Sanshin
De sanshin (Japans: 三線, betekent letterlijk "drie snaren") is een snaarinstrument van de Okinawa en de Amami-eilanden en voorloper van de shamisen (三味線) op het hoofdeiland Japan. Het instrument wordt vaak vergeleken met een banjo. Het bestaat het uit een met slangenhuid bedekte klankkast, met een hals en drie snaren.
De sanshin lijkt sterk in zowel uiterlijk als naam op de Chinese sanxian. Dit doet denken aan een Chinese oorsprong. Namelijk met het toenmalige Ryūkyū-koninkrijk (pre-Japanse Okinawa) dat zeer nauwe banden heeft met het keizerlijke China. In de 16e eeuw bereikte de sanshin de Japanse handelshaven in Sakai in Osaka, Japan. Op het hoofdeiland van Japan ontwikkelde de sanshin naar de grotere shamisen, en veel mensen verwijzen naar de sanshin als jabisen (蛇皮線, letterlijk "slangenhuid snaren") of jamisen (蛇三線, letterlijk "slang drie snaren") vanwege de bekleding van slangenleer.
De sanshin wordt gezien als de ziel van de Okinawaanse volksmuziek. Gespeeld door jongeren vanaf 2 jaar tot oudere mensen van 100 jaar of ouder. Daarom is er een sanshin in de meeste huizen in Okinawa te vinden. Het instrument wordt vaak gebruikt bij kleine familiebijeenkomsten, bruiloften, verjaardagen, andere vieringen, gemeenschapsfeesten en festivals.
De sanshin wordt met groot respect behandeld in de Ryukyuan-cultuur en wordt vaak gezien als een instrument dat de stem van de goden draagt, en wordt zelf als een godheid gezien. Dit zie je ook terug in de traditionele bouw van sanshin. Ze zijn over het algemeen ontworpen om meer dan een leven lang mee te gaan, omdat ze vaak worden doorgegeven aan de volgende generaties van een familie.
Een traditioneel Okinawa-verhaal, het verhaal van de 'Man en Vrouw Sanshin', vertelt over een paar sanshin gemaakt van dezelfde kern van Okinawa Ebbenhout. Ze waren voor de Tweede Wereldoorlog eigendom van een echtpaar. Aan het begin van de oorlog werd de man door de Japanners in militaire dienst gedwongen en moest daarom zijn vrouw en huis verlaten. Als gevolg van de vernietiging van het hoofdeiland tijdens de oorlog, was het paar sanshin in gevaar en bijna de helft van de inheemse bevolking werd weggevaagd. In een poging om de sanshin van hem en zijn vrouw te behouden, wikkelde de man ze in doeken, stopte ze in een houten kist en begroef ze diep in het Okinawa-woud. Later werden ze opgegraven en teruggebracht naar hun rechtmatige huis, nadat ze de gewelddadige oorlog veilig hadden doorstaan. Ze worden momenteel bewaard door de zoon van het paar.
Bouw
Traditioneel was de sanshin bedekt met de huid van de Birmese python, maar tegenwoordig wordt vanwege de CITES-regelgeving ook de huid van de netvormige python gebruikt. Pythonhuid wordt gebruikt voor de huid van de klankkast van het instrument, in tegenstelling tot de katten- of hondenhuid die traditioneel op de shamisen wordt gebruikt! Hoewel Okinawa beroemd is om de giftige habu-adder, is de habu in feite te klein om zijn huid te gebruiken om sanshin te maken, en men denkt dat de slangenhuid voor de sanshin altijd is geïmporteerd uit Zuidoost-Azië. Hoewel de python geen beschermde diersoort is, mogen instrumenten met python huid bijvoorbeeld niet naar het Verenigd Koninkrijk worden ingevoerd. De huid is overigens gevoelig voor droogte.
Links
- YouTube - Sanshin, 三線