Celluloid
.jpg)
Celluloid is een soort kunststof waar de eerste films van werden gemaakt. In het algemeen wordt celluloid gezien als de eerste zogeheten thermoplast, dat halverwege de 19e eeuw werd uitgevonden. Een thermoplast is zeg maar net zoiets als waar plastic drankflesjes van zijn gemaakt. Bij verwarmen wordt het zacht en kan je het in een vorm persen, waarna het weer hard wordt.
Het grote nadeel was dat celluloid zeer brandbaar is. Ook bleek het na verloop van tijd bruin te verkleuren en kon het uit elkaar brokkelen, waardoor veel oude films verloren zijn gegaan. Het materiaal wordt nauwelijks meer gebruikt, behalve voor ping-pong-balletjes en gitaarplectrums.
Het eerste echte celluloid was van het zeer ontbrandbare cellulosenitraat, per ongeluk uitgevonden door Christian Schönbein. Hij deed deze uitvinding in 1846. Later werden films van celluloseacetaat en polyester gemaakt, ook chemische stoffen, maar veel minder brandbaar. Ook deze werden nog wel celluloid genoemd. De films bestonden en bestaan uit er 8, 16, 35 en 70 mm.
Celluloid 'plastic' werd ook gebruikt voor de buitenkant van biljardballen (zeg maar een kunst-ivoor) en voor kunstgebitten.