Luilekkerland

Luilekkerland is een legende. Mensen omschrijven sprookjesland als een sprookjesland vol overvloedig eten en drinken, een prachtige natuur en een plek waar je helemaal niets voor hoeft te doen!. Mensen denken ook dat ze daar niet hoefden te werken, en dat ze daar hele dag konden luieren. Het sprookje van Luilekkerland is niet echt bekend, het was ook niet echt een verhaal. Luilekkerland-verhalen zijn in de Lage Landen het vroegst overgeleverd in Middelnederlandse rijmteksten uit de 15e en 16e eeuw. Luilekkerland heet dan nog 'Cockaengen'. Het woord stamt uit het Oudfrans en betekent zoveel als 'het land van de honingkoeken'. De oudst bekende tekst waarin de naam voorkomt, is een Latijns lied uit de 'Carmina Burana' (begin 13e eeuw).

In de Middeleeuwen, waarin nog vaak hongersnoden en andere ontberingen voorkwamen, was Luilekkerland een aantrekkelijk droomland. De gebraden ganzen vlogen door de lucht, de pannenkoeken groeiden aan de bomen en de rivieren waren van limonade. Om er te komen, moest men zich naar verluidt eerst door een rijstebrijberg heen eten. Andere bronnen meldden dat Luilekkerland te vinden was zeven mijl achter Kerstmis.