Welvingsklep
Een welvingsklep, beter bekend in het Engels als flap, is in de vliegtuigontwerp wereld en ruimtevaarttechniek een onderdeel op de vleugel van een vliegtuig.
Het wordt gebruikt zodat een vliegtuig met een lagere snelheid kan vliegen, opstijgen of landen. Daardoor hoeft een vliegtuig niet de hele start/landingsbaan te gebruiken maar een kleiner stuk, ze kunnen bij een landing bijvoorbeeld veel eerder naar taxisnelheid gaan vanwege de lagere snelheid. De invalshoek van het vliegtuig wordt ook kleiner waardoor er beter zicht is. Hoe hoger de invalshoek, hoe minder zicht. Bij het gebruik van flaps wordt de luchtweerstand vergroot en daardoor kan een vliegtuig met een hogere snelheid dalen.
Welvingskleppen worden vooral gebruikt bij het opstijgen en landen. Bij het opstijgen zijn de flaps meestal ingesteld tussen de 5 en 20 graden, ze worden nooit volledig ingezet, alleen maar gedeeltelijk. Een handboek voor piloten raadt 10 graden aan, vooral bij een ruwe of zachte grond maar dat hangt per toestel af. Hoe hoger het aantal graden, hoe meer brandstof er wordt verbruikt en dat is dan ook dus duurder. Een nadeel van het gebruik van flaps bij het opstijgen is wel dat de klimsnelheid trager is.
Tijdens de landing worden flaps (welvingskleppen) vaak op het maximum aantal graden gezet (volledig) voor een lagere stall (overtrek) snelheid zodat de nadering (approach) voor de landing trager kan worden gevlogen, wat ook betekent dat het vliegtuig minder afstand nodig heeft om te landen. De hogere liftkracht en weerstand met volledige flaps (fully extended in het Engels) veroorzaken ook een steilere en langzamere nadering. Echter wordt het dan wel moeilijker voor vliegtuigen met een zeer lage vleugelbelasting (dat betekent met weinig gewicht maar groot vleugeloppervlak).
Twee soorten
Er zijn twee soorten welvingskleppen:
- Flaps: welvingskleppen aan de achterkant van de vleugel
- Slats: welvingskleppen aan de voorkant van de vleugel