Helene in Beieren

Helene Karoline Therese Wittelsbach, bijnaam Néné (München, 4 april 1834 - Regensburg, 16 mei 1890) was een dochter van hertog Max in Beieren en Ludovika van Beieren.

In 1853 begeleidde de 19-jarige Helene haar moeder en jongere zus Elisabeth (Sissi) op een reis naar het Oostenrijkse Ischl (tegenwoordig Bad Ischl), waar Helene zich zou gaan verloven met de 23-jarige keizer Franz Joseph. Alleen viel Franz Joseph niet op Helene, maar op Elisabeth met wie hij uiteindelijk ook trouwde. Voor Helene, die al een beetje was "opgevoed" tot toekomstige keizerin van Oostenrijk, moet de afwijzing wel een teleurstelling zijn geweest. Helene trok zich helemaal terug op Slot Possenhofen en ging zich meer bezig houden met religie.

Terwijl moeder Ludovika al gauw weer doorging met het zoeken naar een huwelijkskandidaat, zette de streng katholieke Helene zich, in de omgeving van de Starnbergersee, in voor de armen, wat haar erg geliefd maakte.

De rijke familie von Thurn und Taxis deed regelmatig mee met de door Hertog Max georganiseerde hooggebergtejachten. Al lange tijd bestond er een goede band tussen de Thurn und Taxissen en de hertog. Waarschijnlijk kwam hertogin Ludovika hierdoor op het idee om te proberen Helene en Maxililian Anton von Thurn und Taxis aan elkaar te koppelen. De familie von Thurn und Taxis werd uitgenodigd voor een jacht en Ludovika zorgde voor het eten na de jacht, waar ook haar oudste dochter bij zou zijn. Ludovika hoopte dat Helene en Maximilian Anton elkaar leuk zouden vinden, wat ook gebeurde. Al gauw liet Maximilian Anton blijken dat hij geen andere vrouw wilde dan Helene.

Op 24 augustus 1858 in Possenhofen trouwde Helene met prins Maximilian Anton von Thurn und Taxis, zoon van Maximilian Karl von Thurn und Taxis. Helene's jongere zus, Sissi, was niet bij het huwelijk aanwezig, omdat ze een paar dagen daarvoor bevallen was van een zoon.

Hertog Max gaf Helene en Maximilian Anton Slot Biederstein in München, waar ze ook hun wittebroodsweken doorbrachten. In oktober gingen ze nog een paar dagen naar Ischl. Op 22 december 1858 trokken Maximilian Anton en Helene officieel in Regensburg in, waar ze hartelijk werden begroet door de bevolking.

Leven

In tegenstelling tot Elisabeth, trok Helene zich niet publiekelijk terug en dat zorgde ervoor dat Helene al gauw geliefd werd bij de Regensburgse bevolking. Helene kreeg het bij haar man voor elkaar geld te krijgen voor haar sociale bezigheden. Al op 3 januari 1859 werd er in opdracht van Helene, 1000 gulden onder de armen verdeeld. Haar hele leven zou Helene zich bezighouden met sociale activiteiten en de armen.

Helene had in het begin van haar huwelijk twijfels over haar gevoelens voor haar man, helemaal toen ze verliefd werd op een andere man. Maar omdat ze nogal vroom was, en bang was in de hel te belanden vanwege haar zonde, koos ze toch helemaal voor haar man, wat resulteerde in een behoorlijk gelukkig huwelijk.

Maximilian Anton en Helene kregen vier kinderen. De kinderen waren niet echt gezond. Ze waren regelmatig ziek. Een paar weken na de geboorte van Albert stierf Helene's man Maximilian Anton aan een nierziekte, een grote tragedie voor Helene. Verrassend genoeg toonde keizer Franz Joseph van Oostenrijk zich heel menselijk. Hij zorgde dat Helene het recht van voogd over haar kinderen kreeg, iets waar haar schoonvader ook achterstond. Helene's schoonvader zorgde er ook voor dat Helene helemaal werd ingewijd in de regeringszaken toen hij voelde dat hij niet meer lang te leven had. Toen Helene's schoonvader, Maximilian Karl von Thurn und Taxis, stierf op 10 november 1871 werd Helene, tot haar zoon Maximilian Maria meerderjarig werd, gezinshoofd van de familie.

Het leven voor de ouder wordende Helene werd steeds rustelozer en eenzamer en ze zocht meer en meer troost in haar geloof. De dood van haar dochter Elisabeth (stierf ernstig verzwakt na de geboorte van haar kind) droeg hier natuurlijk ook aan bij.

Op 24 juni 1883 werd Maximilian Maria meerderjarig en nam als zevende vorst van Thurn und Taxis de regering van het vorstelijke huis over. Helene kon het rustiger aan doen, maar niet voor lang. Maximilian Maria stierf op 2 juni 1885 aan een onbekende ziekte en Helene werd alweer voogd totdat haar jongste zoon Albert meerderjarig zou worden, wat twee jaar later zou plaatsvinden.

De dood

In 1890 werd Helene heel erg ziek ziek. Albert had uit voorzorg keizerin Elisabeth ingelicht, die meteen naar Regensburg kwam. Zoals ze hun hele leven hadden gedaan, praatten Elisabeth en Helene nu ook in het Engels.

Zoals Marie-Valerie ook in haar dagboek schreef over het laatste bezoek van Elisabeth bij Helene: ""Tante Néné, die helemaal niet in sterven geloofde, was blij mama te zien en zei tegen haar:
"Old Sissi!"
"We two have had hard puffs in our lives", zei mama.
"Yes, but we had hearts", antwoordde tante Néné.
Als mama vroeg of iets pijn deed, dan antwoordde ze:
"No, nothing"
Ze ijlde vaak, sprak vaak over haar man, over haar gestorven kinderen Bubi (Maximilian Maria) en Elisabeth, en werd de laatste namiddag niet meer helder.""

De artsen konden niks meer doen. Helene stierf op 16 mei 1890 om zeven uur 's avonds op 56-jarige leeftijd. Helene werd in het familiegraf van de familie Thurn und Taxis begraven. Bijna al haar familieleden waren bij de begrafenis, behalve Keizer Franz Joseph. De keizer van Oostenrijk had wat anders te doen dan zijn voormalige bruid de laatste eer te bewijzen.