Tachisme: verschil tussen versies
k |
|||
| Regel 6: | Regel 6: | ||
Na de [[Tweede Wereldoorlog]] verwees de term ''School of Paris'' vaak naar Tachisme. Belangrijke voorstanders waren onder meer ''Jean-Paul Riopelle, Wols, Jean Dubuffet, Pierre Soulages, Nicolas de Staël, Hans Hartung, Gérard Schneider, Serge Poliakoff, Georges Mathieu'' en ''Jean Messagier''. |
Na de [[Tweede Wereldoorlog]] verwees de term ''School of Paris'' vaak naar Tachisme. Belangrijke voorstanders waren onder meer ''Jean-Paul Riopelle, Wols, Jean Dubuffet, Pierre Soulages, Nicolas de Staël, Hans Hartung, Gérard Schneider, Serge Poliakoff, Georges Mathieu'' en ''Jean Messagier''. |
||
| + | [[Bestand:Pavelló Catalunya.jpg|miniatuur|Pavelló Catalunya]] |
||
| − | |||
Volgens schrijver ''Ian Chilvers'' werd de term ''tachisme'' "voor het eerst in deze zin gebruikt in ongeveer 1951 (de Franse critici Charles Estienne en Pierre Guéguen zijn elk aangewezen als de bedenkers ervan) en het werd breed gebruikt door de Franse criticus en schilder ''Michel Tapié'' in zijn boek ''Un Art autre'' (1952)." |
Volgens schrijver ''Ian Chilvers'' werd de term ''tachisme'' "voor het eerst in deze zin gebruikt in ongeveer 1951 (de Franse critici Charles Estienne en Pierre Guéguen zijn elk aangewezen als de bedenkers ervan) en het werd breed gebruikt door de Franse criticus en schilder ''Michel Tapié'' in zijn boek ''Un Art autre'' (1952)." |
||
Versie van 24 jul 2022 07:57
Tachisme (afgeleid van het Franse woord tache, vlek) is een Franse stijl van abstracte kunst die populair was in de jaren veertig en vijftig van de twintigste eeuw.
Inleiding
Het wordt vaak gezien als het Europese antwoord en is ongeveer hetzelfde als het Amerikaans abstract expressionisme, hoewel er enkele uiterlijke verschillen zijn (Amerikaans abstract expressionisme is meer "agressief rauw" dan tachisme). Het maakte deel uit van een grotere naoorlogse beweging die bekend staat als Art Informel (of Informel), die de vlakken abstractie verliet en naar een meer intuïtieve vorm (losjes uitproberen) van expressie overstapte, vergelijkbaar met action painting. Een andere naam voor Tachisme is Abstraction lyrique (gerelateerd aan American Lyrical Abstraction). COBRA is ook gerelateerd aan Tachisme, net als de Japanse Gutai-groep.
Na de Tweede Wereldoorlog verwees de term School of Paris vaak naar Tachisme. Belangrijke voorstanders waren onder meer Jean-Paul Riopelle, Wols, Jean Dubuffet, Pierre Soulages, Nicolas de Staël, Hans Hartung, Gérard Schneider, Serge Poliakoff, Georges Mathieu en Jean Messagier.
Volgens schrijver Ian Chilvers werd de term tachisme "voor het eerst in deze zin gebruikt in ongeveer 1951 (de Franse critici Charles Estienne en Pierre Guéguen zijn elk aangewezen als de bedenkers ervan) en het werd breed gebruikt door de Franse criticus en schilder Michel Tapié in zijn boek Un Art autre (1952)."
Tachisme was een reactie op het kubisme en wordt gekenmerkt door spontane penseelvoering, druppels en klodders verf rechtstreeks uit de tube, en soms krabbels die aan kalligrafie doen denken.
Tachisme is nauw verwant aan het Informalisme of Art Informel, dat in de Franse kunstkritische context van de jaren vijftig niet zozeer verwees naar een gevoel van "informele kunst" als wel "een gebrek of afwezigheid van vorm zelf" - niet-formeel of on- geformuleerd – en niet een simpele reductie van formaliteit of formaliteit (informeel is zeg maar 'niet te beschijven'). Bij Art Informel ging het meer om de afwezigheid van een vooropgezette structuur, idee of benadering (sans cérémonie) dan om een losse, losse of ontspannen vorm van kunst maken.
Tachisme Kunstenaars
Er zijn vele kunstenaars die deze losse experimentele manier van werken hebben toegepast. De bekendste zijn Karel Appel en de fransman Jean Dubuffet.