unie wilde dit niet en vond dat het afscheiden tegen de grondwet is. Het probleem was dat de grondwet op dit punt erg onduidelijk is.
Sterktes en zwaktes
Beide groepen in de strijd hadden zowel sterktes als zwaktes. De Unie had veel meer inwoners dan de Confederatie. De Confederatie bestond slechts uit 11 staten van 9 miljoen inwoners, terwijl de Unie 22 miljoen inwoners had en uit 23 staten bestond. Daarnaast had de Unie ook veel fabrieken en betere havens, wat zorgde dat deze beter oorlog konden voeren. Het zuiden had echter betere militairen en had door de katoenhandel ook gerekend op de steun van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. De Fransen en Britten hebben zich tot ongeveer het midden van de oorlog niet beziggehouden met het conflict. Hoewel de Fransen en Britten er meer baat bij hadden als het zuiden won, hielden ze zich in de oorlog afzijdig. De Britten steunden in het begin wel indirect het zuiden via kapers, die wapens en soldaten leverden aan het zuiden.
Daarnaast wilde het noorden niet tot oorlog overgaan. Tussen 1862 en 1864 waren er grote protesten in het noorden om de oorlog te stoppen. Dit kwam mede doordat het begin van de oorlog zeer nadelig was voor hen. Ook waren veel inwoners in het noorden bang dat het vrijlaten van de slaven in het zuiden tot werkloosheid in het noorden zou leiden. Veel van hen waren ook niet tegen de slavernij.
Verloop
Fort Sumter en het Anacondaplan
Vaak wordt de aanval op Fort Sumter (12/13 april 1861) gezien als het definitieve beginpunt van de oorlog. Toen het zuiden zich afscheidde nam het bijna alle forten over. Fort Sumter in de stad Charlestown in South Carolina was echter nog in handen van het noorden. Lincoln wilde dat het fort in handen bleef van het noorden, aangezien het een bezitting van de Unie was. Hij was niet van plan het zuiden binnen te vallen, al vond hij een afscheiding tegen de grondwet ingaan. De Confederatie wilde met Lincoln onderhandelen over erkenning. Ze boden geld aan als compensatie voor het fort, maar Lincoln weigerde dit. Lincoln erkende namelijk de Confederatie niet. Jefferson Davis gaf vervolgens de opdracht aan het zuidelijke leger om Fort Sumter aan te vallen door dit te bombarderen. Fort Sumter werd vervolgens door het zuiden ingenomen.
De aanval zorgde ervoor dat alle noordelijke staten zich achter Lincoln schaarden. Lincoln besloot het fort te heroveren en riep een leger op van 750.000 vrijwilligers voor een periode van 90 dagen. Deze beslissing zorgde ervoor dat North Carolina, Virginia, Arkansas en Tennessee zich ook afscheiden en zich bij het zuiden voegden, aangezien ze geen militairen wilde sturen naar het Unie-leger. Ondertussen stelde generaal Winfield Scott het Anacondaplan voor. Scott wilde dat het noorden het zuiden zou omsingelen. Op zee zouden ze alle havens blokkeren, waardoor men geen producten meer kon in- en uitvoeren. Hoewel Lincoln bepaalde delen uit het plan overnam, was het plan te groot. Lincoln moest van de Amerikaanse bevolking direct handelen. Hierdoor besloot hij om de hoofdstad van de Confederatie, Richmond, in te nemen. Een deel van het plan van Scott werd uiteindelijk toch uitgevoerd. Zo wilde Scott de rivier de Mississippi innemen om de Confederatie zo in tweeën te splitsen. Dit werd later het hoofddoel van de westelijke campagne.
Oostelijk theater tot 1863
Het oostelijk strijdtoneel vond plaats in de staten Virginia, West Virginia, Maryland, Pennsylvania, de havens van North Carolina en Washington D.C.In het oosten vocht het zogeheten leger van de Potomac tegen de Confederatie onder leiding van generaal George B. McClellan. McClellan was verantwoordelijk voor de inname van Richmond. Zijn leger zou Virginia binnenvallen om Richmond te bereiken, maar ook zou het via Kentucky en Missouri binnenvallen. Het zuidelijke leger werd het Leger van Noordelijk Virginia genoemd. In het oosten vochten onder meer de generaals Robert E. Lee, Stonewall Jackson en J.E.B. Stuart tegen het noorden. De eerste grote veldslag zou de eerste slag bij Bull Run worden. De zuidelijk generaal P. G. T. Beauregard wist de troepen van de noordelijke generaal Irvin McDowell in deze slag terug te dringen. Hoewel het noorden eerst leek te winnen in de oorlog, arriveerden al snel veel zuidelijke troepen in het gebied. Generaal Thomas J. Jackson leek in de slag onverslaanbaar en kreeg hierdoor zijn bijnaam Stonewall Jackson (Stenen muur Jackson). Lincoln vroeg vervolgens McClellan om het zuiden aan te vallen via het schiereiland tussen de York en de James. Jackson wist deze slag echter af te slaan en zorgde ervoor dat McClellan moest terugkeren. Na de tweede slag bij Bull Run werd duidelijk dat het zuiden gewonnen had.
Het zuiden besloot vervolgens het noorden aan te vallen en trok de staat Maryland in. Robert E. Lee trok Maryland in met 45.000 man en trof hier McClellan. Dit leidde tot de slag bij Antietam, de bloedigste slag in de oorlog op één dag. McClellan wist Lee te verslaan en Lee trok terug naar de Confederatie voordat het leger vernietigt werd. McClellan wist de aanval van het zuiden op het noorden af te houden. Lincoln besloot hierop de Emancipation Proclamation aan te kondigen, die een einde maakte aan de slavernij. McClellan werd vervolgens vervangen door Ambrose Burnside. Burnside werd echter verslagen in de eerste slag bij Fredericksburg. Hierna werd Burnside vervangen door Joseph Hooker. Hooker was ook niet in staat om het leger van Lee te verslaan. In de slag bij Chancellorsville werd hij verslagen, maar er zat wel een lichtpuntje aan de veldslag. Een deel van het noordelijke leger schoot na de slag per ongelijk de zuidelijke generaal Stonewall Jackson in zijn arm. Hoewel de verwonding niet heel ernstig was, overleed Jackson aan de verwonding. Voor het noorden was dit positief, aangezien Jackson onverslaanbaar leek. Robert E. Lee zei over het verlies van Jackson:
|
|
He has lost his left arm, but I have lost my right arm. |
|
Lee bedoelde hiermee dat Jackson zijn rechterhand en beste generaal was. De verliezen naar de slag zelf waren ook nog eens hoog en het noordelijke leger wist het kleinere zuidelijke leger te verslaan in de tweede slag bij Fredericksburg. De noordelijke generaal Hooker werd uiteindelijk vervangen door George Meade toen Lee voor de tweede keer het noorden binnenviel. Deze veldtocht leidde uiteindelijk tot de beroemde slag bij Gettysburg.
Westelijk theater tot Vicksburg
Slag bij Gettysburg als twistpunt
Verdere campagne in het westen
Overgave van de Confederatie
Chronologie
1862
Slagen om Forten Henry en Donelson
De slagen om Forten Henry en Donelson waren twee veldslagen en ze maakten deel uit van de Toppunten in Grant's militaire loopbaan. Grant vroeg bij fort Donelson een Onvoorwaardelijke overgave.
Slag bij Shiloh
De slag bij Shiloh was een van de grootste veldslagen in het begin van de Amerikaanse Burgeroorlog. Het resultaat was een noordelijke overwinning en de zuidelijke generaal Albert Sidney Johnston sneuvelde.
Jackons Shenandoahvallei-veldtocht
Jacksons Shenandoahvallei-veldtocht was een van de belangrijkste veldtochten in de Amerikaanse Burgeroorlog hoewel Jackson de eerste veldslag van de veldtocht verloor, zou dat zijn enige nederlaag in de hele oorlog zijn. De eerste veldslag was wel een noordelijke overwinning, maar strategisch ook een zuidelijke overwinning.
1863
Slag bij Chancallorsville
De Slag bij Chancellorsville is een belangrijke veldslag in de Amerikaanse Burgeroorlog. Het noordelijke Army of the Potomac aangevoerd door Joseph Hooker moet zich weer uit Virginia terugtrekken. Hooker krijgt het commando over het XX legerkorps en het Army of the Potomac wordt gegeven aan Meade, die een zeer succesvolle leider zou zijn.
Begin van de Gettysburg-veldtocht
Het begin van de Gettysburg-veldtocht was een reeks van veldslagen waarvan de meeste een noordelijke overwinning hadden. Het noordelijke Army of the Potomac dat werd aangevoerd door George G. Meade kwam dan in de buurd van een stadje Gettysburg, Virginia.
Slag bij Gettysburg
De slag bij Gettysburg is de grootste veldslag in de Amerikaanse Burgeroorlog en een van de grootste in het Westelijk halfrond. Deze groote veldslag die drie dagen duurde wordt als het keerpunt in de oorlog beschouwd.
Terugtocht van Gettysburg
De terugtocht van Gettysburg is een onderdeel (net als de Slag bij Gettysburg) van de Gettysburg-veldtocht. De teruchtocht van Gettysburg is de terugtocht van Lee van Gettysburg. Lee's Army of Northern Virginia kon net optijd wegmarcheren van het Army of the Potomac.
1864
Overland-veldtocht
De Overland-veldtocht is een veldtocht in 1864 die een belangrijke rol speelt voor Grant. In de veldtocht verslaat Grant Lee, en Lee stopt bij elke veldslag. Daardoor gaat Lee trager vooruit en Grant blijft hem achtervolgen. Bij de eerste veldslag, die feitelijk gelijk was, leid Grant veel meer verliezen dan Lee dus sommigen zeggen dat de veldslag door Lee gewonnen werd. Maar dán reageert Grant als hoe nog nooit een Commandant van het Army of the Potomac heeft gereageerd. In plaats van zich terug te trekken zet hij meteen de achtervolging in. Lee wordt keer op keer overwonnen (met een paar uitzonderingen zoals de Slag bij Cold Harbor).
Begin beleg van Petersburg
Het begin van het beleg van Petersburg is het begin van het Beleg van Petersburg. In de Eerste slag bij Petersburg wonnen de zuidelijken maar in 1865 moeten de zuidelijken zich overgeven.
1865
Overgave van Petersburg
Na een beleg van verschillende maanden moet de zuidelijke stad Petersburg, Virginia zich eindelijk overgeven. Lee's leger trekt verder zonder bevoorrading en trekt door het bos op weg naar Appomattox, Virginia.
Appomattox-veldtocht
De Appomattox-veldtocht is de laatste veldtocht in de Amerikaanse Burgeroorlog. In het begin vechten ze bij Lewis Farm. De laatste veldslag is de Slag bij Appomattox Courthouse. Daar moest Lee de overgave van de Confederatie tekenen. De Confederatie stort als een kaartenhuis ineen en de regering geëvacueerd. Jefferson Davis is verslagen en de oorlog is voorbij.