Trance (muziek)
Trance is een muziekstijl binnen de elektronische muziek dat voortkwam uit het Britse new-age muziekwereldje en de Duitse techno en hardcore uit de eind jaren '80, vroege jaren '90.
Trance is te herkennen aan een tempo dat tussen 125 en 150 beats per minute (BPM) ligt. Het heeft herhalende melodische stukjes en een muzikale vorm die duidelijk spanning opbouwt in een nummer, vaak met als hoogtepunt 1 tot 2 'pieken' of zogeheten 'drops". Hoewel trance een eigen stijl is, bevat het veel invloeden van andere muziekstijlen zoals techno, house, pop, chill-out, klassieke muziek, tech house, ambient en filmmuziek.
Een 'trance' is een staat van hypnose en verhoogd bewustzijn. Dit wordt tot uiting gebracht in trancemuziek door het vermengen van diverse lagen. Een ander kenmerk van trancemuziek is de climax (piek of drop) halverwege het nummer gevolgd door een zachte 'afbraak' of afbouw waarbij beats en percussie volledig worden 'weggegooid' (verdwijnt). Hierbij blijft de melodie of de sfeer voor een langere periode meer op de achtergrond aanwezig voordat deze geleidelijk weer opbouwt. Trancenummers zijn vaak lang om een dergelijke opbouw mogelijk te maken en hebben gewoonlijk een beperkte openings- en sluitingsdeel om het mixen door dj's te vergemakkelijken.
Hoe het begon
Trance is meestal instrumentaal (zonder zang dus), hoewel zang kan worden gemixt: meestal uitgevoerd door een hoge (vrouwelijke) solist. Vaak wordt dit gedaan zonder de traditionele coupletten en/of refrein. Er zijn echter ook mannelijke zangers, zoals Jonathan Mendelsohn.
Een schrijver voor het tijdschrift Billboard schreef: "Trancemuziek is misschien het best te omschrijven als een mix van disco uit de jaren '70 en psychedelica uit de jaren '60".
Voorbeelden van vroege trance-uitgaven zijn onder meer, "What Time Is Love?" van KLF (Pure Trance 1, 1988), Het Duitse duo Dance 2 Trance met het nummer "We Came in Peace" (1990) en het Duitse duo Jam & Spoon met de 12 inch single remix van het nummer "The Age of Love" uit 1990. Trance was op zijn hoogtepunt in de tweede helft van de jaren '90 en het begin van de jaren 2000.
Hoe het wordt gemaakt
Bij de klassieke trance maakt men gebruik van een vierkwarts maat (4/4) en een tempo van 125 tot 150 beats per minute BPM en 32 beatstukjes en is iets sneller dan housemuziek. Een zogeheten kickdrum wordt meestal op elke downbeat geplaatst en een gewone open hi-hat (dubbel bekken dat met een pedaal open en dicht kan) wordt vaak op de upbeat geplaatst. Extra slagwerkelementen worden gewoonlijk toegevoegd in grote overgangen, opbouwen of climaxen (alsof je naar de top van een heuvel rijdt en dan weer naar beneden gaat) worden vaak vooraf gegaan door lange 'snare-rollen' (soort roffel op de snare drum) en een snelle opeenvolging van snare drum slagen die in snelheid, frequentie en volume opbouwen tegen het einde van een maat. Hiermee wordt de spanning opgebouwd tot zo'n climax.
Vaak is er een zich herhalend melodietje die goed in het gehoor blijft hangen (een zogeheten hook). Ook wordt er vaak gebruik gemaakt van de Roland JP-8000, een synthesizer die bekend staat om zijn supersaw-golfvorm (wat een golvend geluid geeft).
Bekende trance-artiesten zijn Armin van Buuren, Cosmic Gate, Andrew Rayel, Tiësto, W&W, Ferry Corsten, Paul van Dyk en Gareth Emery.