Musicalfilm

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Een musicalfilm is een filmgenre, waarbij zang en dans een speciale rolspelen. De liedjes worden vaak speciaal voor de films geschreven. De meeste musicalfilms zijn afgeleid van musicals uit de theaters. De musicals zijn dus eerst in theater geweest en pas later verfilmd, maar soms werkt het toch andersom.

Musicalfilms hebben net als de meeste filmgenres te kampen met een imago. In het geval van musicals is dat vrolijkheid, kinderlijkheid en vrouwelijkheid. Sommige liedjes uit de musicalfilms werden ook een hit op de radio. Een paar bekende voorbeelden van musicalfilms zijn Grease, West Side Story, The Sound of Music en Singin' in the Rain.

Imago

Er bestaat er een beeld van musicalfilms dat ze vrolijk zijn en gemaakt worden voor voornamelijk kinderen en vrouwen. Dit beeld is vermoedelijk ontstaan door de kinderfilms van Disney. Films zoals The Lion King en Beauty and the Beast bevatten vele nummers en er is altijd een happy end. In de beginjaren van het genre waren de nummers ook voornamelijk vrolijk.

Echter zijn er genoeg musicalfilms die dit genre doorbreken. Zo is Les Misérables helemaal geen vrolijk verhaal.

Geschiedenis

Musicalfilms zijn pas later ontstaan dan andere genres. Dat heeft een technische reden. Wat was nou het probleem; de film was oorspronkelijk geluidloos. Het geluid liep niet synchroon met de film, maar in 1927 lukte dit toch. De eerste geluidsfilm bevatte al zang. Deze film heette The Jazz Singer, maar niet de gehele film bevatte geluid, slechts een deel. Een jaar later lukte het om een gehele film van geluid te voorzien. The Broadway Melody uit 1928 was tevens een musicalfilm.

In de jaren 30 was de Grote Depressie aan de gang en musicalfilms boden de uitkomst. Musicals waren expres vrolijk en bevatte meestal een happy end. Tevens waren musicalfilms altijd in kleur, terwijl drama in zwart-wit was meestal. Voorbeelden uit deze periode zijn Top Hat en The Footlight Parade. Echter was het publiek het eind jaren 30 zat met de musicalfilms. Veel studio's sneden daarom de liederen uit de films. Dit is te merken bij de film Life of the Party, voor het uitgeven werden alle liederen uit de film gehaald, terwijl er wel al beeld- en zangmateriaal van was.

Toch waren sommigen filmliefhebbers er van overtuigd dat het genre bestaan moest blijven, maar misschien in een andere jasje. Dat is precies wat gebeurde. Arthur Freed wist de musicalfilm te moderniseren. Films als The Wizard of Oz, Meet Me in St. Louis en Singin' in The Rain beleefde hun hoogtepunt in deze dagen. In de jaren 50 daalde het belangrijk voor musicalfilms weer, vanwege de rock-en-roll en concertmusicals.

In de jaren 60 zie je dat musicalfilms zich weer iets aanpassen aan de tijd. De liedjes werden toegankelijker en de verhaallijnen minder vrolijk. Voorbeelden zijn The Sound of Music, West Side Story en My Fair Lady. Hierna werden er haast geen populaire musicalfilms meer gemaakt, maar toch wisten bepaalde musicalfilms eruit te springen. Voorbeelden zijn Grease, Saturday Night Fever en Dirty Dancing. Ook werden er kleinere successen gemaakt, zoals Funny Girl, maar ook mislukkingen, zoals The Wiz.

Musicalfilms worden meestal om de zoveel jaar gemaakt. Musicalfilms van de afgelopen jaren zijn Chicago, Mamma Mia!, High School Musical, Les Misérables en La La Land.