Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948: verschil tussen versies
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
k (1918 (jaartal is waarschijnlijk typfout van originele auteur) gewijzigd naar 1948) |
|||
| (12 tussenliggende versies door 2 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| − | {{Verbeteren}} |
||
De '''Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948''' ([[Arabisch]]: النكبة; ''al-Nakba'', [[Nederlands]]: 'De Ramp', [[Hebreeuws]]: מלחמת העצמאות; '' Milchemet Ha'atzma'oet'', [[Nederlands]]: 'De Onafhankelijkheidsoorlog') was een [[burgeroorlog]] tussen [[Arabieren]] en [[Joden]] in het [[gebied]] van het [[mandaatgebied Palestina]]. |
De '''Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948''' ([[Arabisch]]: النكبة; ''al-Nakba'', [[Nederlands]]: 'De Ramp', [[Hebreeuws]]: מלחמת העצמאות; '' Milchemet Ha'atzma'oet'', [[Nederlands]]: 'De Onafhankelijkheidsoorlog') was een [[burgeroorlog]] tussen [[Arabieren]] en [[Joden]] in het [[gebied]] van het [[mandaatgebied Palestina]]. |
||
| + | == Geschiedenis == |
||
| − | Op 14 mei |
+ | Het Verenigd Koninkrijk gaf aan bij de [[Verenigde Naties]] aan het [[Volkenbondmandaat voor Palestina|Volkenbondmandaat]] te willen beëindigen. Op 14 mei 1948 richtten Joodse leiders onder leiding van [[David Ben-Gurion]] de staat [[Israël]] op. De Palestijnen wilden een eenheidsstaat voor alle inwoners. Een dag later, op 15 mei 1948, trok het Verenigd Koninkrijk zich terug uit Palestina. Hiermee kwam er een einde aan het mandaatgebied. |
| − | == |
+ | == De oorlog == |
| + | [[Bestand:After war.jpg|250px|thumb|De situatie na de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948]] |
||
| − | === Slag om Haïfa === |
||
| + | Na het uitroepen van de Israëlische onafhankelijkheid, openden [[Syrië]], [[Egypte]], [[Irak]], [[Jordanië]], [[Libanon]], [[Staat Palestina|Palestina]] (Arabische staat), [[Saoedi-Arabië]] en [[Jemen]] de aanval op Israël. De Arabische landen waren het niet eens met de stichting in Israël en vonden dat er een staat voor Palestijnse Arabieren moest komen in Palestina. De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 was begonnen. Tijdens de oorlog gebeurde er vreselijke dingen. Zo werden Joodse heiligdommen en synagoges vernield door Arabische legers, en waren de Joods-militante organisaties Hagana en [[Lechi]] verantwoordelijk voor het doden van de inwoners van Palestijnse dorpen. Het bekendste voorbeeld hiervan is het [[Bloedbad van Deir Yassin]]. |
||
| − | De Slag om Haïfa in 1948, ook bekend als operatie Bi'ur Hametz ([[Hebreeuws]]: מבצע ביעור חמץ, [[Nederlands]]: 'Pesachschoonmaak'), was een operatie van de Hagana om de Arabisch-Palestijnse buurten van Haifa in te nemen. Het was de verovering en [[Etnische zuivering|zuivering]] van Haifa en de zionisten gebruikten die term omdat de erg trots waren op hun psychologische oorlogsvoering daar. Ze maakten gebruik van luidsprekers en radio uitzendingen om in het Arabisch o.a. te verkondigen, dat de strijd verloren was e.d. en dat de Arabieren de stad moesten verlaten, wilden ze overleven. Het hielp daarbij dat de zionisten van Carmeli’s 22<sup>e</sup> Bataljon de opdracht hadden om “van huis tot huis te gaan en alle arabieren te vermoorden” Ook moest alles dat wilde branden in brand gestoken worden, zodat het er zeer ernstig uit zag. |
||
| + | Tussen 11 juni en 8 juli werd er een wapenstilstand gesloten, nadat alleen Jordanië de Westelijke Jordaanoever wist te veroveren, maar de andere Arabische landen niet. Op 18 juli werd er nogmaals een wapenstilstand uitgeroepen, nadat Israël een strook land richting Jeruzalem had veroverd op de Westerlijke Jordaanoever. De wapenstilstand duurde voort tot 15 oktober. Uiteindelijk sloten Israël en de Arabische landen in 1949 een staakt-het-vuren. Hierin werd afgesproken dat Israël Palestina zou krijgen, behalve de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. In de afspraak werd ook de grens bepaald tussen Israël, Jordanië en Egypte. Israël werd in mei 1949 toegelaten tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Tot de [[Zesdaagse Oorlog]] was er geen oorlog meer tussen Israël en de Arabische landen. |
||
| − | Door de ontstane onzekerheid, angst en onrust kon de stad gemakkelijk van zijn bevolking ontdaan worden. Velen vluchtten ook in Paniek en lieten al hun bezit achter. Sieraden, geld, kleding, huisraad. Moshe Dayan werd benoemd om daar toezicht op te houden. Hij besloot ze massaal te stelen en onder de joods kolonisten verdelen of voor het leger in beslag te nemen. Op 21 april werd er rapport opgemaakt, dat Haifa ingenomen was. Op 22 april 1948 hadden de Britten enkel nog de macht in het havengebied. De rest was in handen van de Hagana en de Carmeli Brigade. Er was een restant Arabische bevolking van zo’n 4000 personen over, samengedreven in een paar wijken, terwijl de vernietiging van Arabische huizen op gang kwam. Volgens zionisten, hadden ze de Arabieren gevraagd te blijven. maar dat klopt duidelijk niet, want dan gooi je geen bommen, tussen de vluchtende mensen, schiet je niet op ze vanuit vliegtuigen en geef je geen opdracht om alle Arabieren te vermoorden. |
||
| − | == |
+ | == Zie ook == |
| ⚫ | |||
| − | Op 14 mei 1948 riep het Joods Agentschap de staat Israël uit. Tsjecho-Slowakije had in april 1948 grootscheeps wapens aan de zionistische troepen geleverd. Die waren beslissend in het gevecht. |
||
| + | *[[Staat Palestina]] |
||
| + | *[[Mandaatgebied Palestina]] |
||
| + | == Externe links == |
||
| − | Israel begon zijn oprichtingsoorlog met een aantal doelen: |
||
| + | *[https://nl.wikipedia.org/wiki/Arabisch-Isra%C3%ABlische_Oorlog_van_1948 Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (Wikipedia)] |
||
| − | # Overleven |
||
| + | *[https://npokennis.nl/longread/8143/wat-betekent-al-nakba Wat betekent al-Nakba (NPO Kennis)] |
||
| − | # Zo ruim mogelijke veilige grenzen |
||
| + | *[https://www.breakingthesilence.org.il/ Website van ''Breaking the Silence'', een Israëlische organisatie die steun biedt aan klokkenluider-veteranen over het optreden van het Israëlische leger in de door Israël bezette gebieden] |
||
| − | # Zo min mogelijk Arabieren binnen de grenzen. Ze wilden een democratie, maar met een overgrote Joodse meerderheid. |
||
| − | |||
| − | Er was ook al langer een "[https://en.wikipedia.org/wiki/Transfer_Committee Transfer Comité]" actief, dat plannen maakte voor de etnische zuivering van alle Palestijnen in het door zionisten gewenste gebied. En zelfs plannen hoe hun terugkeer te voorkomen. |
||
| − | |||
| − | Het officiële zionistische verhaal is, dat de Arabische leiders opdracht aan de Palestijnen gaven om Palestina te verlaten. Maar dat past niet bij de Palestijnse samenleving. die was niet dictatoriaal. Niet de leiders, maar de familie kwam op de eerste plaats. Leiders werden niet blind gevolgd. |
||
| − | |||
| − | '''[https://nl.wikipedia.org/wiki/Erskine_B._Childers Erskin Childers]''' is de eerste, die bewezen had, dat er nooit zo'n oproep is geweest. Hij heeft weergaven van berichten en alle radio-uitzendingen onderzocht en uitgeschreven. Er is geen enkel oproep tot vertrek gevonden. Eerder andersom. Er werd opgeroepen te blijven! |
||
| − | |||
| − | 11 juli 1948 als onderdeel van operatie Dani werden de dorpen Lydda en Ramla overvallen. Volgens latere premier Yitzhak Rabin, gaf Ben Gurion de opdracht de bevolking te verdrijven. Meer dan 440 en volgens sommigen meer dan 500 dorpen werden zo gesloopt en de bevolking verdreven of vermoord. |
||
| − | |||
| − | Nog spreekt Israël de buurlanden er op aan, dat ze niet voldoende voor de Palestijnse vluchtelingen zorgen. De gedachte van veel zionisten, dat het klaar was met de Nakba klopte niet. Twee Israëlische wetenschappers, Pappe en Morris doorzochten later de zionistische archieven. Ze vonden veel stukken, die lieten zien, dat het verdrijven en vermoorden niet zomaar toevallig gebeurden bij het veroveren. Het bleken helemaal geplande acties te zijn. Helemaal precies bevolen aan de soldaten door de leiders. Er waren lijsten met mensen, die vermoord dienden worden. Pappe en Morris werd daarna de toegang tot de archieven verboden. Ze mochten niet laten zien, wat er in de archieven zat. Israël ruimde direct zijn archieven op om sporen te verwijderen. Ook werden documenten en documentaires verboden verklaard. Toch blijven er nog steeds getuigenverslagen en bewijzen opduiken, dat het allemaal geplande zionistische acties betreft. |
||
| − | |||
| − | De zionist Israel Shahak schreef ook veel rapporten en boeken over wat er gebeurde. Hij was een bekende joodse mensenrechtenactivist, Hij was tegenstander van religieuze dwang. Ook was hij fel gekant tegen het massaal verbranden van christelijke boeken als het nieuwe testament, die bij rooftochten op Palestijnen waren buitgemaakt. Hij protesteerde steeds meer tegen onrechtvaardige behandeling van Palestijnen, zoals administratieve detentie. Dat is het gevangen zetten van mensen zonder enige vorm van proces of bewijs. |
||
| − | |||
| − | Een aantal Israëlische soldaten nam een film op. Ze vertelden elkaar wat ze meemaakten en haalden daar andere filmbeelden bij. De documentaire heet : "Censored Voices", > verboden stemmen, omdat de documentaire verboden werd door Israël. Daarin werd verteld hoe ze Palestijnen bedrogen; Ze vertelden de Palestijnen, dat het gevaarlijk zou worden en ze weg moesten uit hun dorpen. Ze zouden dan na de gevechten terug konden komen. Als ze dan nog niet gingen, werd geweld gebruikt. Onderweg zagen ze veel zionistische soldaten Palestijnse jongens en mannen doodschieten. Ze werden uit de groepen vluchtelingen gehaald en langs de kant van de weg vermoord. Hun families werden gedwongen door te lopen. Ze moesten wel erg denken aan de colonnes Joden tijdens de Jodenvervolgingen door de nazi's. |
||
| − | |||
| − | Ook deze film verteld een gruwelijk verhaal van [[Etnische zuivering|etnisch zuiveren]] en misschien wel genocide (volkerenmoord). |
||
| − | |||
| − | Later ontstond op dezelfde manier de beweging Breaking The Silence. Israëlische soldaten, die mee hadden gedaan met acties, waar ze zich later over schaamden, of die dingen hadden gezien van andere soldaten. Ze vertellen over de opgedragen gruwelijkheden en schendingen van mensenrechten, zoals het expres bombarderen van ziekenhuizen of opdrachten daartoe. |
||
[[Categorie:Oorlog]] |
[[Categorie:Oorlog]] |
||
[[Categorie:Geschiedenis van Palestina]] |
[[Categorie:Geschiedenis van Palestina]] |
||
[[Categorie:Geschiedenis van Israël]] |
[[Categorie:Geschiedenis van Israël]] |
||
| − | |||
| − | == Zie ook == |
||
| − | *[[Bloedbad van Deir Yassin]] |
||
| − | *[[Defensienoodverordeningen]] |
||
| − | *[[Dorpendossiers]] |
||
| ⚫ | |||
| − | *[[Plan Dalet]] |
||
| − | {{beg}} |
||
Huidige versie van 23 apr 2024 om 10:22
De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (Arabisch: النكبة; al-Nakba, Nederlands: 'De Ramp', Hebreeuws: מלחמת העצמאות; Milchemet Ha'atzma'oet, Nederlands: 'De Onafhankelijkheidsoorlog') was een burgeroorlog tussen Arabieren en Joden in het gebied van het mandaatgebied Palestina.
Geschiedenis
Het Verenigd Koninkrijk gaf aan bij de Verenigde Naties aan het Volkenbondmandaat te willen beëindigen. Op 14 mei 1948 richtten Joodse leiders onder leiding van David Ben-Gurion de staat Israël op. De Palestijnen wilden een eenheidsstaat voor alle inwoners. Een dag later, op 15 mei 1948, trok het Verenigd Koninkrijk zich terug uit Palestina. Hiermee kwam er een einde aan het mandaatgebied.
De oorlog
Na het uitroepen van de Israëlische onafhankelijkheid, openden Syrië, Egypte, Irak, Jordanië, Libanon, Palestina (Arabische staat), Saoedi-Arabië en Jemen de aanval op Israël. De Arabische landen waren het niet eens met de stichting in Israël en vonden dat er een staat voor Palestijnse Arabieren moest komen in Palestina. De Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 was begonnen. Tijdens de oorlog gebeurde er vreselijke dingen. Zo werden Joodse heiligdommen en synagoges vernield door Arabische legers, en waren de Joods-militante organisaties Hagana en Lechi verantwoordelijk voor het doden van de inwoners van Palestijnse dorpen. Het bekendste voorbeeld hiervan is het Bloedbad van Deir Yassin.
Tussen 11 juni en 8 juli werd er een wapenstilstand gesloten, nadat alleen Jordanië de Westelijke Jordaanoever wist te veroveren, maar de andere Arabische landen niet. Op 18 juli werd er nogmaals een wapenstilstand uitgeroepen, nadat Israël een strook land richting Jeruzalem had veroverd op de Westerlijke Jordaanoever. De wapenstilstand duurde voort tot 15 oktober. Uiteindelijk sloten Israël en de Arabische landen in 1949 een staakt-het-vuren. Hierin werd afgesproken dat Israël Palestina zou krijgen, behalve de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. In de afspraak werd ook de grens bepaald tussen Israël, Jordanië en Egypte. Israël werd in mei 1949 toegelaten tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Tot de Zesdaagse Oorlog was er geen oorlog meer tussen Israël en de Arabische landen.