Cybercrime

Cybercrime, cybercriminaliteit, internetcriminaliteit of computercriminaliteit is criminaliteit die door misdadigers via het web wordt gepleegd.

Het heeft onder andere te maken met terrorisme, fraude, waaronder bankfraude en kinderporno. Het bestaat al sinds de jaren tachtig van de twintigste eeuw en dat komt door de doorbraak van de communicatie- en informatietechnologie. In 2001 ondertekenden de lidstaten van de Raad van Europa, de Verenigde Staten, Canada, Japan en Zuid-Afrika het zogenaamde cybercrimeverdrag of, in het Engels de Convention on Cybercrime.

Omdat er tegenwoordig zoveel apparaten via of met internet functioneren, kunnen kwaadwillenden deze systemen hacken en beinvloeden. Ook bankpassen, telefoons en dergelijke met een computerchip, kunnen interessant zijn voor criminelen. Als een dergelijk apparaat of pas niet voldoende is beveiligd, dan kan het een doelwit zijn voor een crimineel. Ook proberen ze met allerlei smoezen en phishingmails gegevens van hun slachtoffer te ontfutselen. Denk aan wachtwoorden of pincodes om toegang te kunnen krijgen op de bankrekening van het slachtoffer.

Een ander vorm van cybercrime is het cyberpesten of het uitvoeren van cyberaanvallen. Bij cyberpesten kan het slachtoffer gechanteerd worden bijvoorbeeld met naaktfoto's en dat daar dan een soort losgeld voor wordt gevraagd om de foto's van het web te halen. Cyberaanvallen gaan nog veel verder. Hier proberen de criminelen systemen plat te leggen (onbruikbaar te maken) bijvoorbeeld door een DDos-aanval uit te voeren of gijselen ze de computer(s) van een persoon of bedrijf die dan alleen weer wordt vrijgegeven als er losgeld wordt betaald (bijvoorbeeld door het van buitenaf installeren van ransomware). Ook wordt er geprobeerd gegevens van computers te stelen. Met bijvoorbeeld persoonsgegevens kunnen ze identiteitsfraude plegen.

Zowel in Nederland als in België is er vanaf de jaren 1980 wetgeving gemaakt die cybercrime moet aanpakken en waarmee criminelen veroordeeld kunnen worden.