Charkov

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Charkov
Land	Oekraïne
Oblast Charkov
'
Burgemeester	Hennadij Kernes
Oppervlakte	306 km²
Inwoners	1.433.886 (1921)
Dichtheid	5022 inw./km²
Postcode(s)	61000-61499
Netnummer(s)	(0)57
Rayons
Portaal Europa

Charkov, Kharkov, Charkiv of Kharkiv is een grote stad in Oekraïne met zo'n 1.434.000 inwoners in 2021. Samen met de omliggende steden en wijken vormt het Kharkiv agglomeratie met een bevolking van meer dan 2 miljoen mensen. Van 19 december 1919 tot 24 juni 1934 was Charkov de eerste hoofdstad van Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek, vandaar de naam "eerste hoofdstad".

De stad is een cultureel, industrieel en financieel centrum. Het ligt geografisch in het noordoosten van het land. Niet ver hier vandaan ligt de grens met Rusland. Charkov is bekend om zijn grote universiteit. In de stad zijn daarom ook veel studenten. Ooit was het de hoofdstad van Oekraïne, maar toen maakte men een beslissing om het centrale Kiev uit te kiezen als hoofdstad. Het grootste plein van heel Europa ligt in Charkov. Dat plein heet het Vrijheidsplein. Het Vrijheidsplein is na het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing (China) het grootste plein ter wereld. Het grote wetenschappelijke, culturele, industriële en transportcentrum van Oekraïne was het derde industriële centrum in de voormalige USSR. Er zijn 60 onderzoeksinstituten, 41 instellingen voor hoger onderwijs, waaronder de VN Karazin Kharkiv Nationale Universiteit, die tot de 500 beste universiteiten ter wereld behoort en Nationale Technische Universiteit "Kharkiv Polytechnic Institute", die tot de top 1000 behoort , 8 musea, stadskunstgalerie, 7 staatstheaters en enkele tientallen niet-statelijke, 80 bibliotheken.

Charkov was een speelstad van het EK voetbal 2012. Nederland speelde hier al haar wedstrijden. Eigenlijk zou er in Dnjepropetrovsk gespeeld worden in plaats van in Charkov, maar het vliegveld en de infrastructuur eromheen (autowegen, spoorlijnen, buslijnen enz.) waren niet goed genoeg, daarom werd Charkov gekozen.

6 maart 2022 Besluit van de president Zelensky van Oekraïne ter herdenking van de prestatie, de massale heldenmoed en de veerkracht van burgers die hun steden verdedigden tijdens het afslaan van de gewapende agressie van de Russische Federatie tegen Oekraïne, kreeg de stad de ereprijs "Hero City of Oekraïne".

Wapen van Cherkov

Het wapen van de Sloboda-Oekraïense provincie, dat ook diende als het stadswapen van Charkov, werd in 1775 ontworpen door Heraldmeister Prince Mykhailo Shcherbatov en goedgekeurd door Catherine II op 21 september 1781 als het wapen van de Charkov gouvernement.

Het is een vierhoekig heraldisch schild, naar beneden gericht. Op de groene achtergrond van het schild staat een gekruiste hoorn des overvloeds en een gouden caduceus met zilveren vleugels (symbool van de god Mercurius), gehuld in zilveren slangen. Op 14 september 1995 werd de zitting van de gemeenteraad van Charkov van Volksafgevaardigden voor de derde keer in de laatste twee eeuwen aanvaard als de meest traditionele in de geschiedenis van de stad.

De vlag van de stad is een rechthoekige banier (verhouding van breedte tot lengte 2:3 lichtgroen met de afbeelding in het centrale deel van het wapen. In de tsaristische en Sovjettijd had de stad geen eigen vlaggen. Vanaf 1651 (of 1659) tot 1765 was Charkov het regimentscentrum van het Kharkiv Sloboda Kozakkenregiment, dat zijn eigen vlag had.

Tijdens het Sovjettijdperk ontving Charkov de Orde van Lenin (bij besluit van het Presidium van de Opperste Sovjet van de USSR van 4 december 1970) en de Orde van de Oktoberrevolutie (22 augustus 1983), een stad die werd toegekend de Europese prijs.

Geografie

Charkov in vogelvlucht

Het hoogste punt boven zeeniveau is 202 m (Pyatihatki), het laagste - 94 m (Novoselivka). Wat reliëf betreft is Kharkiv verdeeld in vier laagland en vier hoger gelegen gebieden. De afvoer van rivieren vormt een stroomgebied, dat zich van het noordwesten tot het zuidoosten tussen het Midden-Russische hoogland en het laagland van Donetsk uitstrekt. Tot voor kort waren de heuvels van Charkov, meestal zanderig, bedekt met dennen- en berkenbossen (Cold Mountain, een heuvel ten noorden van Lopani).

Lengte van Charkov  :

• van noord naar zuid - 24,3 km
• van west naar oost - 25,2 km

Kharkiv ligt op een stroomgebied en in de riviervallei (rivieren: Kharkov, Lopan, Udy, Nemyshlya); op het grondgebied van het moderne Charkov komen deze kleine rivieren samen en stromen lager (door rivier de Uda) naar de Seversky Donets. Aanvankelijk waren de rivierdalen op het grondgebied van het huidige Charkov moerassig, in de zomer droogden sommige op tot kleine stroompjes (Netecha, Nemishlya).

Charkov heeft een groot aantal parken en pleinen, waarvan de ontstaansgeschiedenis en ontwikkeling van sommige meer dan 100 jaar teruggaat, en heeft een rijk natuurgebied.

Gebieden

Het grondgebied van het moderne Charkov beslaat 370 km² en is administratief verdeeld in 9 districten: Shevchenkivsky, Novobavarsky, Kiev, Slobidsky, Kholodnohirsky, Moskou, Nemyshlyansky, Industrialny en Osnovyansky. De oude namen van "partijen", nederzettingen en voorsteden, die geleidelijk werden opgenomen in Charkov, zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven: Podil, Zalopan, Zakharkiv, Klochkivska Slobidka, Pavlivka, Horse Bazaar, Osnova, Panasivka, Dovholivka, Zaikivka, Velyka Honcharivka, Kholodna Hora, Lysa Hora, Saltivka, Oleksiyivka, Pavlove Pole, Shatylivka, Shyshkivka, Tyurynka, Mala Honcharivka, Slavka, Novaka, Vereshchavanka.

Klimaat

Charkov heeft een gematigd landklimaat: de winters zijn koud en besneeuwd, maar veranderlijk, de zomers zijn heet. De gemiddelde jaartemperatuur is +6,9  °C (in januari - 6,9, in juli +20,3). De gemiddelde jaarlijkse neerslag is 513 mm, de hoogste in juni en juli. In de stad zelf en in de buitenwijken is het klimaat milder dan in het omliggende noordelijke gebied, en daardoor geschikt voor tuin- en tuinbouw, inclusief wijnbouw.

Geschiedenis

Oude tijden

In de plaats van Charkov in de dagen van het Kievse Rijk was daar de oude stad Donets.

De naam van de stad komt waarschijnlijk van de rivier Kharkiv. Een andere versies komt van de stichter van de nederzetting van Kharkiv Kozakken Khariton (Kharkov). De Polovtsiaanse versie - van de Polovtsiaanse stad Sharukan (Harukan). Vanaf het begin van de zeventiende eeuw behoorden de landen van het moderne Charkov nominaal tot de staat Moskou, maar tot 1650 was er geen vaste bevolking. De tsaren van Moskou stuurden bewakers en verkenningsgroepen van dienaren, bouwden versterkingen en verdedigingslinies ("Belgorod", "Izyum" en "Oekraïens") om de Krim-Tataren en Nogai af te schrikken. De Moskovieten waren echter geen vaste bewoners. Tegelijkertijd begon de Oekraïense kolonisatie in het naburige Hetmanate.

Kozakkentijd

Tijdens de Kozakkentijd werd Charkov het centrum van het Kharkiv Sloboda Kozakkenregiment. De stad had een fort met torens en ondergrondse gangen. De kolonels van Charkov waren Donets-Zakharzhevsky. In de jaren 1670 raakte het fort in verval en werd het bekend als de oude stad, en het fort werd een nieuw fort genoemd, gebouwd onder de gouverneurs van Sukhotin. Kharkiv groeide rond het fort en het stedelijk gebied in het begin van de 18e eeuw strekte zich uit tot voorbij de rivieren Lopan en Kharkiv .

In 1726 transformeerde de bisschop van Belgorod, E. Tikhorsky, de kloosterschool in Charkov in een college, dat vóór de oprichting van de Kharkiv University de beroemdste onderwijsinstelling in de regio Slobozhanshchyna was; lagere en middelbare scholen verschenen tegelijkertijd.

Fondsen voor het onderhoud van het Kharkiv Collegium werden toegewezen uit de inkomsten van kloosters en kerken, grote donaties werden gedaan door E. Tikhorsky en prins Mykhailo Golitsyn. Kinderen van zowel de geestelijkheid als verschillende bevolkingsgroepen, evenals uit andere Slavische landen, studeerden aan het Kharkiv Collegium. Het leermodel was gemodelleerd naar de Kyiv-Mohyla Academy. Later introduceerde het Kharkiv Collegium het onderwijzen van wiskunde, geschiedenis, Frans en Duits. Vervolgens werden alle andere theologische scholen van het bisdom Belgorod-Oboyan ondergeschikt aan deze onderwijsinstelling, waardoor het Kharkiv Collegium de centrale onderwijsinstelling van Sloboda Oekraïne werd.

In de jaren 1760 werden extra lessen geopend aan het Kharkiv Collegium en werden nieuwe cursussen geïntroduceerd - meetkunde, geodesie, tekenen, muziek, techniek en artillerie, en de Italiaanse taal. In 1795 werden natuurkunde en natuurlijke historie in het programma geïntroduceerd. Het aantal studenten in de tweede helft van de achttiende eeuw bereikte 600 mensen. Prominente filosofen, culturele en religieuze figuren uit die tijd leerden en studeerden hier: Hryhoriy Skovoroda , P. Malynovsky (eerste rector), V. Tytsynsky, M. Slotvynsky, M. Skybynevsky, G. Kamenetsky, M. Kachenovsky, E. Mukhin, G. Bazylevych, M. Hnidych en anderen.

In 1817, als gevolg van de hervorming van de spirituele opvoeding in het Russische rijk, werd het Kharkiv Collegium omgevormd tot een theologisch seminarie (theologie opleiding).

In 1732 was er een poging om de Sloboda Kozakkenregimenten te vervangen door legerregimenten. Opgericht in 1659-1660, was het Kharkiv-regiment als een administratief-militaire eenheid een van de grootste in Slobidska, Oekraïne. In 1732 telde het 135 huizen met 75.000 inwoners, waaronder 5.870 Kozakken. Het regiment bestond uit 18 honderd. Als regimentsstad werd Kharkiv een administratief centrum: er was een regimentskanselarij en een rechtbank. De voorman werd gekozen door de Kozakkenraden, maar werd goedgekeurd door de tsaristische regering.

Van 1780 tot 1796 was Charkov het centrum van het gouvernement Charkov van het Russische rijk. Onder toezicht van de gouverneur en gouverneur ontwikkelde Charkov zich geleidelijk.

Charkov in de 19e eeuw

19e - begin 20e eeuw

Vasyl Karazin  is een Oekraïense wetenschapper en uitvinder, de oprichter van de Kharkiv University. Een belangrijke gebeurtenis was de oprichting van de Kharkiv Universiteit in 1805, die een krachtige impuls gaf aan de transformatie van een provinciestad met ongeveer 10.000 inwoners tot een belangrijk educatief en wetenschappelijk centrum van Oost-Oekraïne. De bevolking van Charkov groeide gestaag: van 1800 tot 1917 nam het 30 keer toe. In de jaren 1820 was de stad een gerespecteerd centrum van de Oekraïense Romantiek (Kharkov School of Romantics); de eerste edities van taalkunde, etnografie, geschiedenis en literaire werken in de volkstaal verschenen hier. In 1812 begon de eerste krant in Oekraïne, de Kharkiv Weekly, te verschijnen.

Op 17 april 1872 , op de eerste dag van Pasen, vonden er massale rellen plaats op het Mykhailivska-plein in Charkov, veroorzaakt door onsuccesvolle bevelen van de baljuw van het 2e deel van de stad Kharkiv Shmelev. Hij beval een brandweerkonvooi door het gebied te rijden om de menigte dronken mensen te kalmeren. En verschillende mensen stierven aan de verwondingen. De rellen bedaarden slechts drie dagen later, met de actieve deelname van de aartsbisschop en de gouverneur. Om deze gebeurtenis in 1899 te herdenken, werd op het Mykhailivska-plein een gerechtsgebouw gebouwd, dat in september 1902 werd geopend.

Interbellum 1917-1939

De macht in Charkov tijdens de Oekraïense revolutie was in handen van de voorlopige regering en democratische instellingen - de provinciale commissaris, de gemeenteraad, zemstvos. De eerste twee universalia (geschriften) van de Oekraïense Centrale Rada vermeldden niet duidelijk of zijn autonome macht zich uitstrekte tot Charkov; de Derde Universele breidde deze formeel uit tot de regio van Charkov zonder grenzen te definiëren. Oekraïense regimenten waren ook gestationeerd in Charkov. Maar de nabijheid van Rusland, waar de bolsjewieken de macht grepen, en Donbass, waar ze daadwerkelijk de macht grepen, en de zwakte van gematigde Oekraïense troepen bepaalden het lot van Charkov. Al eind november 1917 arriveerden Rode Gardisten uit Rusland en voornamelijk matrozen uit de Baltische regio in Charkov.

Op 23 december 1917 werd Charkov ingenomen door de bolsjewieken. Na de Vrede van Brest in 1918, bevrijdden Oekraïense troepen (onder andere het Zaporizja-regiment onder leiding van Peter Bolbochan ) in alliantie met het Duitse leger op 19 april 1918 Charkov van de bolsjewieken.

In november 1918 werd de Oekraïense heerschappij kort hersteld in Charkov toen troepen van de Oekraïense Staat de stad binnenkwamen, maar de stad werd opnieuw bezet door de bolsjewieken op 3 januari 1919, en de Sovjetregering van Oekraïne opereerde daar van 25 juni tot 11 december 1919. Na de overwinning van de Reds op Denikin keerde de derde Oekraïense Sovjetregering terug naar Kharkiv en werd Charkov de hoofdstad van de USSR.

op 16 november 1924, om 19.00 uur, werd het eerste binnenlandse radioprogramma uitgezonden in Charkov. De sprekers zeiden: "Hallo, hallo, hallo! Charkov spreekt, Charkov spreekt, Charkov spreekt! ”. Ter ere van het begin van de uitzending van de Oekraïense radio in 1994, werd 16 november in Oekraïne uitgeroepen tot de dag van radio-, televisie- en communicatiewerkers.

Het feit dat Charkov de hoofdstad van Oekraïne was, had een duidelijk effect op de Oekraïneisering van de stad. Alleen de nederlaag van de Oekraïense cultuur in de jaren '30, hongersnood (Holodomor), zuivering en de overdracht van de hoofdstad naar Kiev (1934) veranderde de positie van Charkov, en het verloor veel van zijn Oekraïens karakter in de late jaren '20 - begin jaren '30.

De volgende uitgeverijen waren actief in Kharkiv: de Staatsuitgeverij van Oekraïne, de Proletariër, de Sovjetboer, de coöperatieve uitgeverijen Knihospilka en Rukh (later geliquideerd). 1930-1934 gebouwde kl. house of projects (nu universiteit) en col. coöperatief huis. Tegelijkertijd werden er nieuwe gebouwd en een aantal oude gereconstrueerd; de wooncomplexen "New Life", "Red Ray" en de campus werden opgericht. Tegelijkertijd werden tramsporen verlengd, bussen en trolleybussen geïntroduceerd. Nadat de wederopbouw van de industrie niet zozeer tijdens de oorlog als wel tijdens de revolutie was verwoest, begon de versnelde industrialisatie van Charkov. In 1931 leverde de Kharkiv Tractor Fabriek de eerste producten, later werden de Turbogenerator Fabriek (1934), de Machine-Tool Fabriek (1935), de Electrical Engineering Fabriek (HELZ), enz. in gebruik genomen. Verhoogde vooroorlogse productie van elektromechanische locomotieven. In 1930 begon de elektriciteitscentrale van het district Kharkiv te werken, die elektriciteit leverde aan de ondernemingen van de stad. Gelijktijdig met de nieuwe gebouwen in Charkov werden ook historische en culturele gebouwen vernietigd. In de jaren dertig blz. de Mykolayiv-kathedraal (UAOC) werd vernietigd, de kerken Myronosytsia, Dmytriivska en Geboorte van Christus (een fortkerk uit de Kozakkentijd) en anderen.

In 1940 bereikte het aantal industriële ondernemingen in de stad 1.200, het productievolume steeg met 12 keer in vergelijking met 1913. Er waren 46 onderzoeksinstituten, 36 instellingen voor hoger onderwijs, 41 technische scholen en 138 scholen in Kharkiv. Er waren 14 theaters, 60 clubs, 304 bibliotheken en 9 musea in de stad. De woningvoorraad van Kharkiv was ongeveer 4 miljoen vierkante meter. Nieuwe woonwijken zijn gebouwd in de stad - de sociale stad "New Life" (district HTZ), Chervonyi Zhovten, Chervonyi Luch en anderen.

Tweede Wereldoorlog

De Duitse legergroep van generaal KR Rundstedt trok op 25 oktober 1941 Charkov binnen. Tijdens de 22 maanden durende bezetting van Charkov door de Duitsers keerde het burgerleven niet terug naar normaal, en de bevolking leed honger en kou; het aantal inwoners van Charkov daalde tot 160.000.

In tegenstelling tot andere veroverde Oekraïense steden, waar de macht werd overgedragen aan burgerlijke autoriteiten, werden in de frontlinie van Charkov speciale militaire autoriteiten opgericht om het bezette gebied te beheren. In handen van gevechtseenheden was er volledige controle over de stad. De organisatie van de militaire leiding werd uitgevoerd op basis van algemene principes en opgedane ervaring tijdens de oorlog. Aan de vooravond van de verovering van de stad werd een bevel uitgevaardigd om een ​​stadscommandant te vestigen onder leiding van generaal Erwin Firov. Het zogenaamde veldcommandantenkantoor speelde een belangrijke rol.

In Charkov waren er, net als in andere steden, strijdkrachten die tegen de nazi's vochten. Allereerst was er de Organisatie van Oekraïense Nationalisten. In december 1941 slaagde de Oekraïense politie erin om verschillende marsen door de stad te organiseren met een orkest en het uitvoeren van nationalistische liederen. In deze omstandigheden waren de centra van het leven van de bevolking van Charkov 14 markten. In het begin was hier helemaal geen handel voor geld, ruilhandel heerste overal: bijna alles werd veranderd in de meest onverwachte combinaties.

Volgens de verplichte bevolkingsregistratie stonden 10.271 Joden op speciale "gele" lijsten, waarvan meer dan 75% vrouwen, ouderen en kinderen. Op 14 december 1941 werd een bevel uitgevaardigd dat de hele Joodse bevolking van de stad binnen twee dagen naar de buitenwijken van de machinefabriek moest verhuizen. Op 26 december maakten de Duitsers in een pamflet bekend voor degenen die naar Poltava, Romain en Krementsjoek wilden reizen; het was niet toegestaan ​​om persoonlijke bezittingen mee te nemen. Binnen een paar dagen werden enkele joden te voet door enkele joden naar Drobitsky Yar gereden, waar ze allemaal werden doodgeschoten.

Het eerste Sovjetoffensief op Charkov vond plaats in februari 1943. Op 16 februari 1943 trokken Sovjettroepen Charkov binnen. Op 15 maart 1943 werd de stad verlaten door het Sovjetleger Tijdens de nieuwe Duitse bezetting was Pavlo Kozakevich, een bekende chemicus, aanvankelijk de burgemeester, maar in korte tijd ging de macht over naar het militaire bestuur en werden veel inwoners de stad uitgezet. Ten slotte bevrijdden de Sovjettroepen van het Steppefront onder bevel van generaal Ivan Konev Charkov op 29 augustus 1943. Eind 1943 vond een proces tegen oorlogsmisdadigers plaats in Charkov, dat internationaal bekend werd en bezocht werd door correspondenten uit vele landen.

Na de oorlog

De wederopbouw van het verwoeste Charkov begon tijdens de oorlog en ging door in de volgende jaren, gelijktijdig met de wederopbouw en uitbreiding van de stad. Een aantal fabrieken werd herbouwd en nieuwe werden in gebruik genomen. De woningvoorraad werd hersteld en uitgebreid door de bouw van nieuwe wijken (Saltivka, Pavlove Pole, Rohan, Oleksiyivka, Kholodna Hora, Red Bavaria). Tijdens de naoorlogse periode verbeterde het welzijn van de stad: de aansluiting op het gas van particuliere woningen begon (gas werd geleverd uit het Shebelinsky-gascondensaatveld), een nieuw watervoorzieningssysteem van Krasnopavlivka werd aangelegd, tramlijnen (nu 33), trolleybus (36) en buslijnen (meer dan 50) werden uitgebreid; de rivieren zijn teruggewonnen. In 1975 werd een 18 km lange metro geopend (de tweede lijn werd gelanceerd in 1978) met 13 stations (3 lijnen gepland, in totaal 43 stations). Het handelsnetwerk, onderwijsinstellingen en zorginstellingen zijn uitgebreid: er zijn verschillende sanatoria en rusthuizen geopend in de buurt van Kharkiv. In 1976 waren er 70 ziekenhuizen met ongeveer 60.000 bedden in Charkov; artsen - ongeveer 7.000.

Russische invasie 2022

Tijdens de grootschalige Russische invasie van 2022 werd Kharkiv onderworpen aan massale bombardementen. Ondanks beloften van de Russische autoriteiten om niet op niet-militaire doelen te schieten, gingen de bezetters door met het opzettelijk vernietigen van civiele (burgerlijke) infrastructuur. Eind februari werden in Charkov 87 burgerwoningen verwoest.

Op 1 maart 2022 schoten Russische bezettingstroepen op het centrum van Charkov, met name een grote explosie op het Vrijheidsplein nabij het gebouw van de regionale staatsadministratie, de tweede raket raakte het gebouw van de regionale staatsadministratie. Een luchtaanval werd uitgevoerd in Charkov, waarbij ten minste zes burgers gewond raakten, waaronder een kind. Om de gevolgen weg te werken werd de SES (soort brandweer, 40 personen en 7 wagens materieel) ingeschakeld  Later, rond 16.00 uur. Russische raketten raken een ziekenhuis in de stad Charkov.

Bestuur

De gemeenteraad van Charkov is een representatief orgaan van de Oblast Charkov, dat een lokaal zelfbestuur heeft, dat namens de gemeenschap en in haar belang de functies en bevoegdheden van lokaal zelfbestuur vervult die zijn gedefinieerd in de grondwet van Oekraïne en wetten van Oekraïne. De gemeenteraad bestaat uit 100 afgevaardigden en wordt gekozen voor vijf jaar.

De burgemeester is de hoogste functionaris van de territoriale gemeenschap, vertegenwoordigt haar belangen, wordt voor vijf jaar gekozen en oefent zijn bevoegdheden permanent uit. Hij leidt het dagelijks bestuur van de gemeenteraad, zit de vergaderingen van de gemeenteraad voor. Waarnemend burgemeester sinds 17 december 2020 is Igor Terekhov.

Bevolking

Tegenwoordig is Charkov het thuis van meer dan 100 nationaliteiten en zijn er 65 nationale en culturele verenigingen geregistreerd en actief.

In 2001 waren er 62,8 % Oekraïneers, 33,2 % Russen en 0,7 % Joden.

Economie

Charkov is één van de grootste industriële centra van Oekraïne, was na Moskou en Leningrad het centrum van werktuigbouwkunde van de voormalige Sovjet-UnieHet aantal arbeiders in de industrie bedroeg in 1961 meer dan 350.000, in 1980 een half miljoen.

Industriële ondernemingen van de stad maken voornamelijk deel uit van industriële formaties. In Charkov werden 5 industriële hubs gevormd, 9 industriële districten, die op hun beurt 5 industriële zones vormden, evenals 14 groepen ondernemingen. Dat wil zeggen, de stedelijke industrie werd op territoriale basis gevormd rond grote industriële ondernemingen in de volgende industriële zones:

• Balashov Industrial Zone - 863,4 hectare;
• Ordzhonikidze Industrial Zone - 1.043 hectare;
• Industriezone Dykanivska - 999 hectare;
• Ivanovo Industrial Zone - 550 hectare;
• Bezlyudovska gemeenschappelijk magazijn industriële zone - 576 hectare.

Deze industriële eenheden verenigen meer dan 70% van de industriële, transport- en opslagbedrijven van de stad. Het industriële aanbod van de stad bestaat uit: Machinebouwbedrijven (Kharkiv Tractor Fabriek, Malyshev Fabriek (produceert tanks en gepantserde voertuigen, evenals motoren voor locomotieven), Turboatom (turbines voor energiecentrales), Elektrovazhmash (generatoren voor stoom en hydraulische turbines ), Kharkiv staatsluchtvaartproductieonderneming , Pivdenkabel, enz.), Evenals de chemische, elektrische energie-, brandstof-, voedingsindustrieën ( Karkivyanka- banketbakkerij , Kharkiv-koekjesfabriek, enz.). In 2019 waren 19.410 grote, kleine en middelgrote ondernemingen actief in Charkov, dat is 77,5% van het totale aantal ondernemingen in de regio. 99,9% van hen waren kleine en middelgrote ondernemingen. Hiervan - 844 middelgrote ondernemingen (4,3% van het totaal aantal ondernemingen), 18551 - kleine en micro-ondernemingen (95,6%). 285,6 duizend mensen werken bij de ondernemingen van de stad. Ondernemingen verkochten producten (goederen, diensten) ter waarde van UAH 259,8 miljard, dat is 68,7% van het totale volume in de regio Kharkiv. Per 1 juli 2020 zijn 115,0 duizend natuurlijke personen-ondernemers geregistreerd in Kharkiv. Het grootste aantal ondernemingen is actief op het gebied van groot- en detailhandel, diensten en industrie.

Bezienswaardigheden

Bestand:Kharkiv montage (2015).png

1092x1092px

Partnersteden

• Tianjin, China
• Bangalore, India
• Varna, Bulgarije
• Bologna, Italië
• Lille, Frankrijk
• Brno, Tsjechië
• Donetsk, Oekraïne
• Moskou, Rusland
• Sint-Petersburg, Rusland
• Neurenberg, Duitsland
• Cincinnati, Verenigde Staten