Alexander Graham Bell
| Wetenschapper | |||
| |||
| Alexander Graham Bell | |||
| Persoonlijke info | |||
|---|---|---|---|
| Geboren | 3 maart 1847 | ||
| Geboorteplaats | Edinburgh | ||
| Geboorteland |  Schotland
| ||
| Overleden | 2 augustus 1922 | ||
| Overleden te | Baddeck Bay (Nova Scotia) | ||
| Gehuwd met / relatie |
Mabel Hubbard (1857-1923) | ||
| Bekend van | |||
| Vakgebied | Uitvinder, wetenschapper, ingenieur, Professor en doven docent | ||
| Actief | ca. 1868-1922 | ||
| Bekend van | uitvinder van de Telefoon | ||
| |||
Alexander Graham Bell werd geboren in Edinburgh (Schotland), op 3 maart 1847. Hij overleed in Baddeck Bay (Nova Scotia, Canada) op 2 augustus 1922. Bell is de uitvinder van de telefoon. Hij was ook mede-oprichter van de American Telephone and Telegraph Company (AT&T) in 1885. AT&T had later ook vestigingen in Nederland.
Bell's vader, grootvader en broer hielden zich allemaal bezig met het gehoor en spraak, en zowel zijn moeder als zijn vrouw waren doof; dit zou het levenswerk van Bell flink beïnvloeden. Zijn onderzoek naar gehoor en spraak bracht hem er verder toe om te experimenteren met hoortoestellen, wat er uiteindelijk toe leidde dat Bell op 7 maart 1876 het eerste Amerikaanse octrooi voor de telefoon kreeg.
Levensloop en werk
Hij had twee broers: Melville James Bell (1845-1870) en Edward Charles Bell (1848-1867), die beiden zouden sterven aan tuberculose. Zijn vader was professor Alexander Melville Bell, een foneticus (iemand die met spraak, gehoor en gebaren werkt, een soort logopedisten doventolk), en zijn moeder was Eliza Grace Bell (geboren Symonds). De naam Graham kreeg Bell er op zijn 10e bij, als eerbetoon aan een patiënt van zijn vader en huisvriend van de familie, Alexander Graham.
Eerste uitvinding
Als kind toonde de jonge Bell een nieuwsgierigheid naar de wereld. Zijn buurman had een korenmolen. Op 12-jarige leeftijd bouwde Bell een zelfgemaakt apparaat dat draaiende peddels combineerde met een aantal nagelborstels, waardoor een eenvoudige ontpelmachine ontstond die in de molen in gebruik werd genomen en een aantal jaren lang werd gebruikt. In ruil daarvoor gaf de molenaar een ruimte dat de jonge Bell als kleine werkplaats mocht gebruiken om te "uitvinden".
Als jong kind kreeg Bell, net als zijn broers, zijn vroege scholing thuis van zijn vader. Op jonge leeftijd was hij ingeschreven aan de Royal High School , Edinburgh, Schotland, die hij op 15-jarige leeftijd verliet. Later ging hij naar de Universiteit van Edinburgh.
Bell was muzikaal en hield van gekke stemnetjes maken, gekke bekken trekken (mimiek) en een soort van buikspreken. Zijn moeder begon langzaam doof te worden. Voor haar leerde hij gebaren en handspellen (letters gebaren). Samen met zijn broer bouwde hij een levensechte kop als model met daarin een nagemaakt strottenhoofd, waarin ook de stem zit. Ook maakten ze beweegbare lippen. Met een pomp konden ze de pop "mama" laten zeggen.
Op 19-jarige leeftijd schreef Bell een rapport over zijn zelfgemaakte kop en stuurde het naar filoloog Alexander Ellis, een collega van zijn vader. Die leende hem een boek over soortgelijke experimenten door de Duitser Hermann von Helmholtz.
Dit bracht hem er ook toe om akoestiek te studeren. Dit is een wetenschap van geluid, het maken van geluid, overbrenging en effecten, inclusief biologische en psychologische effecten.
Hij experimenteerde met elektriciteit om geluid over te brengen via een telegraafdraad. Hij en zijn broer werden echter ziekelijk en zijn broer zou overlijden aan tuberculose. Hijzelf knapte uiteindelijk op. Daarna hielp hij zijn vader op de spraakschool en gaf les aan twee doofstomme meisjes.
In mei 1870 stierf ook zijn oudere broer Melville aan tuberculose. De vader van Alexander Bell was aan een onderzoek begonnen voor een taal voor doven. Hij ontwikkelde de ‘zichtbare spraak’ van zijn vader. In 1870 kreeg Bell de eerste prijs op het uitvindersalon in Philadelphia voor een aantal kleine uitvindingen die later werden gezien als de voorlopers van de telefoon die Bell later zou uitvinden.
Canada
In 1870 reisde de 23-jarige Bell met zijn ouders en de weduwe van zijn broer, Caroline Margaret Ottaway, naar Parijs, Ontario (Canada). Daar kochten ze een boerderij in in de buurt van Brantford. Op de hoeve richtte Bell zijn eigen werkplaats op in het omgebouwde koetshuis. Het klimaat en de omgeving deden hem goed en zijn gezondheid verbeterde snel.
Hij leerde er de Mohawk-taal kennen en vertaalde hun ongeschreven taal in Zichtbare Spraak-symbolen. Ook begon hij les te geven op een dovenschool. Later stichtte hij een eigen dovenschool in Boston. Daar leerde hij ook Helen Keller kennen, een doof-blind meisje. Bell moedigde logopedie en liplezen aan boven gebarentaal. In het geval van Helen Keller werd dat "lipvoelen".
Verdere experimenten
In 1872 werd Bell hoogleraar stemfysiologie en spraak aan de Boston University Oratoriumschool. Gedurende deze periode wisselde hij tussen Boston en Brantford, en bracht de zomers door in zijn Canadese huis.
Hij putte zichzelf uit met de vele experimenten en lesvoorbereidingen die hij tot laat in de nacht maakte, iets wat zijn gezondheid niet ten goede kwam. Hij besloot zijn goedlopende privépraktijk in Boston op te geven en behield slechts twee leerlingen, de zesjarige "Georgie" Sanders, doof vanaf zijn geboorte, en de dan 15-jarige Mabel Hubbard (10 jaar jonger dan Bell) die als gevolg van roodvonk doof was geworden, maar al wel kon liplezen. Hun beider ouders maakten het financieel mogelijk dat Bell met beide leerlingen ook lessen en hulpmiddelen verder kon ontwikkelen. Ook zijn kost en inwoning werd geregeld. In het beetje tijd dat er over bleef, maakte hij zijn experimenten.
De telefoon
Bell dacht dat het mogelijk moest zijn om golvende elektrische stromen op te wekken die overeenkwamen met geluidsgolven.
In 1874 breidde het telegraaf berichtenverkeer zich snel uit. Bell zocht naar een manier om de menselijke stem per telegraaf te verzenden. Hij had echter niet de juiste technische kennis. Hij kwam in contact met Thomas A. Watson, een ervaren elektrotechnisch ontwerper en monteur bij de elektrotechnische werkplaats van Charles Williams. Met financiële steun van Thomas Sanders en Gardiner Hubbard konden ze aan de slag. In 1875 ontwikkelde Bell een akoestische telegraaf en stelde er een octrooiaanvraag voor op.
Op 10 maart 1876, drie dagen nadat zijn patent was verleend, slaagde Bell erin zijn telefoon aan de praat te krijgen, met behulp van een zogeheten vloeistofzender (spreekgedeelte), een ontwerp die hij gezien had van Elisha Gray. Trilling van het diafragma zorgde ervoor dat een naald in het water ging trillen, waardoor de elektrische weerstand in het circuit veranderde. Toen Bell de zin "Mr. Watson - Kom hier - ik wil je zien" in de vloeistofzender sprak, hoorde Watson, luisterend aan de ontvangende kant in een aangrenzende kamer, de woorden duidelijk. Bell werd ervan beschuldigd de telefoon van Gray te hebben gestolen.
Na maart 1876 richtte Bell zich op het verbeteren van de elektromagnetische telefoon en gebruikte Gray's vloeibare zender nooit bij openbare demonstraties of commercieel gebruik. Gray mag dan de telefoon met variabele weerstand opnieuw hebben uitgevonden, maar Bell was de eerste die het idee (maar dan met vloeibaar kwik) opschreef en de eerste die het testte in een telefoon. Op 10 augustus 1876 werd het toestel getest over een 3 km lange draad. In het spraakgedeelte werd gezongen en voorgelezen. De luisteraars aan de andere jant van de lijn konden het duidelijk horen vanuit het luistergedeelte. Een tweerichtingsgesprek volgde op 9 oktober 1876.
Er waren al eerder mensen die het idee hadden van de telefoon, zoals Antonio Meucci, Charles Boursel, Philipp Reis en Elisha Gray. Reis bracht een slechter geluid voort dan Bell, Boursel vroeg niet om patent, Gray vroeg later dan Bell om patent en Meucci kon het patent niet betalen. Allemaal redenen om Alexander Bell het patent te geven.
Bell's investeerders zouden miljonair worden, terwijl hij het goed deed met reststoffen en op een gegeven moment een spaarpot had van bijna een miljoen dollar.
The Bell Telephone Company werd opgericht in 1877 en in 1886 hadden meer dan 150.000 mensen in de VS telefoons. De technici van Bell Company hebben tal van andere verbeteringen aangebracht aan de telefoon, die naar voren kwam als een van de meest succesvolle producten ooit. In 1879 verwierf het bedrijf Bell de patenten van Edison voor de koolstofmicrofoon van Western Union. Dit maakte de telefoon praktisch voor langere afstanden en het was niet meer nodig om te schreeuwen om gehoord te worden bij de ontvangende telefoon.
Op 11 juli 1877, een paar dagen nadat de Bell Telephone Company was opgericht, trouwde Bell met Mabel Hubbard (1857-1923) die eerst leerling van hem was. Ze kregen vier kinderen.
Bell deed nog vele andere uitvindingen samen met een team. Het gedoe rondom de claim zou nog vele jaren duren en rechtszaken moesten bezocht worden. Hij won ze allemaal.