Alexander Graham Bell

Dit artikel is nog niet af.

Wetenschapper
Alexander Graham Bell
Persoonlijke info
Volledige naam
Bijnaam
Pseudoniem
Geboren	3 maart 1847
Geboorteplaats	Edinburgh
Geboorteland	Schotland
Overleden	2 augustus 1922
Overleden te	Baddeck Bay (Nova Scotia)
Gehuwd met / relatie	Mabel Hubbard (1857-1923)
Bekend van
Vakgebied	Uitvinder, wetenschapper, ingenieur, Professor en doven docent
Actief	ca. 1868-1922
Bekend van	uitvinder van de Telefoon
Portaal Wetenschap

Alexander Graham Bell werd geboren in Edinburgh (Schotland), op 3 maart 1847. Hij overleed in Baddeck Bay (Nova Scotia, Canada) op 2 augustus 1922. Bell is de uitvinder van de telefoon. Hij was ook mede-oprichter van de American Telephone and Telegraph Company (AT&T) in 1885. AT&T had later ook vestigingen in Nederland.

Bell's vader, grootvader en broer hielden zich allemaal bezig met het gehoor en spraak, en zowel zijn moeder als zijn vrouw waren doof; dit zou het levenswerk van Bell flink beïnvloeden. Zijn onderzoek naar gehoor en spraak bracht hem er verder toe om te experimenteren met hoortoestellen, wat er uiteindelijk toe leidde dat Bell op 7 maart 1876 het eerste Amerikaanse octrooi voor de telefoon kreeg.

Levensloop en werk

Hij had twee broers: Melville James Bell (1845-1870) en Edward Charles Bell (1848-1867), die beiden zouden sterven aan tuberculose. Zijn vader was professor Alexander Melville Bell, een foneticus (iemand die met spraak, gehoor en gebaren werkt, een soort logopedisten doventolk), en zijn moeder was Eliza Grace Bell (geboren Symonds). De naam Graham kreeg Bell er op zijn 10e bij, als eerbetoon aan een patiënt van zijn vader en huisvriend van de familie, Alexander Graham.

Eerste uitvinding

Als kind toonde de jonge Bell een nieuwsgierigheid naar zijn wereld. Zijn buurman had een korenmolen. Op 12-jarige leeftijd bouwde Bell een zelfgemaakt apparaat dat draaiende peddels combineerde met een aantal nagelborstels, waardoor een eenvoudige ontpelmachine ontstond die in de molen in gebruik werd genomen en een aantal jaren lang werd gebruikt. In ruil daarvoor gaf de molenaar een ruimte dat de jonge Bell als kleine werkplaats mocht gebruiken om te "uitvinden".

Als jong kind kreeg Bell, net als zijn broers, zijn vroege scholing thuis van zijn vader. Op jonge leeftijd was hij ingeschreven aan de Royal High School , Edinburgh, Schotland, die hij op 15-jarige leeftijd verliet. Later ging hij naar de Universiteit van Edinburgh.

Bell was muzikaal en hield van gekke stemnetjes maken, gekke bekken trekken (mimiek) en een soort van buikspreken. Zijn moeder begon langzaam doof te worden. Voor haar leerde hij gebaren en handspellen (letters gebaren). Samen met zijn broer bouwde hij een levensechte kop als model met daarin een nagemaakt strottenhoofd, waarin ook de stem zit. Ook maakten ze beweegbare lippen. Met een pomp konden ze de pop "mama" laten zeggen.

Op 19-jarige leeftijd schreef Bell een rapport over zijn werk en stuurde het naar filoloog Alexander Ellis, een collega van zijn vader. Die leende hem een boek over soortgelijke experimenten door de Duitser Hermann von Helmholtz.

Dit bracht hem er ook toe om akoestiek te studeren. Dit is een wetenschap van geluid, inclusief het maken van geluid, overbrenging en effecten, inclusief biologische en psychologische effecten.

Hij experimenteerde met elektriciteit om geluid over te brengen via een telegraafdraad. Hij en zijn broer werden echter ziekelijk en zijn broer zou overlijden aan tuberculose. Hijzelf knapte uiteindelijk op. Daarna hielp hij zijn vader op de spraakschool en gaf les aan twee doofstomme meisjes.

In mei 1870 stierf ook zijn oudere broer Melville aan tuberculose. De vader van Alexander Bell was aan een onderzoek begonnen voor een taal voor doven. Hij ontwikkelde de ‘zichtbare spraak’ van zijn vader. In 1870 kreeg Bell de eerste prijs op het uitvindersalon in Philadelphia voor een aantal kleine uitvindingen die later werden gezien als de voorlopers van de telefoon die Bell later zou uitvinden.

Canada

In 1870 reisde de 23-jarige Bell met zijn ouders en de weduwe van zijn broer, Caroline Margaret Ottaway, naar Parijs, Ontario (Canada). Daar kochten ze een boerderij in in de buurt van Brantford. Op de hoeve richtte Bell zijn eigen werkplaats op in het omgebouwde koetshuis. Het klimaat en de omgeving deden hem goed en zijn gezondheid verbeterde snel.

Hij leerde er de Mohawk-taal kennen en vertaalde hun ongeschreven vocabulaire in Zichtbare Spraak-symbolen. Ook begon hij les te geven op een dovenschool. Later stichtte hij een eigen dovenschool in Boston. Daar leerde hij ook Helen Keller kennen, een doof-blind meisje. Bell moedigde logopedie en liplezen aan boven gebarentaal.

Verdere experimenten

In 1872 werd Bell hoogleraar stemfysiologie en spraak aan de Boston UniversityOratoriumschool. Gedurende deze periode wisselde hij tussen Boston en Brantford, en bracht de zomers door in zijn Canadese huis.

Hij putte zichzelf uit met de vele experimenten en lesvoorbereidingen die hij tot laat in de nacht maakte, iets wat zij gezondheid niet ten goede kwam. Hij besloot zijn goedlopende privépraktijk in Boston op te geven en behield slechts twee studenten, de zesjarige "Georgie" Sanders, doof vanaf zijn geboorte, en de dan 15-jarige Mabel Hubbard die als gevolg van roodvonk doof was geworden, maar al wel kon liplezen. Hun beider ouders maakten het financieel mogelijk dat Bell met beide leerlingen ook lessen en hulpmiddelen verder kon ontwikkelen. Ook zijn kost en inwoning werd geregeld.

De telefoon

Er waren al eerder mensen die het idee hadden van de telefoon, zoals Antonio Meucci, Charles Boursel, Philipp Reis en Elisha Gray. Reis bracht een slechter geluid voort dan Bell, Boursel vroeg niet om patent, Gray vroeg later dan Bell om patent en Meucci kon het patent niet betalen. Allemaal redenen om Alexander Bell het patent te geven.