Stereoscopische film
Een stereoscopische film, 3D-film of driedimensionale film of is een film waarin (schijnbare) diepte wordt gemaakt door middel van stereoscopie ofwel een 3D-bril. Het is niet zozeer een filmgenre, maar meer een techniek. 3D-films zijn vrijwel net zo oud als het medium zelf. Ook in de fotografie waren er al mogelijkheden van 3D vertoning. Dit ging met twee vrijwel identieke foto's die net iets verschilde van elkaar, net zoals het beeld dat iets verschilt als je je linker oog en rechter oog om beurten dicht doet. Om ook hetzelfde effect in de film te kunnen bereiken moest de camera twee lenzen hebben (net als onze ogen), maar als je dat gemengde beeld op een scherm ziet, dan wordt dat wazig en dubbel (net wat je ziet als je scheel kijkt). Het ene beeld is iets blauwig, het andere iets meer rood. Dit heet de anaglyfmethode. Om de beelden toch te kunnen scheiden is er de 3D-bril nodig met twee verschillende kleuren (meestal rood en blauwe 'glazen'). Later kwam er een betere methode in zwang, namelijk die met gepolariseerd licht. Deze methode was ook geschikt voor kleurenfilms maar was alleen bruikbaar in speciaal hiervoor aangepaste bioscopen. Ook werd deze toegepast in IMAX-filmzalen waardoor een spectaculair schouwspel gecreëerd werd.
Mensen met een oogafwijking of zij die maar met één oog kijken kunnen sowieso geen diepte zien. Voor hun heeft het geen zin om naar 3D-films te kijken. Probeer maar eens met één oog dicht je beide wijsvingers op enige afstand van je lijf naar elkaar toe te brengen. Veelal zullen ze elkaar missen. Doe je hetzelfde met beide ogen open, dan raken de wijsvingers elkaar wel.
De 3D-film is nooit echt populair geworden en voegt nauwelijks iets aan de filmbeleving toe. Ook op televisie heeft men het wel eens geprobeerd, maar ook dat had weinig succes.
Mocht je een 3D-bril hebben of twee stukjes gekleurd doorzichtig plastic (rood-groen of rood-blauw), dan kun je onderstaande plaatjes in 3D zien (klik er eventueel op voor een vergroting)