Titanic (1943)
Titanic (1943), is een Duitse film die ook diende als propaganda voor de nazi's in de Tweede Wereldoorlog.
 |
Dit artikel is een beginnetje. Je wordt uitgenodigd op bewerk te klikken om dit artikel aan te vullen.
Meer informatie over dit onderwerp vind je hier: |
 |
Dit artikel is een beginnetje.
|
Titanic is een in 1943 door Universum Film AG in Berlijn opgenomen nazipropagandafilm over de ondergang van de RMS Titanic in de nacht van 14 op 15 april 1912. De film was op dat moment de duurste productie die ooit was gemaakt in de geschiedenis van de Duitse filmindustrie. De inhoud is duidelijk gericht op het in een kwaad daglicht stellen van Groot-Brittannië, door te suggereren dat de ondergang van het schip met de meer dan 1500 doden als gevolg te wijten was aan het Britse winstbejag. De Titanic zou met te hoge snelheid hebben moeten varen om het wereldrecord te breken, en daardoor de fatale ijsberg niet meer op tijd hebben kunnen ontwijken. Ten tijde van de opname was al bekend dat dit niet de echte oorzaak van de ramp is geweesTitanic begint met een vergadering van White Star Line, waarin bekend wordt gemaakt dat de beurskoersen kelderen. De voorzitter maakt bekend dat hij tijdens de eerste reis van de Titanic een geheim zal onthullen waardoor de aandelen weer zullen stijgen. Ook maken ze een plan om hun aandelen eerst te verkopen en ze vervolgens weer terug te kopen vlak voordat bekend zal worden dat het schip vanwege het snelheidsrecord varen de blauwe wimpel heeft gekregen. Hierdoor zullen de aandelen meteen weer heel veel waard zijn.
De heldenrol wordt gespeeld door de Duitse onderofficier Petersen (in werkelijkheid waren er geen Duitse scheepsofficieren aan boord van de Titanic). Eerst dringt Petersen er bij de eigenaars van het schip op aan om het schip snelheid te laten minderen. Wanneer het schip eenmaal aan het zinken is, is Petersen degene die erin slaagt de meeste passagiers te redden. De film eindigt met een door Petersen aangespannen proces tegen de eigenaars van de Titanic waarin de jury tot het oordeel komt dat de Britten geen enkele schuld aan de ramp hebben, aangezien de omgekomen kapitein de enige bevelhebber van het schip was. In de aftiteling staat: "De dood van 1500 mensen bleef onvergolden, een eeuwige aanklacht tegen het Engelse winstbejag".
Opvallend is dat de film inhoudelijk met name overeenkomst vertoont met de veel bekendere verfilming Titanic van James Cameron uit 1997. Petersen dringt er bijvoorbeeld bij zijn verloofde op aan dat zij het eerst in de reddingsboot stapt. Daarna redt hij - met een bijl - zelf enkele van zijn vrienden en een jong Brits meisje dat door haar zelfzuchtige kapitalistische moeder is achtergelaten uit de vollopende kajuiten. Daarnaast zijn er enkele zijdelingse verhaallijnen, waarin bijvoorbeeld een van de bemanningsleden wordt beschuldigd van een juwelendiefstal die hij niet heeft begaan. Verder bevat de film nog enkele dramatische liefdesscènes. Zo wordt een jong meisje tegen haar zin door haar ouders uitgehuwelijkt maar door een andere jonge man verleid.
Gezien de context waarin de film is geproduceerd mag het zeer opmerkelijk worden genoemd dat ook enkele scènes zijn gebaseerd op de waargebeurde lotgevallen van een Joods echtpaar aan boord van de RMS Titanic, Isidor en Ida Straus. Bij het uitbrengen van de film in Duitsland is dit verzwegen.
Achtergrond[bewerken] Titanic is grotendeels opgenomen aan boord van de Cap Arcona, een schip dat in mei 1945 door een bombardement is vergaan. De scènes met de reddingsboten zijn opgenomen op de Oostzee. De oorspronkelijke producent, Herbert Selpin, werd vanwege zijn openlijke kritiek op de Wehrmacht door Joseph Goebbels beschuldigd van verraad en gearresteerd. Op 1 augustus 1942 werd hij dood in zijn cel gevonden. Het is nooit duidelijk geworden of dit moord of zelfmoord was.
De regie van Titanic werd een jaar later voltooid door Werner Klingler, nadat het theater waar de oorspronkelijke première had moeten plaatsvinden was gebombardeerd. Titanic was daarom met Kerstmis 1943 alleen te zien in het door nazi-Duitsland bezette Parijs, waarna de film door Goebbels volledig in de ban werd gedaan. Als gevolg van de toen al vrijwel dagelijks plaatsvindende geallieerde bombardementen was er in Duitsland weinig behoefte aan een nieuwe rampenfilm.
Na de Tweede Wereldoorlog is de film lange tijd in de vergetelheid geraakt en behalve in Duitsland en de Sovjet-Unie vrijwel nergens uitgezonden. Pas in 1992 werd er in Duitsland een VHS-reproductie van lage kwaliteit uitgebracht, waaruit de ergste propagandascènes waren verwijderd. In 2005 bracht Kino International de volledige, ongecensureerde versie uit op dvd.
Bezetting[bewerken] Sybille Schmitz als Sigrid Olinsky Hans Nielsen als onderofficier Petersen Kirsten Heiberg als Gloria E.F. Fürbinger als Bruce Ismay Karl Schönböck als John Jacob Astor IV Charlotte Thiele als Madeleine Astor Otto Wernicke als kapitein Edward Smith Franz Schafheitlin als Hunderson Sepp Rist als Jan Monika Burg als Manniküre Heidi Jolly Bohnert als Marcia Fritz Böttger als Lord Douglas Hermann Brix als kapelmeester Grubert.