Gebruiker:Mike1023/Kladblok4

De vergaderzaal van de Eerste Kamer.

De Nacht van Wiegel was is de naam voor de nacht van dinsdag 18 mei op woensdag 19 mei 1999. Toen vergaderde de Eerste Kamer tot diep in de nacht over een correctief bindend referendum. Zo'n vergadering tot diep in de nacht wordt ook wel een politieke nacht genoemd. De nacht is vernoemd naar Eerste Kamerlid Hans Wiegel (VVD). Hij stemde in tegenstelling tot de rest van zijn partij tegen het referendum. Hierdoor haalde de wet net geen meerderheid, waardoor het referendum er niet kwam.

De tegenstem van Wiegel was in een klap in het gezicht van Democraten 66 (D66), wat al jaren pleitte voor het referendum. D66 en VVD zaten samen met de PvdA in één regering (kabinet-Kok II). Er ontstond een kleine crisis binnen de regering, maar uiteindelijk kon het kabinet toch verder regeren.

Achtergrondinformatie

Wat is een politieke nacht?

Een politieke nacht is begrip uit de Nederlandse politiek. Het is belangrijke stemming die tot diep in de nacht doorgaat. Tijdens een politieke nacht is erg spannend over een wetsvoorstel het overleeft. Meestal heeft het kabinet wel een kleine meerderheid, maar het is onduidelijk of alle leden van de coalitiepartijen ook voor het voorstel zullen stemmen.

De politieke nacht wordt altijd vernoemd naar de belangrijkste politicus. Belangrijke politieke nachten uit de Nederlandse geschiedenis zijn de Nacht van Staal (1907), de Nacht van Kersten (1925), de Nacht van Schmelzer (1966) en de Nacht van Van Thijn (2005).

Wat is een referendum?

Zie Referendum voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Een referendum is een verkiezing, waarbij het volk direct over een bepaald wetsvoorstel mag stemmen. Een referendum is dus een vorm van directe democratie. Er zijn verschillende vormen voor een referendum. In dit artikel gaat het specifiek om het correctief bindend referendum. Wat is dat? Dit is een referendum dat gehouden worden nadat het parlement een wet heeft aangenomen. Tegenstanders van de wet kunnen dan handtekeningen verzamelen. Zodra zij genoeg handtekeningen hebben, kunnen zij een referendum over de aangenomen wet afdwingen. Enkele maanden later wordt een referendum gehouden. De uitslag van dit referendum is dan geldig (als genoeg mensen stemmen). Als de bevolking tegenstemt, wordt de wet niet aangenomen. Als de bevolking voorstemt, wordt de wet aangenomen. De eerdere stemming in het parlement maakt weinig uit.

Veel landen hebben referenda, maar in Nederland was dat niet het geval. Nederland is namelijk een indirecte democratie, waarbij het volk politici kiezen die voor hen stemmen. Desondanks waren er sinds het begin van de 20e eeuw verschillende partijen die pleitten voor een referendum, zoals D66 en de Partij van de Arbeid (PvdA). De christendemocratische partijen (zoals het CDA) zagen niets in het referendum en was tegenstander.

Hoe wijzig je de grondwet?

Voor het invoeren van zo'n referendum is een grondwetswijziging nodig. De grondwet is de belangrijkste wet, waardoor deze moeilijk aan te passen is. Een grondwetswijziging verloopt volgens de volgende stappen:

1. De regering of de Tweede Kamer dient een voorstel in om de grondwet te veranderen.
2. De Tweede en Eerste Kamer stemmen over de grondwetswijziging. De is aangenomen als een normale meerderheid voorstemt. In de Tweede Kamer zijn dat minimaal 76 leden en in de Eerste Kamer minimaal 38 leden.
3. Er vinden Tweede Kamerverkiezingen plaats, waardoor de bevolking zich kan uitspreken over de wijziging. Na de verkiezing stemt de nieuwe Tweede Kamer over de grondwetswijziging. Nu moet de Tweede Kamer die wijziging aannemen met 2/3 meerderheid (minimaal 100 leden).
4. Als de Tweede Kamer voorstemt, moet de Eerste Kamer ook met 2/3 meerderheid (minimaal 50 leden) voorstemmen om de grondwetswijziging aan te nemen. Er zijn dan geen tussentijdse verkiezingen nodig.
5. Als beide kamers voorstemmen, wordt de wet ondertekent door de Koning en een of meerdere ministers en staatssecretarissen. Zodra de wet in het Staatsblad wordt gepubliceerd, gaat deze in werking.

Bij normale wetten stemmen de Eerste en Tweede Kamer slechts één keer over een wetsvoorstel. Beide keren is een normale meerderheid nodig. Je ziet dus dat de procedure om de grondwet te veranderen veel uitgebreider is.

Vóór de nacht

Kabinetten-Paars

De bordesfoto van kabinet-Kok I in 1994.

De kabinetten-Paars is de naam voor de kabinet-Kok I (Paars I) en kabinet-Kok II (Paars II). Dat waren de kabinetten van premier Wim Kok, die tussen 1994 en 2002 regeerde. De kabinetten-Paars hadden een bijzondere samenstelling. Voor het eerst sinds 1918 zaten er geen christendemocratische partijen in de regering. Beide kabinetten bestonden uit de PvdA, de VVD en D66.

Voor coalitiepartij D66 was de invoering van het correctief bindend referendum zeer belangrijk. De partij pleitte al sinds 1966 voor een referendum. De invoering van het referendum is zelfs een van de kroonjuwelen (belangrijkste standpunten) voor de partij. Het CDA was een grote tegenstander van het referendum. Doordat deze partij nu niet in de regering zat, kon er een meerderheid voor het referendum worden gevonden. In 1996 werd de eerste stap gezet voor de grondwetswijziging.

Voorstel en procedure

Op 4 december 1996 dienden Wim Kok (premier) en Hans Dijkstal (minister van Buitenlandse Zaken) een voorstel voor het correctief bindend referendum in. Voor het voorstel moesten enkele artikelen in de Nederlandse grondwet veranderd worden. De mogelijkheid om een referendum te houden werd toegevoegd.

Het correctief bindend referendum kon gaan over alle wetten, met uitzondering van:

• Wetten over het koninklijk huis en koningshuis. Een referendum over de monarchie zou bijvoorbeeld niet mogelijk zijn.
• Besluiten over de begroting. Een referendum over belastingen was bijvoorbeeld niet mogelijk.
• Deelname aan verdragen of internationale organisaties. Een referendum over het EU-lidmaatschap was bijvoorbeeld niet mogelijk.

Voor de aanvraag van zo'n referendum moesten minstens 600.000 geldige handtekeningen van kiesgerechtigden verzameld worden. De uitslag van het referendum was geldig als een meerderheid van de kiezers (dus minstens 50%) tegen een wetsvoorstel stemde. De groep tegenstemmers moest ook minstens 30% van het aantal kiesgerechtigden bedragen. Dit was dus een soort van opkomstpercentage. In Nederland bestaat immers geen opkomstplicht voor verkiezingen. Door het wetsvoorstel werd het ook voor provincies en gemeenten mogelijk om zulke referenda te houden.

In de eerste lezing werd het wetsvoorstel door beide Kamers aangenomen. Na de Tweede Kamerverkiezingen 1998 nam de Tweede Kamer het in de tweede lezing ook aan. Het voorstel hoefde dus alleen nog door de Eerste Kamer te worden goedgekeurd.

Standpunten van politieke partijen

Hieronder vind je een overzicht van de Nederlandse politieke partijen die ten tijde van de grondwetswijziging in de Tweede of Eerste Kamer zetels hadden. In deze periode waren er (deels) andere partijen nu. Sommige partijen hadden een duidelijk standpunt over het referendum, terwijl andere partijen een onduidelijk standpunt hadden. Voor onderstaande tabel is de stemming over het referendum in Tweede Kamer op 26 juni 1997 en de stemming over het referendum in de Eerste Kamer op 3 maart 1998 gebruikt.

Voorstanders	Intern verdeeld	Tegenstanders
Democraten 66 (D66) GroenLinks Partij van de Arbeid (PvdA) Socialistische Partij (SP) Algemeen Ouderen Verbond (AOV) Centrum Democraten (CD)	Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD)	Christen-Democratisch Appèl (CDA) Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) Reformatorische Politieke Federatie (RPF) Gereformeerd Politiek Verbond (GPV) Unie 55+

Opmerkingen:

• Het AOV en Unie 55+ waren twee partijen die opkwamen voor de belangen van gepensioneerden. De partijen kunnen gezien worden als voorgangers van 50PLUS. Het AOV was tegen deze tijd al uiteen aan te vallen in kleinere afsplitsingen. Een deel van deze afsplitsingen stemde juist tegen het referendum.
• De RPF en het GPV waren de voorlopers van de ChristenUnie.
• De Centrum Democraten waren een rechts-populistische partij.
• De VVD stemde grotendeels voor, maar vijf Eerste Kamerleden stemden juist tegen.