Digitale televisie

Digitale televisie is vanaf ongeveer 1990 de opvolger van de analoge televisie. Deze hadden nog de traditionele beeldbuis, waardoor je achter het scherm nog een hele kast zag, eventueel met een uitsteeksel. De digitale TV is dus veel platter. Bij digitale televisie wordt in Europa gebruikgemaakt van de zogeheten DVB-standaard. Dit staat voor Digital Video Broadcasting. Een bijzondere vorm van digitale televisie is hdtv, dit is televisie met een hogere resolutie. Hdtv staat voor High-definition television of hogedefinitietelevisie. Dit geeft de mogelijkheid voor een nog betere beeld- en geluidskwaliteit. Het aantal beeldpuntjes (pixels) waarmee het scherm wordt opgebouwd is dan ook veel hoger.

Door de digitale televisie is het mogelijk om meer televisiezenders aan te bieden op dezelfde bandbreedte waarop eerst de analoge televisie werd uitgezonden. Vandaar dat er tegenwoordig veel meer zenders uit binnen en buitenland te bekijken zijn. Omdat er ook sprake is van computertoepassingen kan de kijker dan bijvoorbeeld informatie krijgen over het huidige televisieprogramma, en over het komende zendschema in de vorm van een elektronische programmagids. Dit is zeg maar de verbeterde versie van Teletekst. Ook kan er digitaal programma's worden opgenomen en teruggekeken. Dit hangt af van hetpakket dat je bij de provider hebt aangeschaft.

Digitale televisie wordt vast aangeboden via coax- en glasvezelkabel, telefoonkabel of draadloos via bijvoorbeeld radiogolven en satellietsignalen.