Paul Signac
| Paul Signac | |
| |
| Paul Signac
(1923) | |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | Paul Signac |
| Land |  Frankrijk
|
| Geboortedatum | 11 november 1863 |
| Geboorteplaats | Parijs |
| Overleden | 15 augustus 1935 |
| Overleden te | Parijs |
| Gehuwd met / relatie |
1892 Berthe Roblès |
| Carrière | |
| Beroep | aquarellist, lithograaf, kunstschilder, tekenaar |
| Bekend van | Pointillisme |
| Genre(s) | figuurvoorstelling, landschap, stadsgezicht, stilleven |
| Website | |
| https://rkd.nl/nl/explore/artists/72519 | |
|---|---|
Portaal  Kunst & Cultuur
| |
Paul Signac is een bekend Frans kunstschilder en graficus, geboren op 11 november 1863 in Parijs. Hij is vooral bekend geworden van het pointillisme, een stroming in de kunst.
Levensloop
Hij groeide op in een rijk en welvarend gezin. Paul Signac was een bijzonder kind. Hij leerde namelijk op hoog niveau schilderen, zonder dat hij ooit lessen in schilderen heeft gehad (een autodidact wordt dat genoemd). Vanaf zijn 16e besloot hij om te stoppen met school. Nadat hij een jaar later van zijn vader veel geld had geërfd stortte hij zich in het kunstenaarsleven van Montmartre. Hij wilde daar nog niet persé schilder worden. Dat kwam pas later toen hij in 1880 werd geïnspireerd door de werken van Édouard Manet. Datzelfde jaar schilderde hij in Montmartre en huurde hij een atelier. In 1882 ontmoette hij Berthe Roblès, een verre nicht van Pissarro. Hij zal tien jaar later met haar trouwen. Zijn eerste schilderijen begon hij te maken op zijn 20ste. Deze zijn eerst nog stuntelig, houterig en impulsief, maar het enthousiasme straalt ervan af. Hij schilderde eerst met een impressionistische stijl, maar dat zou maar erg kort duren.
Wanneer hij in 1884 Georges Seurat (zijn beste vriend) ontmoet, werkt Paul Signac met Seurat de revolutionaire kleurentheorie uit die zal leiden tot het ontstaan van de kunstenaarsbeweging neo-impressionisme. Signac mengde de kleuren alleen met wit en werd zelf de meest strikte volger van deze kunsttheorie. Hij en zijn opvolgers mengde de kleur niet op het palet, maar bracht de kleuren naast elkaar in stippen op het doek aan, waardoor ze (van een afstand) toch een geheel werden in de gewenste tint. Deze schilderwijze wordt ook wel pointillisme genoemd.
Signac was één van de oprichters van de Salon des Indépendants (Vereniging van Onafhankelijke Kunstenaars) in 1884. Dit was een tegenhanger van de al bestaande salon die vaak moderne en revolutionaire kunst weigerde te erkennen als échte kunst. Signac werkt in het voorjaar van 1887 veel samen met Vincent van Gogh. Samen schilderden ze aan de oevers van de Parijse buitenwijken. Hij maakte gebruik van de pointillistische techniek maar zonder de precieze regels van het pointillisme over te nemen, zoals Signac dat deed.
Signac is dus al vanaf 1884 al de beste vriend van medeschilder Seurat. Ze zijn beide bekende pointillistische schilders, maar waar Seurat zich specialiseerde in figuren, deed Signac dit in landschappen en zeegezichten. De prachtigste/bekendste zeeën maakte hij tussen 1888 en 1891. Na 1895 was Signac een beetje klaar met het pointillisme, en ontwikkelde een nieuwere stijl, voortgeborduurd op dat van zijn oudere. De stijl werd wat grover en de puntjes werden streepjes. Zijn stijl is ook vrijer geworden, en de kleuren werden feller en bruisender. Maar zijn onderwerpen veranderen niet: zee, havens en rivieroevers.
Van 1908 tot 1934 was Signac president (voorzitter) van de Salon des Indépendantes. Hij liet daar veel werken exposeren van de 'Fauves' en de kubisten. Hierdoor droeg hij bij aan de ontwikkeling van de modernistische kunst.
Signac is tot aan zijn dood overtuigd woordvoerder en uitvoerder van het neo-impressionisme gebleven. Hij heeft naast Seurat vele kunstenaars geïnspireerd. Ook was Signac bijzonder sociaal en politiek betrokken en een actieve aanhanger van de anarchistische beweging. Hij was daarin veel meer uitgesproken dan Seurat (anarchisten zetten zich af tegen de overheid of autoriteiten).
Paul Signac stierf op 15 augustus 1935 in Parijs door een bloedvergiftiging.
Galerij
Application du cercle chromatique de M. Charles Henry, (1888), musée d'art du comté de Los Angeles.
Portrait de Félix Fénéon, huile sur toile (1890), Museum of Modern Art (New York).
Au temps d'harmonie. L'âge d'or n'est pas dans le passé, il est dans l'avenir (1893-1895), mairie de Montreuil.
Femme à l'ombrelle (1893), musée d'Orsay (Paris).
Le clocher de Saint-Tropez (1896), Fondation Bemberg (Toulouse).
Capo di Noli, 1898
La Calanque (1906), musées royaux des beaux-arts de Belgique (Bruxelles).
Notre-Dame-de-La-Garde (1906), au Metropolitan Museum of Art.
Les Andelys, Château Gaillard, (1921), collection privée.
Vue de Montauban sous la pluie, (1922), musée Albertina, Vienne.
Le Vieux Port de Marseille (1931), musée Albert-André, Bagnols-sur-Cèze.
Arles, het gele huis, verblijfplaats van van Gogh in 1888-1889, (1933).
Paysage corse (Ajaccio) (1935), musée Albert-André, Bagnols-sur-Cèze.
.jpg)
_(1905-06,_Marseilles,_Metropolitan_Museum_of_Art_New_York_Collection).jpg)
,_Les_Andelys._Ch%C3%A2teau-Gaillard._1921.jpg)
