Koninkrijk Ierland

Koninkrijk Ierland Kingdom of Ireland
Hoofdstad	Dublin
Talen	Engels en Iers
Adellijk huis	Huis Tudor Huis Stuart Huis Oranje-Nassau Huis Hannover
Bestuursvorm	Monarchie
Portaal Geschiedenis

Het Koninkrijk Ierland (Kingdom of Ireland) was een land dat tussen 1542 en 1801 bestond. Tussen 1649 en 1660 was Ierland echter geen koninkrijk, maar onderdeel van de Engelse Gemenebest. Het koninkrijk was officieel zelfstandig, maar werd bestuurd door de koning van Engeland. Dit betekende wel dat Ierland een eigen parlement, een eigen rechtssysteem en eigen wetten had.

Ierland werd al in 1171 veroverd onder Willem de Veroveraar. Langzamerhand vestigden veel Engelse (en Welshe) adel zich in Ierland. Ierland stond toen bekend als de heerlijkheid Ierland. De Engelse koning was tevens heer van Ierland. Onder koning Hendrik VIII werd Ierland een koninkrijk. De Engelse koning was ook koning van Ierland. Dit wordt een personele unie genoemd. Het probleem was alleen dat Ierland katholiek was en de koning net de onafhankelijke Anglicaanse Kerk had gesticht. De Anglicaanse Kerk werd de staatsgodsdienst in Ierland, dat leidde tot veel protesten en conflicten.

Voornamelijk in het noorden van Ierland, rondom Belfast, vestigden zich veel protestantse Engelsen. Het zuiden bleef echter voornamelijk katholiek. Toen het Schotse huis Stuart aan de macht kwam in Engeland en Ierland in 1603, waren veel katholieke Ieren blij. Huis Stuart was katholiek en veel Ieren steunden de Engelse koning nu ook. Dit is te zien tijdens de Glorious Revolution van 1688. Nadat de katholieke koning Jacobus II was afgezet door de protestantse Nederlandse stadhouder Willem III waren veel Engelsen blij. De Ieren bleven echter trouw aan de Jacobus II en hielpen hem zelfs om via Ierland de troon terug te veroveren. Jacobus II verloor van Willem III in de slag aan de Boyne.

Het Ierse parlement had weinig macht en katholieken mochten er sowieso geen lid van zijn. Bijna alle macht was in handen van een Engelse gouverneur. Dit leidde tot veel woede, aangezien de Ieren zich tweederangsburgers voelden. Uiteindelijk kwam dit tot een opstand in 1798. In 1800 stelde de Britse regering voor om Ierland bij het koninkrijk Groot-Brittannië toe te voegen. Zowel het Ierse als Britse parlement stemden in en in 1801 werd de Act of Union ondertekent. Hiermee ontstond het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland. Dit betekende dat de Ieren vertegenwoordigd werden in het Britse parlement. Ook mochten er katholieke parlementsleden worden gekozen.