Plasticsoep
De plastic soep is een grote verzameling zeeafval dat in de oceaan rond drijft. Deze verzameling zeeafval wordt steeds groter waardoor steeds meer plastic wordt meegevoerd door de stroming. De plastic soep wordt ook wel kunstarchipel of drijvende vuilnisbelt genoemd. Niet alleen grote stukken plastic, zoals flessen, visnetten of vaten, drijven in deze soep, maar ook juist hele kleine deeltjes plastic, de microplastics drijven en zweven er in het water. Hoe groot de plastic soep precies is, is nog niet precies bekend. Onderzoekers denken dat de soep ongeveer 34 keer zo groot is als de oppervlakte van Nederland (41.528 km2).
.jpg)
Plastic
Plastic bestaat uit koolstof (C), waterstof (H), stikstof (N) en zuurstof(O). Het is een vorm van kunststof en de grondstof voor de meeste kunststoffen is aardolie en gel In een olieraffinaderij worden er veel schadelijke stoffen uitgehaald die niet in plastic thuishoren. Na de oliescheiding ontstaat Nafta en daar wordt plastic van gemaakt. Om plastic zacht of stevig te maken, of een bepaalde kleur te geven kunnen ze in de fabriek ingrediënten toevoegen die daarvoor zorgen.
Plastic als verpakkingsmateriaal
Om ons heen wordt heel veel plastic gebruikt. Elk jaar wordt er zo’n 250 miljoen ton in de wereld gemaakt. Iets minder dan de helft daarvan (40%) wordt gebruikt voor verpakkingsmateriaal. Voordelen: het voedsel blijft langer vers blijft en het beschadigt minder snel. Daardoor wordt het eten minder snel weggegooid en dat is weer goed voor het milieu. Nadelen: verpakkingsmateriaal wordt het meteen na gebruik weggegooid, waardoor er heel veel plastic afval is. Ook wordt plastic niet door de natuur zelf opgeruimd, het is niet biologisch afbreekbaar. Er blijven altijd plastic deeltjes over.
Op de lijst van landen die voor de meeste afval zorgen, staat China bovenaan. In de top 20 staat geen enkel Europees land genoteerd. Het afval van alle Europese landen bij elkaar opgeteld zorgt voor een notering op nummer 18.
Producenten van plastic
Producenten zijn mensen of bedrijven die spullen maken. Je hebt dus ook plastic producenten. In Nederland zijn er veel verschillende bedrijven die plastic maken. Denk aan de makers van plastic tasjes, snoeppapiertjes, vleesverpakkingen en nog veel meer. Plastic wordt geproduceerd om het leven 'makkelijker' te maken. Het is bijvoorbeeld makkelijker om al je boodschappen in een tas mee te dragen dan alles los. Tegenwoordig is plastic niet meer weg te denken uit ons leven.
Plastic is een kunststof, het komt niet in de natuur voor maar wordt door mensen gemaakt. Plastic is gemaakt van veel moleculen, kleine deeltjes, en dat heet synthetisch. Plastic wordt gemaakt van olie uit de grond. Uit de olie worden eerst alle stoffen gehaald die niet nodig zijn en die schadelijk zijn voor mensen. Hieruit ontstaat Nafta, de stof waar we plastic van maken. Nafta wordt eerst verwarmd tot wel 900 graden Celsius en dan wordt het gevormd.
Consumenten van plastic
Naast producenten (makers) heb je ook consumenten (gebruikers). De consumenten van plastic zijn de mensen die plastic gebruiken op wat voor manier dan ook. Zelf ben jij hoogstwaarschijnlijk ook een consument van plastic. Wanneer jij gebruik maakt van plastic spullen bij jij een consument. Het is belangrijk dat consumenten weten dan plastic schadelijk is voor het milieu en het daardoor minder gaan gebruiken. Hier doet de overheid ook moeite voor. Tegenwoordig krijg je alleen nog plastic tasjes bij de slager, visboer of groenteboer. Verder moet je overal betalen voor je plastic tas. De overheid wilt dat mensen dan vaker een tasje hergebruiken. Ook zie je op televisie steeds meer reclames die mensen bewust maken van het milieu.
Ook wordt afvalscheiding gedaan door de consumenten. Tegenwoordig scheiden we verschillende soorten afval: GFT-afval, restafval, papier, blik, glas en plastic. Dit afval wordt verzameld in verschillende prullenbakken of zakken. Plastic wordt gescheiden om het te recyclen. Wanneer consumenten hun gebruikte plastic inzamelen kunnen hier nieuwe producenten van worden gemaakt. Van plastic flessen worden bijvoorbeeld truien en speelgoed gemaakt.
Als er veel afval wordt verzameld komt er minder in het milieu terecht. De overheid doet daarom haar best om consumenten bewust te maken van hun plastic gebruik.
Microplastics
Heel veel afval belandt in de zee, bijvoorbeeld via de riolering, rivieren of door afvaldumping. De grote stukken afval zijn duidelijk zichtbaar, maar veel zeevervuiling bestaat uit microscopisch kleine deeltjes plastic: microplastic. Deze deeltjes plastic van ca 5mm, zijn haast niet te zien met het blote oog. Microplastic deeltjes kunnen ontstaan door bijvoorbeeld slijtage. Bijvoorbeeld door het wassen van synthetische kleding of door het rijden op autobanden. Ook worden microplastics toegevoegd aan tandpasta of andere verzorgingsproducten. De plastic deeltjes zorgen er voor dat de tandpasta een schurende werking heeft.
Hoewel plastic niet biologisch afbreekbaar is, heeft de natuur wel invloed op plastic. Zo zorgt licht er bijvoorbeeld voor dat de moleculen van plastic in steeds kleinere moleculen afbreken. Dit proces heet fotodegradatie.
Gevolgen voor dieren en de voedselketen
Het microplastic dat in zeeën en oceanen drijft, kan grote schade aanrichten. Het plastic zorgt ervoor dat veel zeezoogdieren, vogels en schildpadden sterven. De dieren zien deze deeltjes aan voor plankton en eten ze op. De dieren kunnen het plastic niet verteren en meestal hoopt het plastic zich op in hun maag en blokkeert daarmee hun ingewanden. Door hun volle maag voelen de dieren geen honger en sterven ze langzaam aan gebrek aan voeding. Er wordt geschat dat afval in zee jaarlijks 100.000 zeezoogdieren en 1 miljoen vogels het leven kost. Al het plastic dat deze zeedieren eten, komt als zij sterven weer in de zee of oceaan terecht. Ook komen de microplastics terecht in onze voedselketen. Door visvangst kunnen deze vissen weer op ons bord terecht komen. Wat precies de risico’s en/of gevolgen zijn voor de mens is nog onbekend. Daar wordt momenteel nog veel onderzoek naar gedaan.
Waar is de plastic soep?
Er zijn meerdere plekken gevonden waar het plastic bij elkaar drijft. Deze plekken bevinden zich vooral in subtropische zones, boven en onder de evenaar: in de Noordelijke en Zuidelijke Stille Oceaan, de Noordelijke en Zuidelijke Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan. Dat heeft te maken met vijf grote ronddraaiende zeestromingen die daar zijn. Deze zeestromingen worden ook gyres genoemd: North Pacific Gyre, South Pacific Gyre, Indian Ocean Gyre, North Altantic Gyre en South Atlantic Gyre.
Gyre/zeestroming
Een gyre is een grote cirkelvormige beweging of werveling van oceaanwater. Hierdoor ontstaat een soort reusachtige draaikolk, waarin het drijfvuil langzaam naar het midden wordt gezogen. Plastic kan honderden jaren meegaan en blijft daardoor vaak jaren in zo'n draaikolk aanwezig.
Ontdekking van de plastic soep
De plastic soep werd voor het eerst genoemd in 1988, toen onderzoekers de hoeveelheid drijvend plastic in zee onderzochten. Ze ontdekten namelijk dat de concentratie van zeeafval extra hoog was in gebieden waar zeestromingen elkaar kruisten. Op basis van hun uitkomsten voorspelden ze dat er in de Noord Pacifische gyre ook wel heel veel afval zou moeten drijven. In het midden van zo’n gyre/draaikolk, is het vaak windstil. Daarom probeert de scheepvaart deze plekken liever te ontwijken. Maar in 1997 zeilde Charles Moore door de North Pacific Gyre, van Hawaï naar Zuid-Californië. Elke dag zag hij enorme stukken plastic voorbij drijven en besloot terug te keren voor onderzoek. Hij ontdekte dat er inderdaad op deze plek meer drijvend en zwevend plastic afval zich verzamelde dan op andere plekken in de oceaan en noemde dit de plastic soep. Sindsdien wordt er heel veel onderzoek gedaan naar deze vorm van zeevervuiling en wordt er gezocht naar oplossingen. Want als er niets aan gedaan wordt, komt er steeds meer afval in de zee en wordt de plastic soep steeds groter.
Oplossingen
The Ocean Cleanup
Boyan Slat (27 juli 1994) bedacht in 2012 een plan om het plastic op te ruimen. Toen hij nog op de middelbare school zat, op het VWO, schreef hij een werkstuk over een mogelijke oplossing. Tijdens een vakantie in Griekenland zag hij tijdens het duiken meer plastic dan vissen in de zee en dat bracht hem op het idee om een installatie te bedenken om het drijvende afval op te vangen. Met dit project won hij in 2012 een prijs van de Technische Universiteit Delft. Nu heeft Boyan Slat zijn eigen bedrijf dat zich alleen maar bezig houdt met het opruimen van de plastic soep: The Ocean Cleanup. In 2015 werd zijn project door TIME Magazine gekozen als een van de 25 beste uitvindingen van 2015.
Het project van Boyan Slat wordt nu getest in de Noordzee. Het project bestaat uit vier stappen:
Stap 1: Systeemdrijver/grijparm Een harde, holle pijp van ca. 1–2 km ligt in een open u-vorm in het water. Deze pijp is flexibel zodat het kan meebewegen met de golven en moet ervoor zorgen dat het plastic naar één gebied drijft. Deze grijparm zorgt ook voor dat het systeem blijft drijven.
Stap 2: Scherm Het meeste plastic bevindt zich aan de oppervlakte en er vlak onder. Aan de grijparmen hangen grote schermen om dit plastic op te vangen. Het zeeleven kan onder het scherm met de stroming mee/door gaan. De schermen kunnen plastic deeltjes van 1 cm tot grote visnetten opvangen en zijn gemaakt van sterk en duurzaam materiaal zodat het tien jaar op zee mee kan gaan.
Stap 3: Anker Hoe dieper in de oceaan, hoe langzamer het water beweegt. Door ankers aan het scherm te bevestigen, beweegt het scherm langzamer dan het water en kan het plastic opvangen. De golven, wind en de stroming bepalen waar de plastic soep zich naar toe beweegt. Ook het cleanup systeem wordt hierdoor beïnvloed en bewegen automatisch mee naar de gebieden met het meeste plastic (Clean up plastic? Be like plastic!)
Stap 4: Schip Zodra de buffers zijn vol gelopen met plastic, worden deze geleegd in grote vaten en afgevoerd. Dit opgevangen plastic is vervolgens geschikt voor recycling. Door een eigen productielijn te lanceren van gerecyclede producten en te vermarkten, is The Ocean Cleanup zelf-redzaam en zelf-duurzaam.
Bron aanpakken
Een andere belangrijke oplossing is de bron aanpakken, dus ervoor zorgen dat er minder plastic in de zee terecht komt. Dat betekent dat mensen en bedrijven hun gedrag moeten aanpassen. Dat kan op heel veel manieren, zoals alternatieven zoeken of recyclen. Zo kunnen bijvoorbeeld de microplastics uit de verzorgingsproducten heel goed vervangen worden door natuurlijke producten, zoals gemalen notenschillen. En wanneer het plastic afval gescheiden wordt ingezameld van het andere afval, kan het ingezamelde plastic worden gerecycled. Het wordt tot snippers vermalen, gereinigd en samengesmolten tot nieuwe grondstof, waarvan nieuwe producten worden gemaakt, zoals jerrycans, truien, speelgoed, tuinstoelen, leidingen en buizen. Continenten als Noord-Amerika en Europa zijn hier redelijk ver mee, maar andere continenten kunnen hier nog een grote slag slaan.
Filmpjes over plastic soep
De gevolgen van plastic zwerfvuil
Quiz
Denk jij nu alles van de plastic soep te weten? Maak dan hier de quizvragen.
Bronnen
Goossens, J. (2009). Plastic Soep. Rotterdam: Lemniscaat.
Karsbergen, C., & Haarhuis, A. (2016). Natuuronderwijs inzichtelijk. Een basis voor de vakinhoud van natuur, wetenschap en techniek (4de druk). Bussum: Uitgeverij Coutinho.
Peters, A., & Westerveen, F. (2016). Geowijzer. Kennisbasis inhoud en didactiek (2de druk). Groningen/Houten: Noordhoff Uitgevers.
De kennis van nu: Ieder jaar 10 miljoen plastic in de zee erbij
De Kennis van nu: Schone oceanen dankzij jeuk in het brein van Boyan Slat
De Laatste Meter: Die verpakking, moet dat nu echt?
Plastic Heroes: Hoe werkt de recycling van plastic verpakkingsmateriaal
Science Magazine: Plastic waste inputs from land into the ocean
Scientas: Microplastics. Piepklein maar een enorm probleem
Wageningen University & Research: Plastic afval in zee