Édouard Manet: verschil tussen versies
(Édouard Manet afgerond) |
k |
||
| (2 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven) | |||
| Regel 20: | Regel 20: | ||
| website = https://rkd.nl/nl/explore/artists/52303 |
| website = https://rkd.nl/nl/explore/artists/52303 |
||
}} |
}} |
||
| − | '''Edouard Manet''' , geboren op 23 januari 1832 in [[Parijs]] en overleed op 30 april |
+ | '''Edouard Manet''' , geboren op 23 januari 1832 in [[Parijs]] en overleed op 30 april 1883 in dezelfde stad, is een grote Franse [[kunstschilder]] en graveur van de <abbr>late 19<sup>e</sup></abbr> eeuw. |
== Voorloper == |
== Voorloper == |
||
| − | Hij wordt gezien als de voorloper van de moderne schilderkunst die hij bevrijdde van het academisme (hoe er geschilderd moest worden volgens de academie en de criticie van die tijd). Toch wordt Édouard Manet ten onrechte gezien als een van de grondleggers van het [[impressionisme]]. Dat komt omdat hij nog de realiteit schildert en nog niet (of weinig) gebruik maakt van de nieuwe technieken van kleur en de bijzondere behandeling van licht. Hij komt echter in de richting van het impressionisme door bepaalde terugkerende thema's zoals portretten, zeegezichten, het Parijse leven of zelfs stillevens, terwijl hij op een persoonlijke manier, in een eerste periode, genretaferelen naschildert in de oude academische stijl: Spaanse onderwerpen in het bijzonder naar [[Diego Velázquez|Diego Velásquez]] en naar [[Titiaan]]. |
+ | Hij wordt gezien als de voorloper van de moderne schilderkunst die hij bevrijdde van het academisme (hoe er geschilderd moest worden volgens de academie en de criticie van die tijd). Toch wordt Édouard Manet nog wel eens ten onrechte gezien als een van de grondleggers van het [[impressionisme]]. Dat komt omdat hij wel contacten had met de impressionisten, maar zelf nog de realiteit schildert en nog niet (of weinig) gebruik maakt van de nieuwe technieken van kleur en de bijzondere behandeling van licht. Hij komt echter in de richting van het impressionisme door bepaalde terugkerende thema's zoals portretten, zeegezichten, het Parijse leven of zelfs stillevens, terwijl hij op een persoonlijke manier, in een eerste periode, genretaferelen naschildert in de oude academische stijl: Spaanse onderwerpen in het bijzonder naar [[Diego Velázquez|Diego Velásquez]] en naar [[Titiaan]]. |
| − | In 1863 wordt zijn werk geweigerd door de jaarlijkse salon. Een soort tentoonstelling |
+ | In 1863 wordt zijn werk geweigerd door de jaarlijkse salon. Een soort tentoonstelling voor kunstenaars (galeries bestonden nog niet). Dat jaar is er voor het eerst een zaal voor de geweigerde werken waar hij drie nogal spraakmakende werken toont. |
| − | Zijn schilderij ''Lunch op het gras'' veroorzaakt de meeste opspraak. Het laat een naakte dame zien, zittend in het gras met daarbij twee heren geheel aangekleed. Dit schilderij veroorzaakte zelfs een schandaal, veroorzaakte sarcasme bij sommigen en kreten van bewondering bij anderen, en veroorzaakte overal een hartstochtelijke tegenstelling. Manet was de volledige strijd aangegaan met de academische 'regels'. Zo relativeert en bespot Manet de smaken en verboden van zijn tijd. Vrouwelijke naakten waren al honderden jaren heel gewoon geweest in de schilderkunst. Nu werd het ineens als ordinair ervaren door de toevoeging van de twee geklede heren. |
+ | Zijn schilderij ''Lunch op het gras'' veroorzaakt de meeste opspraak. Het laat een naakte dame zien, zittend in het gras met daarbij twee heren geheel aangekleed. De stand van de drie figuren op de voorgrond is een overduidelijke verwijzing naar ''Het Oordeel van Paris'' van de Italiaanse schilder [[Rafaël]] (1483-1520). Dit schilderij veroorzaakte zelfs een schandaal, het veroorzaakte sarcasme bij sommigen en kreten van bewondering bij anderen, en veroorzaakte overal een hartstochtelijke tegenstelling. Manet was de volledige strijd aangegaan met de academische 'regels'. Zo relativeert en bespot Manet de smaken en verboden van zijn tijd. Vrouwelijke naakten waren al honderden jaren heel gewoon geweest in de schilderkunst. Nu werd het ineens als ordinair ervaren door de toevoeging van de twee geklede heren. |
== Levensloop en werk == |
== Levensloop en werk == |
||
| − | Hij weigert rechten te studeren en faalt in de carrière van een militaire marineofficier. De jonge Manet ging in 1850 het atelier binnen van de schilder Thomas Couture, waar hij een opleiding tot schilder volgde en verliet hem in 1856. In 1860 presenteerde hij zijn eerste schilderijen, waaronder het ''Portret van de heer en <abbr>mevrouw</abbr> Auguste <abbr>Manet</abbr>''. |
+ | Hij groet op in een welgesteld gezin. Hij weigert rechten te studeren en faalt in de carrière van een militaire marineofficier. De jonge Manet ging in 1850 het atelier binnen van de schilder Thomas Couture, waar hij een opleiding tot schilder volgde en verliet hem in 1856. In 1860 presenteerde hij zijn eerste schilderijen, waaronder het ''Portret van de heer en <abbr>mevrouw</abbr> Auguste <abbr>Manet</abbr>''. |
Zijn latere schilderijen, ''Lola de Valence'', ''La Femme veuve'', ''Bullfight'', ''Le Déjeuner sur l'herbe'' (lunch in het gras) of ''Olympia'', veroorzaakten een schandaal. Manet wordt afgewezen op officiële tentoonstellingen en speelt een hoofdrol in de "elegante bohemien". Daar bezocht hij kunstenaars die hem bewonderden zoals ''Henri Fantin-Latour'' of ''Edgar Degas'' en letterkundigen zoals de dichter ''Charles Baudelaire'' of de romanschrijver [[Émile Zola]], van wie hij een portret schilderde: ''Portret van Émile Zola''. Zola nam actief de verdediging van de schilder op zich in een tijd dat de pers en critici Manet lastig vielen. In die tijd schilderde hij ''The Fife Player'' (1866), het historische onderwerp van ''The Execution of Maximilian'' (1867) geïnspireerd op de gravure van Francisco de Goya. |
Zijn latere schilderijen, ''Lola de Valence'', ''La Femme veuve'', ''Bullfight'', ''Le Déjeuner sur l'herbe'' (lunch in het gras) of ''Olympia'', veroorzaakten een schandaal. Manet wordt afgewezen op officiële tentoonstellingen en speelt een hoofdrol in de "elegante bohemien". Daar bezocht hij kunstenaars die hem bewonderden zoals ''Henri Fantin-Latour'' of ''Edgar Degas'' en letterkundigen zoals de dichter ''Charles Baudelaire'' of de romanschrijver [[Émile Zola]], van wie hij een portret schilderde: ''Portret van Émile Zola''. Zola nam actief de verdediging van de schilder op zich in een tijd dat de pers en critici Manet lastig vielen. In die tijd schilderde hij ''The Fife Player'' (1866), het historische onderwerp van ''The Execution of Maximilian'' (1867) geïnspireerd op de gravure van Francisco de Goya. |
||
Huidige versie van 8 aug 2022 om 22:29
| Édouard Manet | |
| |
| Édouard Manet | |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | Édouard Manet |
| Land | Frankrijk |
| Geboortedatum | 23 januari 1832 |
| Geboorteplaats | Parijs |
| Overleden | 30 april 1883 |
| Overleden te | Parijs |
| Gehuwd met / relatie |
In 1849 begon Manet een verhouding met de Nederlandse Suzanne Leenhoff, Huwelijk 28 oktober 1863 |
| Carrière | |
| Beroep | aquarellist, etser, graficus, illustrator, lithograaf, ontwerper, pastellist, kunstschilder, tekenaar |
| Bekend van | Toont de overgang van realisme naar impressionisme |
| Actief | 1859 - 1882 |
| Genre(s) | Realisme, Impressionisme |
| Website | |
| https://rkd.nl/nl/explore/artists/52303 | |
|---|---|
Portaal  Kunst & Cultuur
| |
Edouard Manet , geboren op 23 januari 1832 in Parijs en overleed op 30 april 1883 in dezelfde stad, is een grote Franse kunstschilder en graveur van de late 19e eeuw.
Voorloper
Hij wordt gezien als de voorloper van de moderne schilderkunst die hij bevrijdde van het academisme (hoe er geschilderd moest worden volgens de academie en de criticie van die tijd). Toch wordt Édouard Manet nog wel eens ten onrechte gezien als een van de grondleggers van het impressionisme. Dat komt omdat hij wel contacten had met de impressionisten, maar zelf nog de realiteit schildert en nog niet (of weinig) gebruik maakt van de nieuwe technieken van kleur en de bijzondere behandeling van licht. Hij komt echter in de richting van het impressionisme door bepaalde terugkerende thema's zoals portretten, zeegezichten, het Parijse leven of zelfs stillevens, terwijl hij op een persoonlijke manier, in een eerste periode, genretaferelen naschildert in de oude academische stijl: Spaanse onderwerpen in het bijzonder naar Diego Velásquez en naar Titiaan.
In 1863 wordt zijn werk geweigerd door de jaarlijkse salon. Een soort tentoonstelling voor kunstenaars (galeries bestonden nog niet). Dat jaar is er voor het eerst een zaal voor de geweigerde werken waar hij drie nogal spraakmakende werken toont.
Zijn schilderij Lunch op het gras veroorzaakt de meeste opspraak. Het laat een naakte dame zien, zittend in het gras met daarbij twee heren geheel aangekleed. De stand van de drie figuren op de voorgrond is een overduidelijke verwijzing naar Het Oordeel van Paris van de Italiaanse schilder Rafaël (1483-1520). Dit schilderij veroorzaakte zelfs een schandaal, het veroorzaakte sarcasme bij sommigen en kreten van bewondering bij anderen, en veroorzaakte overal een hartstochtelijke tegenstelling. Manet was de volledige strijd aangegaan met de academische 'regels'. Zo relativeert en bespot Manet de smaken en verboden van zijn tijd. Vrouwelijke naakten waren al honderden jaren heel gewoon geweest in de schilderkunst. Nu werd het ineens als ordinair ervaren door de toevoeging van de twee geklede heren.
Levensloop en werk
Hij groet op in een welgesteld gezin. Hij weigert rechten te studeren en faalt in de carrière van een militaire marineofficier. De jonge Manet ging in 1850 het atelier binnen van de schilder Thomas Couture, waar hij een opleiding tot schilder volgde en verliet hem in 1856. In 1860 presenteerde hij zijn eerste schilderijen, waaronder het Portret van de heer en mevrouw Auguste Manet.
Zijn latere schilderijen, Lola de Valence, La Femme veuve, Bullfight, Le Déjeuner sur l'herbe (lunch in het gras) of Olympia, veroorzaakten een schandaal. Manet wordt afgewezen op officiële tentoonstellingen en speelt een hoofdrol in de "elegante bohemien". Daar bezocht hij kunstenaars die hem bewonderden zoals Henri Fantin-Latour of Edgar Degas en letterkundigen zoals de dichter Charles Baudelaire of de romanschrijver Émile Zola, van wie hij een portret schilderde: Portret van Émile Zola. Zola nam actief de verdediging van de schilder op zich in een tijd dat de pers en critici Manet lastig vielen. In die tijd schilderde hij The Fife Player (1866), het historische onderwerp van The Execution of Maximilian (1867) geïnspireerd op de gravure van Francisco de Goya.
Zijn werk omvat zeegezichten als Clair de lune sur le port de Boulogne ( 1869 ) of races: Les Courses à Longchamp in 1864, waarmee de schilder een begin van erkenning kreeg. Op 28 oktober 1863 trouwden Manet met Suzanne Leenhoff in Zaltbommel. Uit het huwelijk werden geen kinderen geboren.
Na de Frans-Duitse oorlog van 1870 , waaraan hij deelnam, steunde Manet de impressionisten onder wie hij goede vrienden had zoals Claude Monet , Auguste Renoir of Berthe Morisot die zijn schoonzus werd en wiens beroemde portret zal worden opgemerkt. Door de contacten met hen verliet hij gedeeltelijk het atelierschilderen om buiten te gaan schilderen in Argenteuil en Gennevilliers, waar hij een huis bezat. Zijn kleurenpalet wordt helderder, zoals Argenteuil van 1874 laat zien. Hij behield echter zijn persoonlijke benadering, bestaande uit een nette en realistische compositie, en bleef vele onderwerpen schilderen, met name vrijetijdsplaatsen zoals Au Café ( 1878 ), La Waituse de Bocks ( 1879 ) en zijn laatste grote doek , Een bar in de Folies Bergère ( 1881 - 1882 ), maar ook de wereld van de nederigen met Paveurs de la Rue Mosnier of zelfportretten ( Zelfportret met een palet , 1879).
Vanaf de jaren 1880 kreeg het steeds meer erkenning. Hij ontving het Legioen van Eer op 1 januari 1882. Echter, als slachtoffer van syfilis (geslachtsziekte) en reuma, leed hij sinds 1876 aan zijn linkerbeen veel pijn, dat uiteindelijk geamputeerd moest worden.
In 1883 stierf Édouard Manet op 51-jarige leeftijd aan syfilis en gangreen die hij opliep in Rio de Janeiro. Hij laat meer dan vierhonderd doeken, pastels, schetsen en aquarellen na. Zijn grootste werken zijn te zien in de meeste musea over de hele wereld, met name het Musée d'Orsay in Parijs.
Galerij
Berthe Morisot
The Plum
Madame Manet ou Piano
Jeanne (Spring)
L’inconnue
Le Chemin de fer
Lunch op het gras
A Bar at the Folies-Bergère
Haven
In the Conservatory
At the Café
Pivoines dans un bock
.jpg)
