Slechthorend
 |
Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken. |
|
Dit artikel is nog niet af. |
Een slechthorende is iemand waarbij het gehoor niet gewoon werkt. Gehoorverlies is een gedeeltelijk (slechthorendheid) of totaal onvermogen (doofheid) om te horen. Gehoorverlies kan aanwezig zijn bij de geboorte of later worden opgelopen. Gehoorverlies kan optreden in één of in beide oren. Bij kinderen kunnen gehoorproblemen problemen geven om hun taal te ontwikkelen, en bij volwassenen kan het problemen met sociale interactie en op het werk veroorzaken. Gehoorverlies kan tijdelijk of voor altijd zijn. Gehoorverlies dat met leeftijd te maken heeft treft meestal beide oren en is te wijten aan verlies van cochleaire haarcellen. Dit zijn de kleine haartjes in het slakkenhuis van het ook dat de geluidsgolven omzet in zenuwsignalen. Bij sommige mensen, vooral bij oudere mensen, kan gehoorverlies leiden tot eenzaamheid. Dove mensen hebben meestal weinig tot geen gehoor.
Gehoorverlies kan worden veroorzaakt door een aantal factoren, waaronder: erfelijkheid, veroudering, blootstelling aan lawaai (zoals harde muziek, machines of vuurwerk) sommige infecties, geboortecomplicaties, trauma aan het oor en bepaalde medicijnen of gifstoffen. Een veel voorkomende aandoening die leidt tot gehoorverlies is chronische oorontsteking. Bepaalde infecties tijdens de zwangerschap, zoals het cytomegalovirus, syfilis en rubella, kunnen ook gehoorverlies bij het kind veroorzaken. Gehoorverlies wordt gemeten wanneer uit gehoortesten blijkt dat een persoon 25 decibel niet kan horen in minstens één oor. Testen op slecht gehoor wordt aanbevolen voor alle pasgeborenen. Gehoorverlies heb je in klassen, van licht (25 tot 40 dB), matig (41 tot 55 dB), matig-ernstig (56 tot 70 dB), ernstig (71 tot 90 dB) of ernstig (meer dan 90 dB). Ook kan het hebben van een piep of suis in het oor (Tinnitus) geeft gehoorvermindering.
Ongeveer de helft van het gehoorverlies wereldwijd is te voorkomen door volksgezondheidsmaatregelen. Jongeren die een concert bezoeken kunnen maatregelen nemen door geluiddempende oordopjes in te doen. Ook het langdurig dragen van muziekoordopjes die te hard staan kunnen schade veroorzaken en moet je zien te voorkomen. Bedenk wel, wat eenmaal is beschadigd is niet meer te herstellen. Alleen het dragen van een gehoorapparaat kan het gehoorverlies een beetje verhelpen. Geschat wordt dat zo'n 5% van de wereldbevolking leidt aan gehoorverlies. Gehoorvermindering kan zitten in de sterkte van het geluid, maar ook in de verstaanbaarheid. Dan hoor je nog wel, maar versta je de ander verkeerd.
Nadelige gevolgen
- moeite met het gebruik van de telefoon
- verlies van geluidslokalisatie
- moeite met het verstaan van spraak , vooral van kinderen en vrouwen van wie de stemmen een hogere frequentie hebben .
- moeite met het verstaan van spraak in de aanwezigheid van achtergrondlawaai ( cocktailparty-effect )
- geluiden of spraak die dof, gedempt of verzwakt klinken
- behoefte aan meer volume op televisie, radio, muziek en andere audiobronnen
Gehoorverlies is zintuiglijk, maar kan gepaard gaan met symptomen:
- pijn of druk in de oren
- een geblokkeerd gevoel
Er kunnen ook begeleidende secundaire symptomen zijn:
- hyperacusis, verhoogde gevoeligheid met bijbehorende auditieve pijn voor bepaalde intensiteiten en frequenties van geluid, soms gedefinieerd als " auditieve rekrutering "
- oorsuizen, suizen, zoemen, sissen of andere geluiden in het oor wanneer er geen extern geluid aanwezig is
- duizeligheid en onevenwichtigheid
- tympanofonie, ook bekend als autofonie, abnormaal horen van de eigen stem en ademhalingsgeluiden, meestal als gevolg van een een constant open buis van Eustachius (verbinding tussen je neus en je oor) of openspringende superieure halfcirkelvormige kanalen
- bewegingsstoornissen van het gezicht (wijzend op een mogelijke tumor of beroerte) of bij personen met de verlamming van Bell