Sneng
De sneng of snaeng (Khmer: ស្នែង , betekent "horen") is een aerofoon gemaakt van een os hoorn of water buffel hoorn. Vroeger was dit hoorninstrument zeer overvloedig in bijna elk gezin, bijna elke volwassene in het gezin heeft hoorns. Iedereen, zowel mannen als vrouwen, weet hoe het te gebruiken. Het is luid genoeg om over een afstand signalen door te geven en is in landelijke omgevingen gebruikt om maaltijden aan te geven, te waarschuwen, om hulp te roepen of om aan te geven dat het nodig is om terug te keren naar het dorp. Het werd ook gebruikt om tam gemaakte olifanten uit het veld te roepen en jagers communiceerden ermee. Mogelijk is de sneng al een eeuwen oud instrument, wat van generatie op generatie is doorgegeven hoe het gebruikt en gemaakt moest worden.
Er bestaan twee verschillende soorten sneng:
- De meest voorkomende is een aan de zijkant geblazen instrument met een rechthoekig gat aan de zijkant van de hoorn, waar een bamboe mondstuk met enkelvoudig vrij trillende tong is bevestigd met was (een tong vergelijkbaar met dat van een mondharmonica). De tong kan zowel worden geblazen of gezogen om een toon te maken. Beide uiteinden van de hoorn zijn open en functioneren als vingergaten om de toonhoogte te veranderen. Het puntige uiteinde bedekt door de linker wijsvinger en het brede uiteinde bedekt door de rechter handpalm. Met dit type kunnen twee verschillende tonen worden gemaakt.
- Een ander type is een aan het uiteinde geblazen instrument met de punt van de hoorn afgesneden en zonder het bamboe mondstuk, zoals de meest gangbare blaashoorns (als een soort trompet dus). Het komt minder vaak voor omdat het slechts één toon produceert.
Links
- YouTube - Sneng ( ស្នែង)