Buisklokken

Buisklokken

Buisklokken (ook wel klokkenspel of chimes genoemd) zijn slaginstrumenten. Hun geluid lijkt op dat van kerkklokken, beiaard of een klokkentoren. De originele buisklokken zijn gemaakt om het geluid van kerkklokken in een orkest na te maken. Elke 'bel' is een metalen buis, met een doorsnede van 30-38 mm (1 1 ⁄ 4 - 1 1 / 2  inch). De lengte van de buis bepaalt de toonhoogte. Hoe langer de buis, hoe lager de toon. Het instrument is met rek en al zo'n 1,80 m hoog. Meestal zijn het tonen van C 4 – F 5, hoewel veel professionele instrumenten de iets hogere G 5 bereiken. Buisklokken worden vaak vervangen door studio-klokken, een kleiner en meestal goedkoper instrument. Studio klokken lijken qua uiterlijk op buisklokken, maar elke klok heeft een kleinere diameter dan de overeenkomstige 'bel' op buisklokken.

Buisklokken worden soms op de bovenrand van de buis geslagen met een huid - of plastic hamer. Vaak wordt een zogeheten sustainpedaal (galmpedaal) op het instrument gemonteerd om langdurig luiden van de klokken mogelijk te maken.

Buisklokken zijn vaak te vinden in orkest- en concertband uitvoeringen. Men speelt er zelden een melodie mee, maar het wordt meestal gebruikt om 'kleur' of sfeer toe te voegen aan het orkestgeluid. Het heeft af en toe solo's, vaak met kerkklokken. Veelal hoor je ze bij kerstmuziek of als het gaat om een stuk dat over een trouwpartij gaat.

Buisklokken verschenen voor het eerst tussen 1860 en 1870 in Parijs. De Engelsman John Harrington vroeg patent aan voor buisklokken van brons. Arthur Sullivan was mogelijk de eerste componist die in 1886 voor buisklokken in het orkest op muziek zette. In het begin van de 20e eeuw werden buisklokken ook in theaterorgels verwerkt om daarmee extra effecten te produceren.

Buisklokken als vervanging voor kerkklokken werden voor het eerst gebruikt door Giuseppe Verdi in zijn opera's "Il trovatore" (1853) en "Un ballo in maschera" (1859) en door Giacomo Puccini in Tosca (1900). Soms worden de buisklokken ook in de popmuziek gebruikt, zoals door Mike Oldfield in "Tubular Bells" (Engels voor buisklokken, 1973). Deze muziek werd ook gebruikt in de griezelfilm "The exorcist". Ook artiesten als Pink Floyd en Emerson Lake & Palmer gebruikten het instrument in hun muziek. Ook de band Dr. Teeth and the Electric Mayhem uit Sesamstraat gebruikt het instrument in "Funky Chimes".

De veel kleinere bar-chimes kun je het beste vergelijken met een windgong.

Links

• SchoolTV - Slaginstrument
• Muziekweb - Buisklokken
• YouTube - Buisklokken