Rassensegregatie in de Verenigde Staten

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Rassensegregatie (Engels: Racial segregation) was de naam voor de scheiding en ongelijkheid tussen blanke Amerikanen en Afro-Amerikanen in de Verenigde Staten. Niet alleen Afro-Amerikanen ondervonden hier hinder van, maar ook Latino's, inheemse Amerikanen en andere immigrantengroepen. Zij werden niet gelijk behandeld als blanke Amerikanen. Toch wordt rassensegregatie vaak gebruikt tussen Afro-Amerikanen en blanke Amerikanen. De rassensegregatie vond vooral plaats in het zuidoosten van de Verenigde Staten, in de voormalige slavenstaten. De rassensegregatie duurde van 1865 (na de Amerikaanse Burgeroorlog) tot aan de jaren 60. Op sommige plaatsen in de Verenigde Staten werd de rassensegregatie eerder afgeschaft of is er nooit segregatie geweest.

Het woord segregatie betekend gescheiden. Afro-Amerikanen en blanke Amerikanen leefden vrijwel gescheiden van elkaar. Er waren boorden die aangaven waar Afro-Amerikanen mochten lopen, winkelen of zitten. Daarnaast gingen blanke en Afro-Amerikanen naar aparte scholen en moesten aparte toiletten gebruiken. De rassensegregatie leidde tot discriminatie van Afro-Amerikanen, bijvoorbeeld op de woningmarkt en bij stemmen. Daarnaast was de Ku Klux Klan (KKK) actief, een organisatie die geloofde dat blanken beter waren dan mensen van kleur. Hoewel na de Amerikaanse Burgeroorlog een poging is gedaan om Afro-Amerikanen gelijke rechten te geven, leidde dit tot de rassensegregatie. Na 1877 werden er wel pogingen gedaan om de situatie van Afro-Amerikanen te verbeteren, maar deze liepen vaak op niets uit. Pas in de jaren 1950 en vooral de jaren 1960 werden stappen ondernomen door activisten als Rosa Parks, Martin Luther King Jr. en Malcolm X. President Lyndon B. Johnson voerde tijdens zijn beleid allerlei beleid door, zoals de Voting Rights Act of 1965, die het makkelijker maakte om te stemmen voor Afro-Amerikanen.

Einde

Protesten

De rassenstrijd van Amerika was een strijd tussen de blanken en de zwarten, want in die tijd waren blanken en zwarten niet gelijk. De blanken vonden dat ze beter waren dan de zwarten en dat was ook te zien. Zo moesten zwarten in winkels in aparte ruimtes zitten en in de bus mochten de blanken zitten en de zwarten moesten blijven staan. Ook als alle plekken in de bus vol zaten maar er zat op 1 plek een zwarte en er kwam een blanke binnen moest de zwarte opstaan voor de blanke zodat de blanke kon gaan zitten.

Op 1 december 1955 gebeurde er in Montegomery, Alabama iets in de bus dat voor grote opschudding zou zorgen. In de bus zat toen de zwarte vrouw Rosa Parks. Toen er blanken binnenkwamen weigerde ze voor hen op te staan zodat ze konden zitten. De politie kwam er zelfs bij en ze werd gearresteerd en in de gevangenis geooid. Ook kreeg ze een boete van 10 dollar. Dat was voor de zwarte mensen uit Montegomery het toppunt. Ze wilden een actie organiseren maar ze wisten niet hoe. Uiteindelijk hebben ze onder leiding van Martin Luther King besloten niet meer met de bus te gaan. Op 5 december 1955 ging dus geen één zwarte meer met de bus. Ze gingen lopend, met de taxi of nog anders. Veel busmaatschappijen werden boos want hun maakten verlies omdat dus geen één zwarte meer met de bus ging. Het hielp wel, in 1956 werd de wet van rassenscheiding veranderd en de rassenscheiding in de bussen werd ook verboden.