Hunebed

Hunebedden zijn de resten van stenen begraafkelders die in het noorden van Nederland werden gebruikt.

Volgens de huidige inzichten gaat de oudste bewoning op het grondgebied van de provincie Drenthe terug tot ver in de laatste ijstijd, wellicht zelfs tot vóór die koude periode (die ca. 120.000 jaar geleden begon). Het was de tijd van jagers op groot wild, van Neandertalers en vuistbijlen.
Pas veel later, rond 3400 v.Chr., begonnen boeren uit de nieuwe steentijd met de bouw van de stenen kamers die nu voor Drenthe zo beeldbepalend zijn.
De hunebedden zijn de enige zichtbare resten van de boerengemeenschappen die eens de noordelijke helft van Nederland bevolkten en die door archeologen met de naam ‘trechterbekercultuur’ worden aangeduid. Die naam danken ze aan een van de karakteristieke aardewerkvormen die ze produceerden - een beker met een trechtervormige hals.

Grafritueel

Deze trechterbekerboeren waren het, die de grote zwerfstenen die tijdens de voorlaatste ijstijd (180.000-130.000 jaar geleden) door het landijs naar onze streken waren geschoven, opzochten, uitgroeven, verplaatsten en op de uitgekozen plaats opeenstapelden om er stenen kamers van te maken. Die stenen kamers – al vanaf de 17de eeuw duiden we ze aan met de naam hunebedden – speelden een belangrijke rol in het grafritueel.