Schorseneer: verschil tussen versies
| (14 tussenliggende versies door 10 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | {{Infobox plant |
||
| − | ''' Schorseneren ''' |
||
| + | |Naam = Schorseneer |
||
| + | |Wetenschappelijke naam = Scorzonera |
||
| + | |Afbeelding = [[Bestand:Scorzonera_austriaca_(%C3%96sterreich-Schwarzwurzel)_0412_IMG.JPG|250px]] |
||
| + | |IUCN-status = (zie onder) |
||
| + | |Leefgebied = Oorspronkelijk [[Middellandse zeegebied]], tegenwoordig vrijwel wereldwijd |
||
| + | |Leefomgeving = Voedingsgewas, akker, groentetuin |
||
| + | |Behoort tot de = [[Composietenfamilie]] |
||
| + | |AfbeeldingLeefgebied = |
||
| + | }} |
||
| + | '''Schorseneer''' ''(Scorzonera)'' is een geslacht van bloeiende planten binnen de [[composietenfamilie]] (Asteraceae). Het lijkt op [[chichorei]]. Ook [[witlof]] en [[andijvie]] zijn daaraan verwant. Het wordt wel eens een vergeten [[groente]] genoemd, omdat het niet zo bekend is. |
||
| ⚫ | In de winter eten veel Nederlanders stamppotten vol typische wintergroentes zoals kool, andijvie of wortels. Maar de schorseneer, bij uitstek een wintergroente, eet bijna niemand meer. Schorseneren zijn lelijke, langwerpige, bruine wortels, die ook wel winterasperges (vanwege de smaakgelijkenis) of armeluisasperges (ze zijn |
||
| ⚫ | In de winter eten veel Nederlanders stamppotten vol typische wintergroentes zoals kool, andijvie of wortels. Maar de '''schorseneer''', bij uitstek een wintergroente, eet bijna niemand meer. Schorseneren zijn lelijke, langwerpige, bruine wortels, die ook wel winterasperges (vanwege de smaakgelijkenis) of armeluisasperges (ze zijn goedkoper) genoemd worden. Ze worden al vier eeuwen lang in Nederland gegeten. |
||
| − | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| + | [[Bestand:Schwarzwurzeln.jpg|Schorseneer|right|200px|thumb]] |
||
| ⚫ | |||
| + | |||
| ⚫ | |||
Na de Tweede Wereldoorlog raakten schorseneren uit de mode. Vermoedelijk vanwege het bruine kleverige melksap dat vrijkomt bij het schillen van de wortels en dat lastig te verwijderen is. Vandaar ook de bijnaam ´keukenmeidenverdriet´ of ´huisvrouwenleed´. |
Na de Tweede Wereldoorlog raakten schorseneren uit de mode. Vermoedelijk vanwege het bruine kleverige melksap dat vrijkomt bij het schillen van de wortels en dat lastig te verwijderen is. Vandaar ook de bijnaam ´keukenmeidenverdriet´ of ´huisvrouwenleed´. |
||
| + | [[Categorie:Groente]] |
||
| − | == Externe links, bronnen, afbeeldingen == |
||
| + | [[Categorie:Composietenfamilie]] |
||
| − | * [http://www.anno.nl/anno/anno/i003092.html Lang niet gezien] |
||
| − | |||
| − | <gallery> |
||
| − | Afbeelding:Schorseneer.jpg|[[Schorseneer]] |
||
| − | </gallery> |
||
Huidige versie van 16 nov 2024 om 14:05
| Schorseneer Scorzonera | |
|---|---|
|
| |
| Leefgebied | Oorspronkelijk Middellandse zeegebied, tegenwoordig vrijwel wereldwijd |
| Leefomgeving | Voedingsgewas, akker, groentetuin |
| Behoort tot de | Composietenfamilie |
Portaal  Biologie
| |
_0412_IMG.JPG)
Schorseneer (Scorzonera) is een geslacht van bloeiende planten binnen de composietenfamilie (Asteraceae). Het lijkt op chichorei. Ook witlof en andijvie zijn daaraan verwant. Het wordt wel eens een vergeten groente genoemd, omdat het niet zo bekend is.
In de winter eten veel Nederlanders stamppotten vol typische wintergroentes zoals kool, andijvie of wortels. Maar de schorseneer, bij uitstek een wintergroente, eet bijna niemand meer. Schorseneren zijn lelijke, langwerpige, bruine wortels, die ook wel winterasperges (vanwege de smaakgelijkenis) of armeluisasperges (ze zijn goedkoper) genoemd worden. Ze worden al vier eeuwen lang in Nederland gegeten.
Geschiedenis
In de zestiende eeuw is de schorseneer vanuit het Middellandse Zeegebied naar Nederland geïmporteerd. De naam is afgeleid van het Italiaanse woord voor zwarte adder, scorzone, omdat de groente zo onaantrekkelijk was. Italianen doopten de schorseneer scorza nera, zwarte schil.
Huisvrouwenleed
Na de Tweede Wereldoorlog raakten schorseneren uit de mode. Vermoedelijk vanwege het bruine kleverige melksap dat vrijkomt bij het schillen van de wortels en dat lastig te verwijderen is. Vandaar ook de bijnaam ´keukenmeidenverdriet´ of ´huisvrouwenleed´.