Helen Keller

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Helen Keller in 1920

Helen Adams Keller (Engels braille : ⠠⠓⠑⠇⠢⠀⠠⠅⠑⠇⠇⠻). Ze werd geboren op 27 juni 1880 in West Tuscumbia, Alabama en overleed op 1 juni 1968 in Easton, Connecticut, Verenigde Staten.

Inleiding

Zij was een Amerikaans schrijfster, voorvechter van gehandicaptenrechten, politiek activist en docent. Ze verloor haar gezichtsvermogen en gehoor na een periode van ziekte op de leeftijd van 19 maanden. Daarna communiceerde ze voornamelijk met behulp van 'huis borden' tot de leeftijd van zeven, toen ze haar eerste leraar en levenslange metgezel Anne Sullivan ontmoette. Sullivan leerde Keller taal, waaronder lezen en schrijven. Na een opleiding aan zowel gespecialiseerde als reguliere scholen, volgde Keller het Radcliffe College van Harvard University en werd zij de eerste doofblinde die een Bachelor of Arts -graad behaalde.

Ze werkte van 1924 tot 1968 voor de American Foundation for the Blind (AFB). Gedurende deze tijd toerde ze door de Verenigde Staten en reisde naar 35 landen over de hele wereld om de rechten te pleiten voor mensen met verlies van gezichtsvermogen.

Keller schreef 14 boeken en essays en hield honderden toespraken over onderwerpen variërend van dieren tot Mahatma Gandhi. Keller voerde campagne voor mensen met een handicap, voor vrouwenkiesrecht, arbeidsrechten en wereldvrede. In 1909 werd ze lid van de Socialistische Partij van Amerika. Ze was een van de oprichters van de American Civil Liberties Union.

Keller's autobiografie uit 1903, The Story of My Life, publiceerde haar opleiding en leven met Anne Sullivan. Het werd aangepast als toneelstuk door William Gibson, en dit werd ook aangepast als een film onder dezelfde titel, The Miracle Worker. Deze zwart/wit film werd voor het eerst uitgebracht in 1962 en geregiseerd door Arthur Penn en met Anne Bancroft als Anne Sullivan en Patty Duke als Helen Keller. Later zijn er nieuwe versies van de film gemaakt. Haar geboortehuis is een nationaal historisch monument. Sinds 1954 wordt het gebruikt als een huismuseum en sponsort het een jaarlijkse "Helen Keller-dag".

Keller werd ingewijd in de Alabama Women's Hall of Fame in 1971. Ze was een van de twaalf Alabama Writers Hall of Fame op 8 juni 2015.

Levensloop

Helen Keller was de dochter van Arthur Henley Keller (1836-1896),  en zijn tweede vrouw, Catherine Everett (Adams) Keller (1856-1921), bekend als "Kate ".  Haar familie woonde op een hoeve, Ivy Green,  die Helens grootvader van vaderskant decennia eerder had gebouwd.  Ze had twee broers en twee zussen en twee oudere halfbroers.

Haar vader werkte vele jaren als redacteur van de Tuscumbia North Alabamian. Hij had als kapitein in het Leger gediend. De familie maakte voor de oorlog deel uit van de welgestelde elite van de slavenhouders, maar verloor later hun status. Haar moeder was de dochter van Charles W. Adams, een Zuidelijke generaal.

Toen ze 19 maanden oud was, kreeg Keller een onbekende ziekte die door artsen werd beschreven als "een acute congestie van de maag en de hersenen".  Hedendaagse artsen denken dat het hersenvliesontsteking kan zijn geweest. De ziekte maakte Keller zowel doof als blind. Ze leefde, zoals ze zich in haar autobiografie herinnerde, "op zee in een dichte mist". In de film zie je dat ze behoorlijk onhandelbaar is uit frustratie.

In die tijd kon Keller enigszins communiceren met Martha Washington, die twee jaar ouder was en de dochter van de familiekok. Zij begreep de tekenen van het meisje. Toen ze zeven was, had Keller meer dan 60 huisborden om met haar familie te communiceren en kon ze mensen herkennen aan de trillingen van hun voetstappen.

Helen Keller met pop en Anne Sullivan

In 1886 zond Keller's moeder de jonge Keller en haar vader naar arts J. Julian Chisolm, een oog, oor, neus- en keelspecialist in Baltimore, voor advies. Haar moeder deed dit naar aanleiding van een verslag in Charles Dickens American Notes over de succesvolle opvoeding van Laura Bridgman, een dove en blinde vrouw. Dokter Chisholm verwees de Kellers naar Alexander Graham Bell (de uitvinder van de telefoon) die destijds ook met dove kinderen werkte. Bell raadde hen aan contact op te nemen met het Perkins Institute for the Blind, de school waar Bridgman was opgeleid. Het was toen gevestigd in Zuid-Boston. Michael Anagnos, de directeur van de school, vroeg Anne Sullivan, een 20-jarige net afgestudeerde studente van de school die zelf visueel gehandicapt was, om Keller's instructeur te worden. Dit was het begin van een bijna 50 jaar durende relatie: Sullivan ontwikkelde zich als Kellers gouvernante en later haar metgezel.

Aankomst Anne Sullivan

Sullivan arriveerde op 5 maart 1887 bij Helen thuis, een dag die Keller zich voor altijd zou herinneren als de verjaardag van mijn ziel. Sullivan begon Helen onmiddellijk te leren communiceren door woorden in haar hand te spellen (lettergebaren die Helen moest gaan voelen), te beginnen met 'pop' voor de pop die ze Keller cadeau had gedaan. Keller worstelde aanvankelijk met lessen omdat ze niet kon begrijpen dat elk voorwerp een woord had waarmee het voorwerp wordt aangeduid. Toen Sullivan Keller het woord voor 'mok' probeerde te leren, raakte Keller zo gefrustreerd dat ze de mok brak. Maar al snel begon ze Sullivans handgebaren te imiteren.

"Ik wist niet dat ik een woord aan het spellen was of zelfs maar dat er woorden bestonden", herinnerde Keller zich. "Ik liet mijn vingers gewoon in aapachtige imitatie gaan."

De volgende maand maakte Keller een doorbraak, toen ze zich realiseerde dat de bewegingen die haar leraar maakte op de palm van haar hand, terwijl ze koud water over haar andere hand liet lopen, het idee van 'water' symboliseerden. In haar autobiografie, The Story of My Life , herinnerde Keller zich het moment:

"Ik stond stil, mijn hele aandacht gevestigd op de bewegingen van haar vingers. Plotseling voelde ik een mistig bewustzijn als van iets vergeten - een sensatie van terugkerende gedachte; en op de een of andere manier werd het mysterie van de taal aan mij geopenbaard. Ik wist toen dat water het wonderbaarlijke koele iets betekende dat over mijn hand stroomde. Het levende woord wekte mijn ziel, gaf het licht, hoop, bevrijdde het!"  

Keller eiste snel dat Sullivan de namen van alle andere bekende voorwerpen in haar wereld zou gebaren in haar hand. Zo kon ze eindelijk woorden (in gebaren) koppelen (labelen) aan voorwerpen.

Helen Keller werd als geïsoleerd beschouwd, maar had veel contact met de buitenwereld. Ze kon genieten van muziek door de beat te voelen en ze was in staat om een ​​sterke band met dieren te krijgen door middel van aanraking. Ze was vertraagd bij het oppikken van taal, maar dat weerhield haar er niet van om een ​​stem te hebben. In de film wordt het moment met het water door haar uitgesproken als "wah-wah".

Opleiding

In mei 1888 ging Keller naar het Perkins Institute for the Blind. In 1894 verhuisden Keller en Sullivan naar New York om de Wright-Humason School for the Deaf te volgen en om te leren van Sarah Fuller aan de Horace Mann School for the Deaf. In 1896 keerden ze terug naar Massachusetts, en Keller ging naar de Cambridge School for Young Ladies voordat ze in 1900 werd toegelaten tot het Radcliffe College van de Harvard University waar ze in Briggs Hall, South House woonde. Haar bewonderaar, Mark Twain, had haar voorgesteld aan Standard Oil -magnaat Henry Huttleston Rogers, die samen met zijn vrouw Abbie haar opleiding betaalde. In 1904, op 24-jarige leeftijd, studeerde Keller af als lid van Phi Beta Kappa van Radcliffe, en werd zij de eerste doofblinde persoon die een Bachelor of Arts-graad behaalde. Ze onderhield een correspondentie met de Oostenrijkse filosoof en pedagoog Wilhelm Jerusalem, die als een van de eersten haar literaire talent ontdekte.

Vastbesloten om zo gewoon mogelijk met anderen te communiceren, leerde Keller spreken en bracht ze een groot deel van haar leven door met het geven van toespraken en lezingen over aspecten van haar leven. Ze leerde de spraak van mensen "horen" met behulp van de zogeheten Tadoma-methode, wat betekent dat ze haar vingers gebruikt om de lippen en keel van de spreker te voelen. Ze werd bedreven in het gebruik van braille en het gebruik van vingerspelling om te communiceren. Kort voor de Eerste Wereldoorlog, bepaalde ze met de hulp van het Zoellner Quartet (muziekgroep), dat ze door haar vingertoppen op een resonerend (trillend) tafelblad te plaatsen, muziek van dichtbij kon ervaren.

Verliefd

Anne Sullivan bleef lang nadat ze haar les had gegeven als metgezel van Helen Keller. Sullivan trouwde in 1905 met John Macy en haar gezondheid begon rond 1914 achteruit te gaan. Polly Thomson (20 februari 1885  - 21 maart 1960) werd ingehuurd om het huishouden te doen. Ze was een jonge vrouw uit Schotland die geen ervaring had met dove of blinde mensen. Ze ging ook als secretaresse werken en werd uiteindelijk een constante metgezel voor Keller.

Keller verhuisde samen met Sullivan en Macy naar Forest Hills, Queens, en gebruikte het huis als uitvalsbasis voor haar inspanningen namens de American Foundation for the Blind. Toen ze in de dertig was, had Helen een liefdesaffaire, raakte ze in het geheim verloofd en trotseerde ze haar leraar en familie door te proberen weg te lopen met de man van wie ze hield. Hij was de vingerspelling - socialist Peter Fagan, een jonge verslaggever van de Boston Herald die naar Helens huis werd gestuurd om op te treden als haar privésecretaris toen Anne, haar levenslange metgezellin, ziek werd. Op dat moment was haar vader overleden en was Sullivan aan het herstellen in Lake Placid en Puerto Rico. Keller was met haar moeder verhuisd naar Montgomery, Alabama.

Anne Sullivan stierf in 1936, terwijl Keller haar hand vasthield nadat ze in coma was geraakt als gevolg van trombose. Keller en Thomson verhuisden naar Connecticut. Ze reisden de hele wereld over en zamelden geld in voor blinden. Thomson kreeg in 1957 een beroerte waarvan hij nooit volledig herstelde en stierf in 1960. Winnie Corbally, een verpleegster die oorspronkelijk was ingehuurd om voor Thomson te zorgen in 1957, bleef na Thomsons dood bij Helen en was Keller's metgezel voor de rest van haar leven.