Zelfstandig naamwoord

Een zelfstandig naamwoord is een woord dat een naam geeft aan een zogeheten zelfstandigheid. Dat is iets dat bestaat of zou kunnen bestaan. Je hebt zelfstandige naamwoorden in twee soorten: concreet en abstract. Concreet wil zeggen dat het vorm en inhoud heeft: mensen, dieren, dingen. Abstract betekent dat het niet tastbaar is, zoals geloof, taal, opleiding, jeugd, organisatie, brutaliteit.

Geslacht

Zelfstandige naamwoorden kunnen in het Nederlands mannelijk, vrouwelijk of onzijdig zijn (grammaticaal geslacht heet dat). Voor mannelijke en vrouwelijke zelfstandige naamwoorden hoort het lidwoord de (de man, de vrouw). Vandaar dat we die ook wel de-woorden noemen. Voor onzijdige zelfstandige naamwoorden hoort het lidwoord het (het kind, want dat kan zowel een jongen als een meisje zijn). Die noemen we dan ook wel het-woorden. Maar meestal kun je dus niet zien of zelfstandige naamwoorden mannelijk of vrouwelijk zijn. Een voorbeeld is regering. Regering is vrouwelijk. Vandaar dat we schrijven: De regering heeft haar ontslag ingediend (niet: zijn ontslag). Ook overheid is een vrouwelijk woord, net als gemeente, organisatie en vereniging. Maar sommige andere woorden zoals bond zijn juist alleen mannelijk, dus is het: De bond en zijn leden. Veel andere de-woorden kun je gewoon zowel mannelijk als vrouwelijk gebruiken. Op woordenlijst.org staat er dan niets achter (geen m of v), alleen maar de.

Het onderscheid mannelijk/vrouwelijk bestaat vooral in de geschreven taal.

Gelukkig geeft het woordenboek informatie over het geslacht van zelfstandige naamwoorden.

Meervoud

De meervoudsvorming van zelfstandige naamwoorden is erg ingewikkeld en er zit soms een hele (taal)geschiedenis achter. Gelukkig geeft in twijfelgevallen ook hier het woordenboek uitkomst. Misschien is het leuk om te weten, dat er zelfstandige naamwoorden zijn die geen meervoud hebben, zoals "rijst". Ook zijn er zelfstandige naamwoorden die alleen in het meervoud voorkomen, zoals "hersenen".

Het meervoud van het zelfstandig naamwoord eindigt in het Nederlands meestal op -en, maar ook wel op -s. Woorden die uit het Latijn en het Grieks komen (leenwoorden) houden vaak hun Latijnse/Griekse meervoud, zoals politicus-politici, museum-musea en lemma-lemmata.