Eerste Franse Keizerrijk

Eerste Franse Keizerrijk Premier empire français
Hoofdstad	Parijs
Talen	Frans
Religie	Rooms-katholicisme
Adellijk huis	Huis Bonaparte
Volkslied	Veillons au Salut de l'Empire
Bestuursvorm	Monarchie
Munteenheid	Franse frank
Portaal Frankrijk en Geschiedenis

Het Eerste Franse Keizerrijk, ook bekend als het Grotere Franse Keizerrijk of het Napoleontisch Keizerrijk, is de naam voor de periode waarin Napoleon Bonaparte keizer van Frankrijk was. Het Eerste Franse Keizerrijk bestond van 1804 tot omstreeks 1814/1815. Het Eerste Franse Keizerrijk was de opvolger van de Eerste Franse Republiek en werd opgevolgd door een restauratie van de Franse monarchie als koninkrijk. Naast het Eerste Franse Keizerrijk was er ook een Tweede Franse Keizerrijk, dat tussen 1852 en 1870 bestond.

In het begin van de 19e eeuw was het Eerste Franse Keizerrijk een belangrijk land, dat grote gebieden in Europa wist te veroveren. Onder de gebieden vallen onder meer Nederland, België en delen van Duitsland en Italië. Daarnaast waren er nog veel landen die "vriendjes" waren met het keizerrijk, zoals de Rijnbond (het huidige Duitsland) en Spanje. Nadat Napoleon voor de eerste keer verslagen werd, moet Frankrijk al deze gebieden afstaan.

Verloop

Ontstaan

De kroning van Napoleon in 1804

In mei 1804 vertrouwde de Franse Senaat de macht toe aan Napoleon Bonaparte. Napoleon was al consul voor het leven, maar de Franse Senaat besloot dat Napoleon nu keizer werd. Na zijn dood zou de troon overgedragen worden op zijn zoon en zo verder. 15 jaar na de Franse Revolutie wordt er een nieuwe politiek systeem gemaakt. Hoewel Frankrijk weer een monarchie werd, was het Eerste Franse Keizerrijk niet zou als het Frankrijk onder de Franse koningen. De Franse koningen regeerde volgens het droit divin (goddelijk recht), oftewel god had hun de absolute macht gegeven. Verschillende waarden van de Franse Revolutie, zoals gelijkheid, werden toegepast in het Eerste Franse Keizerrijk. Drie weken werd deze beslissing door de Franse bevolking bevestigd.

Op 2 december 1804 in de Notre-Dame van Parijs stemde de toenmalige paus Pius VII in (onder druk) Napoleon te kronen. De kroning door de paus was nodig om te laten zien dat Napoleon steun had van de Rooms-Katholieke Kerk, die erg machtig was in grote delen van Europa. Napoleon trok echter de kroon uit de handen van de paus en kroonde zichzelf tot keizer. Op deze manier gaf Napoleon aan dat hij niet onder de kerk of enige ander gezag stond dan het Franse volk zelf.

Eerste jaren

In 1805 ontstond de Derde Coalitieoorlog, waarin Frankrijk er succesvol was. Napoleon viel het Heilige Roomse Rijk binnen. In 1806 dwong hij de keizer van het Heilige Roomse Rijk (die ook keizer van Oostenrijk was) om af te treden. Hierdoor viel het Heilige Roomse Rijk (wat al zo'n 800 jaar bestond) uiteen in honderden kleine Duitstalige staten. De meeste hiervan werden bondgenoten van Frankrijk en werden onderdeel van de nieuwe Rijnbond.

Eerder stichtte hij al het Koninkrijk Italië in het noorden van het huidige Italië. Dit werd opnieuw een vazalstaat van Frankrijk, waarvan Napoleon zelf koning was. De voormalige republiek Venetië werd onderdeel van dit koninkrijk. Napoleon maakte nog meer vazalstaten in Europa. Dit deed hij door familieleden van hem op de troon te zetten. Zo stichtte hij in 1806 het koninkrijk Holland, waar zijn broer (Lodewijk Napoleon Bonaparte) koning van werd. Ook zette hij broers en neefjes op de troon van het koninkrijk Napels, het koninkrijk Württemberg en het koninkrijk Westfalen.

Later wist Napoleon tijdens de Vierde Coalitieoorlog om delen van het koninkrijk Pruisen te veroveren. Ook werden Rusland en Pruisen gedwongen om vrede met hem te tekenen in 1807.

Het hoogtepunt

Frankrijk wist hierdoor vrede te sluiten met al haar bondgenoten, behalve het Verenigd Koninkrijk. Napoleon bood de Britten stukken land, maar de Britten weigerden deze. Hierdoor besloot Napoleon om het Continentaal Stelsel in te voeren. Dit was een handelsblokkade tegen het Verenigd Koninkrijk. Napoleon wist de steun te krijgen van Rusland in ruil voor Franse steun in de oorlog tegen het Ottomaanse Rijk. Rusland en Frankrijk voerden vervolgens een oorlog tegen Zweden, zodat deze ook onderdeel van het Continentaal Stelsel werden.

Ondertussen had Pruisen de helft van haar grondgebied verloren aan de Fransen. De Pruisen zagen dit als een vernedering. Napoleon kreeg daarom het advies om milder te zijn met zijn verdragen. Hij begon zich daarom te richten om zijn macht in Italië te vergroten. In Italië had de paus namelijk nog steeds een eigen land en claimde steeds meer macht. Uiteindelijk werd de Kerkelijke Staat ingenomen en de paus gevangen gezet. Op hetzelfde moment viel Napoleons leger Spanje en Portugal binnen tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog van 1808. Frankrijk stootte de koning van Spanje van de troon. Napoleon maakte vervolgens zijn broer, Jozef Napoleon, koning van Spanje. De Spanjaarden waren hier niet van gediend en tot 1814 vond er een bloederige burgeroorlog in het land plaats. In december 1807 viel het Franse leger ook Portugal binnen. Portugal was namelijk een bondgenoot van het Verenigd Koninkrijk. De Portugese koninklijke familie moest vervolgens vluchtten naar Brazilië.

Napoleons regime

Napoleon schafte de scheiding der machten, die er sinds de Franse Revolutie was, niet af. In plaats daarvan veranderde hij de manier waarop deze machten werkten. Zo werden de wetgevende vergaderingen teruggebracht. De wetgevende vergaderingen werden vervangen door staatsraden, die door Napoleon benoemd werden. De staatsraden bepaalden in feite welke wetten er waren. Deze wetten moesten door de Senaat goedgekeurd worden, maar dat was geen probleem. Napoleon benoemde de senatoren namelijk en gaf ze bovendien veel geld. Napoleon werkte samen met verschillende ministers, die erg bekwaam waren en hard werkten. Tegenstanders van het regime werden niet getolereerd. Er waren politieagenten die op tegenstanders jaagden in alle lagen van de bevolking. Er was ook sprake van willekeurige arrestaties en het opsluiten van mensen in gekkenhuizen en gevangenissen zonder eerlijk proces.

Frankrijk was toen ook verdeeld in departementen, die elk onder een prefect stonden. Dit is een soort gouverneur, die namens de regering werd benoemd. De prefecten benoemden weer de burgemeesters en gemeenteraden, behalve die van de grote steden. De burgemeester en gemeenteraden van de grote steden werden namelijk door ministerie van Binnenlandse Zaken benoemd. De minister van Binnenlandse Zaken was ook verantwoordelijk voor de dienstplicht, het benoemen van ambtenaren en het toezicht op kranten en theaters. De prefecten stuurden ook berichten naar de regering over de stand van zake in hun departement.