Koninkrijk Engeland
| Koninkrijk Engeland Kingdom of England
 Dieu et mon droit | |
|---|---|
| Hoofdstad | Winchester Londen |
| Oppervlakte | 151.156 km² |
| Talen | Engels, Frans en Welsh |
| Adellijk huis | Huis Wessex Huis Normandië Huis Plantagenet Huis Tudor Huis Stuart Huis Oranje-Nassau |
| Bestuursvorm | Monarchie |
| Munteenheid | Pond sterling |
Portaal  Verenigd Koninkrijk en Geschiedenis
| |
.svg)
Het koninkrijk Engeland was een koninkrijk dat tussen 927 en 1707 bestond, met uitzondering tussen 1649 en 1660 toen men de Engelse Gemenebest had. Het koninkrijk Engeland bestond uit Engeland en Wales. In het noorden lag het koninkrijk Schotland. Lang waren dit twee aparte dynastieën, maar ze kwamen in 1603 onder dezelfde koning terecht. Het duurde echter tot 1707 toen de twee landen werden verenigd in het koninkrijk Groot-Brittannië, de voorloper van het Verenigd Koninkrijk.
Geschiedenis
Vóór 927 was Engeland verdeeld in allerlei kleine koninkrijkjes die samen de heptarchie genoemd werden. Het koninkrijk Wessex was hier de belangrijkste van en wist de Denen uit Engeland te verjagen. De koning van Wessex wist de heptarchie in één land te verenigen, Engeland. Dit besloeg alleen het oosten, want het westen stond nog onder de Keltische volkeren. In 1066 veroverde de Normandische hertog Willem de Veroveraar het koninkrijk en werd koning van Engeland. De koningen van Engeland hadden toen ook gebieden in Frankrijk, die ze ook uitbreidde. De bezittingen samen werden het Angevijnse Rijk genoemd en dit leidde tot de Honderdjarige Oorlog met Frankrijk. De Honderdjarige Oorlog zorgde ervoor dat de Engelse koningen al hun gebieden in Frankrijk verloren en zich meer op Engeland gingen richten.
In tussentijd werd het prinsdom Wales veroverd en werd Engeland meer naar het westen uitgebreid. Sinds 1284 stond Wales onder de Engelse troon, maar werd pas in 1535 onderdeel van Engeland. Ondertussen veroverde de Engelse koning ook het koninkrijk Ierland. Aanvankelijk werd het koninkrijk bestuurd vanuit Winchester, maar later verhuisde men naar Westminster (tegenwoordig een wijk in Londen).
Na de Honderdjarige Oorlog stond Engeland in het teken van de Rozenoorlogen tussen huis York en huis Lancaster, waarbij huis Lancaster won. Huis Tudor kwam hierna aan de macht. Koning Hendrik VIII splitste zich af van de paus en stichtte de Anglicaanse Kerk. Na Hendrik VIII kwamen er verschillende heersers aan de macht voor korte periodes. Het Huis Tudor eindigde met koningin Elizabeth I. Onder haar regering maakte Engeland een culturele en economische bloei door. Aangezien Elizabeth I kinderloos was, werd de Schotse koning James I koning van Engeland.
De Schotse koningen waren echter katholiek en moesten niets weten van de Anglicaanse Kerk. Ook hadden ze geen respect voor de macht van het parlement en wilden de macht naar hun toetrekken. Dit leidde tot de Engelse Burgeroorlog, waarbij koning Karel I werd onthoofd. De nieuwe Engelse Gemenebest stond onder leiding van Oliver Cromwell, maar in 1660 werd de monarchie hersteld. Koning Jacobus II was dermate impopulair, dat zijn dochter Maria II en haar man de Nederlandse stadhouder Willem III hem tot val brachten. Deze gebeurtenis heet de Glorious Revolution en leidde tot de vereniging van Schotland en Engeland. Onder koningin Anna werden de twee koninkrijken verenigd in het koninkrijk Groot-Brittannië.