Vergaderzaal van de Eerste Kamer
De vergaderzaal van de Eerste Kamer is de zaal waar de Eerste Kamer vergadert. Dit gebeurt één keer in de week en dat is bijna altijd op een dinsdag. De vergaderzaal bevindt zich op het Binnenhof in Den Haag.
Geschiedenis
De vergaderzaal is al veel ouder dan dat de Eerste Kamer zelf is. In 1650 werd de zaal al gebouwd. Toen was het ook al een vergaderzaal, voor de staten van de gewesten West-Friesland en Holland. In die tijd was er een tijdje geen stadhouder. De stadhouder regeerde in die tijd over Nederland. De stadhouder woonde ook op het Binnenhof. Om de zaal te bouwen moest de woning van de stadhouder voor een deel worden afgebroken. De zaal moest de invloed van Holland (het belangrijkste gewest in die tijd) uitstralen.
Tijdens de Franse Tijd was de zaal geen vergaderzaal, maar een militaire school. Hierdoor raakte de zaal in verval. Toen in 1814 de Eerste Kamer werd opgericht kon deze niet meteen de zaal in. De zaal werd eerst gerestaureerd, terwijl de Eerste Kamer vergaderde in de Trêveszaal. Pas in 1849 kon de Eerste Kamer de nieuwe zaal in gebruik nemen. In 1870 kreeg de Eerste Kamer een soort van balkon voor publiek. Op dit balkon was eerst plaats voor 15 personen, tegenwoordig voor meer. Toen in 1956 de Eerste Kamer van 50 leden naar 75 leden ging, moesten er stoelen bijkomen.
Schilderingen en wandtapijten
Het plafond van de zaal is geschilderd door Andries de Haen en Nicolaas Wielingh. Op het plafond zijn een hoop verschillende volkeren te zien. Met deze volkeren hield de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden namelijk contact. In de zaal is het schilderij van koning Willem II waarschijnlijk het opvallendst. Dit schilderij heeft een symbolische betekenis. Koning Willem II stemde namelijk in met een wet, waardoor de koning minder macht en de Tweede en Eerste Kamer meer macht kregen. Het schilderij is geschilderd door Jan Adam Kruseman en werd door de vorst zelf in 1848 aan de Eerste kamer geschonken.
Ooit had de zaal wandtapijten. Sinds de Franse tijd zijn deze verdwenen en nooit gevonden. Toen de zaal opnieuw in 1995 werd gerestaureerd, wilde men de wandtapijten namaken met dezelfde kleuren en patronen als het plafond. Hierdoor is er weer eenheid tussen de wanden en het plafond.