Verdrag inzake Antarctica
Het verdrag inzake Antarctica, ook wel het Antarctisch verdrag genoemd, is een verdrag dat gaat over de internationale relaties van Antarctica. Aangezien er geen inwoners zijn op Antarctica, zorgt het verdrag ervoor dat Antarctica beschermt wordt. Het verdrag regelt dat op Antarctica geen industrie, mijnbouw of militaire activiteiten plaats kunnen vinden. Ook zorgt het verdrag ervoor dat er vrijheid van wetenschappelijk onderzoek op het continent is. De landen die het verdrag hebben ondertekent hebben verklaard dit te zullen doen. Op deze manier wordt Antarctica beschermt.
Het verdrag werd gesloten op 1 december 1959 tijdens de Koude Oorlog. Door de Koude Oorlog was men bang dat het continent voor de wapenwedloop gebruikt werd. De Verenigde Staten en de Sovjet-Unie besloten daarom het continent met rust te laten. Alleen wetenschappers mochten naar het continent voor onderzoek; de rest zou aan de natuur worden overgelaten. Delen van Antarctica worden geclaimd door Chili, Argentinië, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen, Frankrijk, Australië en Nieuw-Zeeland. De claims van Chili, Argentinië en het Verenigd Koninkrijk overlappen. Daarnaast is er nog een gebied dat door geen enkel land geclaimd werd. Deze landen met claims hebben het verdrag ook ondertekent. De geclaimde gebieden zijn officieel geen onderdeel van het land, maar de landen hebben vaak wel onderzoekstations in deze gebieden. Daarnaast zijn er nog veel landen zonder claims die het verdrag tekenden, zoals Nederland, België, India, China en Zuid-Afrika.