Eddy Merckx
| Eddy Merckx | |||||||
| |||||||
| Eddy Merckx in 1973 | |||||||
| Persoonlijke informatie | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Naam voluit | Baron Édouard Louis Joseph Merckx | ||||||
| Bijnaam | ▪ De kannibaal ▪ De zwarte van Tervuren | ||||||
| Nationaliteit | .svg){kind=small} België
| ||||||
| Geboortedatum | 17 juni 1945 | ||||||
| Geboorteplaats | Meensel-Kiezegem, België | ||||||
| Discipline | ▪ Wegwielrennen ▪ Baanwielrennen | ||||||
| Team | 1965 Solo-Superia 1966–1967 Peugeot-BP | ||||||
| Debuut | nieuwelingen in juli 1961 | ||||||
| Gestopt | 18 mei 1978 | ||||||
| Prestaties | |||||||
| |||||||
| Website eddymerckx.be | |||||||
Portaal  Sport
| |||||||
Dit artikel gaat over de wielrenner Eddy Merckx. Zie Eddy Merckx (biljarter) voor de gelijknamige biljarter, en Eddy Merckx (metrostation) voor het gelijknamige metrostion.
Baron Édouard Louis Joseph Merckx, beter bekend als Eddy Merckx (Meensel-Kiezegem, 17 juni 1945) was een voormalig Vlaams wielrenner. In totaal haalde hij zo'n 525 overwinningen en hij wordt hiermee gezien als de grootste en beste wielrenner ooit. Hij wordt door vele sportjournalisten de wielergod genoemd.
Levensloop
Jeugd en carrière
Als kind was hij fan van wielrenner Stan Ockers. Toen deze verongelukte en stierf in 1956 was hij geschokt en in rouw, net als vele Belgen.
In 1961 begon hij met het wielrennen. Drie jaar later - toen was hij 19 - werd hij wereldkampioen te Sallanches in Frankrijk bij de liefhebbers. In 1966 won hij de eerste van de zeven Milaan San Remo's. Dit is een record dat nog niemand hem nagedaan heeft. In 1967 werd hij in Nederland (in Heerlen) wereldkampioen op de weg. Deze onderscheiding zou hij daarna nog twee keer krijgen. In datzelfde jaar trouwde hij met Claudine Acou. Het werd een tweetalig huwelijk, maar het ja-woord werd wel in het Frans uitgesproken. Hier waar veel Vlamingen boos over.
Ook won hij in 1968 als allereerste Belg ooit de Ronde van Italië. Een jaar later deed hij weer mee, maar werd gediskwalificeerd wegens gebruik van doping. Hij huilde toen, en blijft altijd beweren dat er geknoeid was met de test. Twintig uur na de controle waarop ze hem betrapt hadden, liet hij zich onderzoeken aan de Universiteit van Milaan. Hier vonden ze niets, wat zéér opmerkelijk was, want twintig uur daarvoor hadden ze een zeer hoge dosis gevonden in zijn lichaam. Later in zijn carrière werd hij nog twee keer betrapt. Maar, hij zou ook nog vier keer de Ronde van Italië winnen. Deze wordt ook wel de Giro genoemd.
In 1969 won hij voor de eerste keer de Tour (de Ronde van Frankrijk). Hij won zes ritten, het eindklassement (gele trui), het puntenklassement (groene trui) en het bergklassement (bolletkestrui). Als de witte trui had bestaan, die voor beste jongere is, dan had hij die ook gekregen. Veel Belgen waren trots op hem, omdat het al 30 jaar geleden was dat er nog is een Belg de Tour had gewonnen. Tijdens de beklimming van de Tourmalet kon niemand hem nog volgen, en hij eindigt dan ook met acht minuten voorsprong op zijn achtervolgers.
Hij zou de Tour daarna nog vier keer winnen; in '70, '71, '72 en '74. In '73 deed hij niet mee, volgens sommigen omdat hij bang was voor een nederlaag tegen Luis Oscaña. Die won in '73 dan ook de Tour. In de plaats van de Tour de France deed hij toen mee met de Ronde van Spanje. Deze won hij ook.
Eind '69 viel Merckx hard. Fietsen was voor hem altijd vanzelf gegaan, maar sinds toen werd het vermoeiender en moest hij meer inspanning geven. Heel vaak verzette hij de hoogte van zijn zadel, zonder enig nut. Wat wel opvallend is dat hij toch nog een groot deel van de wedstrijden die hij reed won. In 1971 won hij zelfs 54 van de 120 wedstrijden die hij reed; dat is bijna de helft!
In 1972 brak hij het wereldduurrecord. Dat zou pas 12 jaar later opnieuw gebroken worden door Francesco Moser, al dan niet op een speciaal ontworpen fiets. In 2000 besloot de UCI dat dat niet telde en werd Merckx weer in ere hersteld. Pas als je het record zou verbreken op een fiets die gelijk wordt gesteld aan die van Merckx telt het. Terug in 2000 werd het record verbroken door Chris Boardman.
Na het wielrennen
De laatste officiële wedstrijd die hij reed was in Kemzeke; deze was in 1978 en was de Omloop van het Waasland. Op 18 mei in hetzelfde jaar trok hij zich terug. Toen richtte hij succesvol een eigen fietsenbedrijf op. Hij heeft ook een eigen fietsenmerk.
Soms is hij nog commentator bij wielerwedstrijden.
In 1996 werd hij tot baron verheven door de koning. In 2005 was hij één van de 111 genomineerden voor de Grootste Belg. Bij de Vlamingen werd hij derde, bij de Walen vierde.
Privé
Zijn zoon, Axel Merckx, trad in zijn voetsporen en was van 1993 tot 2007 profwielrenner. Hij woont in Meise. Hij heeft een bijzondere hartafwijking, zonder symptomen, maar hij heeft wel kans op een plotselinge hartdood.
Bijnamen
Zijn bekendste bijnaam is zeker de kannibaal, maar hij heeft/had er nog enkele anderen:
- De zwarte van Tervuren
- De Tamburlaine van de pedalen
- De beul van de fiets
- De Beethoven van de Ronde