Louis Beel
| Louis Beel | |
|---|---|
| |
| Naam voluit | Louis Joseph Maria Beel |
| Geboren | 12 april 1902 |
| Geboren te | Roermond |
| Overleden | 11 februari 1977 |
| Overleden te | Utrecht |
| Partij | RKSP (1933-1945) KVP (vanaf 1945) |
| Functie | Minister-president van Nederland |
| Aantreden | 1e keer: 22 december 1946 2e keer: 22 december 1958 |
| Aftreden | 1e keer: 7 augustus 1948 2e keer: 19 mei 1959 |
| Voorganger | 1e keer: Wim Schermerhorn 2e keer: Willem Drees |
| Opvolger | 1e keer: Willem Drees 2e keer: Jan de Quay |
Portaal  Politiek
| |
Louis Beel (Roermond, 12 april 1902 – Utrecht, 11 februari 1977) was een Nederlands politicus. Beel was eerst van de Roomsch-Katholieke Staatspartij (RKSP) en vanaf 1945 van de Katholieke Volkspartij (KVP). Hij was minister-president van Nederland in twee verschillende periodes; tussen 1946 en 1948 en tussen 1958 en 1959. In de tussenperiode was Willem Drees minister-president.
Levensloop
Voor de politiek
Beel werd geboren op 12 april 1902 in het Limburgse Roermond. In 1920 behaalde hij zijn diploma aan het gymnasium. Vervolgens ging hij werken als ambtenaar bij de gemeente Roermond. Hij werkte daar o.a. als secretaris en controleerde ook het onderwijs in de stad. Na enkele jaren schreef hij zich in voor de studie rechten op de Universiteit van Nijmegen.
Hij solliciteerde om secretaris te worden in Deurne, maar werd hier niet aangenomen. Hij kreeg uiteindelijk een baan bij de provincie Overijssel. Nadat hij geslaagd was, ging hij voor de gemeente Eindhoven werken. Beel bleef werkzaam bij de gemeente tot 1942. In dat jaar werd de burgemeester van de stad vervangen door een lid van de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB). Tijdens de rest van de oorlog werkte hij aan huis.
Politieke carrière
In 1945 werd Beel minister van Binnenlandse Zaken in de regering van Pieter Sjoerds Gerbrandy en later Wim Schermerhorn. Tijdens de Tweede Kamerverkiezingen 1946 werd de Katholieke Volkspartij (KVP) de grootste partij van Nederland. De KVP ging een regering vormen met de sociaaldemocratische Partij van de Arbeid (PvdA). De KVP en PvdA werkte tijdens de wederopbouw nauw samen. Dit wordt ook wel de doorbraak genoemd. Op 3 juli 1946 werd Beel uiteindelijk minister-president van de nieuwe regering.
Het eerste kabinet van Louis Beel stond vooral in het teken van de wederopbouw. Nederland was verwoest door de Tweede Wereldoorlog en moest heropgebouwd worden. Tijdens de regering van Beel ging dit nog moeizaam. Wel werd de Noodwet Ouderdomsvoorziening ingevoerd, wat door de voorloper van de Algemene Ouderdomswet (AOW) was. Deze wet zorgde ervoor dat ouderen allemaal een maandelijks geldbedrag kregen. Hierdoor hoefden zij niet meer in armoede te leven en waren niet maar aangewezen op hun familie, liefdadigheid of de kerk. Toch was de oorlog in Nederlands-Indië de belangrijkste gebeurtenis, aangezien daar tussen 1945 en 1949 een onafhankelijkheidsoorlog werd gevoerd. De Nederlandse regering was tegen de onafhankelijkheid van Indonesië. Hierdoor volgden de zogeheten politionele acties.
Op 7 augustus 1948 legde Beel zijn taak als minister-president neer. Willem Drees werd vervolgens minister-president en Beel werd minister van Koloniën. Hij hield zich hierdoor nauwer met de oorlog in Nederlands-Indië bezig. Hij gaf ook toestemming voor Operatie Kraai, waarbij het Nederlandse leger buitensporig geweld pleegde tegen de Indische onafhankelijkheidsstrijders en bevolking. Na de onafhankelijkheid van Indonesië stopte Beel als minister. Hij werd hoogleraar, maar keerde in 1951 terug als minister van Binnenlandse Zaken. Ook was hij vicepremier in de regering van Drees. Beel hield zich in 1956 bezig met de Greet Hofmans-affaire. In 1956 stopte hij als minister en werd lid van de Raad van State.
Na de val van het kabinet van Willem Drees was Beel tijdelijk minister-president tussen 1958 en 1959. Deze regering bestond uit de KVP, de Anti-Revolutionaire Partij (ARP) en de Christelijk-Historische Unie (CHU). Dit was slechts een tijdelijke regering die bleef zitten tot de volgende verkiezingen. Beel werd vervolgens opgevolgd door Jan de Quay.
