Zeeforel
| Zeeforel Salmo trutta trutta | |||
|---|---|---|---|
|
| |||
| Leefgebied | Atlantische oceaan en rivieren | ||
| Leefomgeving | open water en rivieren (paaigronden) | ||
| Behoort tot de | Zalmachtigen (Protacanthopterygii), Zoutwatervissen, Beenvissen, Vissen | ||
| |||
De zeeforel of schotforel wordt tot 150 cm lang. Het is een afgeleide van de bruine forel (Salmo trutta). De zeeforel komt van oorsprong voor in Europa en Azië. Het wordt beschouwd als een migrerende (trekkende) vorm van de forel. Uit onderzoek blijkt dat iedere forel zich, naargelang de omstandigheden, kan ontwikkelen tot ofwel migrerende vorm (zeeforel) of een vis die zijn hele leven in het opgroeigebied in het zoete water verblijft (beekforel). Het onderscheid in ondersoorten. De zeeforel heeft dezelfde lichaamsvorm als de beekforel, maar tijdens zijn verblijf in zee krijgt hij een zilveren kleur met zwarte vlekjes. Volwassen zeeforellen zijn te onderscheiden van zalmen door de grotere bek, de bredere staartwortel en de x-vormige zwarte vlekjes op het lijf. Het begin van de staartvin is bij de zeeforel 14 tot 19 cm (zalm 11-15 cm). Als de zeeforel weer de rivieren optrekt verdwijnt de zilveren glans en krijgt hij zijn zogeheten paaikleed. De zeeforel is door de mens uitgezet in Noord-Amerika, Zuid-Amerika en Australië. In Amerika kent men hem als weakfish, zoutwaterforel en drummer. Hij komt daar voor in de kuststreken van de Atlantische oceaan van kaap tot Florida. De bruine forel komt wijd verspreid voor in Europa langs de Atlantische en Baltische kusten, het Verenigd Koninkrijk en de kusten van IJsland. Ze komen niet voor in de Middellandse Zee, maar worden gevonden in de Zwarte zee en de Kaspische Zee en in het noorden tot aan de Barentszzee en de Karazee in de Noordelijke IJszee. De Bruine forel is ook geïntroduceerd in zoetwater leefomgevingen in Tasmanië, Victoria, Nieuw-Zeeland, Falklandeilanden, Kerguelen-eilanden, Chili en Argentinië. Daar hebben zich populaties (groepen) gevestigd toen er voldoende toegang was tot zout water. In veel rivieren in Midden-Europa is de zeeforel uitgeroeid omdat waterkrachtcentrales de paaimigratie verhinderen. In recentere tijden is zeeforel erin geslaagd zich te herstellen in sommige meren en rivieren door de komst van vistrappen en omleidingskanalen rond waterkrachtcentrales. Op deze manier is paaimigratie weer mogelijk gemaakt, zij het in beperkte mate. Net als zalm is zeeforel het hele jaar door wettelijk beschermd in het Rijnsysteem en in de meeste Duitse rivieren (behalve enkele Noord-Duitse rivieren).
Een zichzelf in stand houdende populatie van zeeforellen is een indicatie (aanwijzing) van een natuurlijk, schoon milieu waarin grind en zand bescherming voor de eitjes bieden. Door erosie en verstuwing zijn veel voormalige paaigronden niet meer geschikt of bereikbaar.