Griekse Onafhankelijkheidsoorlog
| Griekse Onafhankelijkheidsoorlog | ||
|
| ||
|---|---|---|
| Datum | 22 februari 1821 - 12 september 1829 | |
| Locatie | Griekenland en de Egeïsche Zee | |
| Overwinning voor |  Griekenland
| |
| Strijdende partijen | ||
 Eerste Helleense Republiek (rebellen)Gesteund door: .svg){kind=small} Verenigd Koninkrijk  Frankrijk Keizerrijk Rusland
|
 Ottomaanse Rijk.svg){kind=small} Ottomaans Egypte
|
|
| Leiders | ||
| Theodoros Kolokotronis Petros Mavromichalis Athanasios Diakos Edward Codrington Henri de Rigny Lodewijk van Heiden
|
 Mahmut II Ibrahim Pasja
|
|
| Troepensterkte | ||
| Onbekend | Ottomaans Egypte: minstens 17.000 man | |
| Verliezen | ||
| 25.000 doden | 20.000 doden | |
Portaal  Geschiedenis
| ||
De Griekse Onafhankelijkheidsoorlog (in het Grieks: Ελληνική Επανάσταση, Elliniki Epanastasi) vond plaats tussen 1821 en 1829 en had als uitkomst de onafhankelijkheid van Griekenland van het Ottomaanse Rijk.
Oorzaak van de oorlog
In het jaar 476 werd de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, Romulus Augustulus, afgezet. Nu bleef alleen het Oost-Romeinse Rijk over. Dit rijk was christelijk en de adel sprak Latijn, maar het volk Grieks. Het Oost-Romeinse Rijk werd steeds Griekser en mengde stijlen van het Westen en het Oosten, waardoor een eigen, Grieks-Byzantijnse stijl ontstond.
Dit Byzantijnse Rijk breidde zich steeds meer uit totdat het grote delen van het Middellandse Zeegebied in handen had en cultureel gezien het belangrijkste land van Europa en het Midden-Oosten was. Maar toen kwamen de Turkse Ottomanen. Zij veroverden het hele rijk en stichtten het Ottomaanse Rijk. In 1453 ging de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk, Constantinopel, verloren en hield het rijk op te bestaan.
Sindsdien leefden de Byzantijnse Grieken in het Ottomaanse Rijk en hoewel ze vaak belangrijke banen kregen, waren ze toch onderdrukt. Daarom was er vanaf het begin al veel protest tegen de Ottomaanse regering, maar dit had geen succes. Intussen verzwakte het Ottomaanse Rijk steeds meer en in 1821 hadden de Grieken er definitief genoeg van. Ze kwamen in opstand, voor een nieuw Grieks Rijk.
Verloop
Maar deze opstand begon niet zomaar. Al jaren lang vonden steeds meer West-Europeanen dat de Grieken recht hadden op een eigen land, omdat deze zogenaamde filhellenen kennis hadden gemaakt met die cultuur uit de Griekse Oudheid. De filhellenen waren over het algemeen erg rijk en organiseerden een strak plan. Eerst zou een leger het door de Ottomanen bestuurde Moldavië binnenvallen en in de onrust die dan zou ontstaan zouden de Grieken in opstand komen.
Dit ging even goed, maar de Ottomanen waren sterk en sloegen keihard terug. Generaal Ibrahim Pasja landde eerst op Chios en doodde 23.000 Grieken. Hierna trok hij moordend en plunderend de Peloponnesos en Centraal-Griekenland door. Athene en Mesolongi (waar veel West-Europese soldaten aan land kwamen) vielen in Ottomaanse handen. De opstand werd met harde hand onderdrukt. Het eiland Hydra had een grote en sterke vloot en wist daardoor nog vrij te blijven, maar niemand wist hoe lang de stad het zou volhouden. Door het hele Ottomaanse Rijk heen vonden Grieken de dood en in Constantinopel liet de Ottomaanse sultan patriarch Georgios V van de Oosters-Orthodoxe Kerk executeren.
De opstand leek geëindigd.
Einde
Maar niets was minder waar. Frankrijk en Groot-Brittannië hadden al lang partij gekozen voor Griekenland en de Ottomaanse verschrikkingen gingen hen echt te ver. Rusland, dat sowieso al in een bijna constante oorlog met het Ottomaanse Rijk was verwikkeld, hielp de Grieken ook. Samen vielen deze drie landen in 1827 de Egyptische generaal Ibrahim op zee aan bij het fort van Pylos. Zo ging de anti-Ottomaanse vloot onder leiding van Edward Codrington, Henri de Rigny en Lodewijk van Heiden (een Nederlander in Russische dienst) de 3 uur durende zeeslag bij Navarino in. Deze werd zeer overtuigend gewonnen en daarna trokken de drie mogendheden, samen met de Griekse rebellen, steeds verder het bezette Griekenland in. De Ottomanen gaven zich over en vredesonderhandelingen begonnen.
Deze onderhandelingen duurden voort, er kwam maar niks uit. De Eerste Helleense Republiek onder leiding van Ioannis Kapodistrias was uitgeroepen, maar nog door vrijwel geen land erkend. In 1832, drie jaar na het einde van de oorlog, werd het verdrag van Constantinopel gesloten. Hierin werd besloten dat Griekenland een onafhankelijk koninkrijk zou worden met als noordgrens de lijn tussen de steden Arta en Volos. Tijdens het congres van Londen (1832) werd besloten dat de koning van Griekenland Otto van Beieren zou worden. De oorlog was nu officieel afgelopen. Griekenland was vrij.
Nasleep
Na de onafhankelijkheid heerste er nog steeds veel ontevredenheid. Er woonden meer Grieken buiten dan binnen de grenzen van het land. De koning sprak slecht Grieks en gaf alleen maar belangrijke banen aan Duitsers. Het land was arm en zowat het armste gedeelte van het gebied waar Grieken woonden. Aan de andere kant was er nog steeds de constante vijandigheid met het Ottomaanse Rijk, dat op een kans loerde om Griekenland terug te veroveren. Hierdoor bleef de sfeer nog lang gespannen.
30 jaar na de onafhankelijkheid was er nog steeds weinig gebeurd en de Grieken waren teleurgesteld in hun koning. Otto werd verdreven en prins Willem van Denemarken beklom als koning George I van Griekenland de troon. Pas onder zijn heerschappij kwam er verbetering. Griekenland groeide snel qua oppervlakte en inwoners en moderniseerde snel. Zo had de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog toch tot iets moois geleid.