Ferdinand I der Beide Siciliën
Ferdinand Anton Pascal Johan Nepomuk Serafijn Januarius Benedictus (geboren te Napels op 12 januari 1751 - gestorven te Napels op 4 januari 1825) was de laatste koning van Sicilië (onder de naam Ferdinand IV) en de laatste koning Napels (onder de naam Ferdinand III). Hij maakte van Napels en Sicilië één koninkrijk, genaamd het Koninkrijk der Beide Siciliën. Hiervan was hij de eerste koning, onder de naam Ferninand I. Hij bleef dit van 1816 tot aan 1825. Hij werd opgevolgd door koning Frans I.
Levensloop
Jeugd
Ferdinands vader deed in 1756 troonsafstand. Hij was namelijk kort van tevoren koning van Spanje geworden. Volgens een aantal verdragen mocht Napels zich niet met Spanje verenigen, dus ook niet dezelfde koning hebben. Ferdinand was toen slechts 8 jaar en de Toscaanse markies Bernardo Tanucci. Tanucci wilde eigenlijk zelf koning van Napels worden en verwaarloosde daardoor het onderwijs van Ferdinand. Ferdinand ging hierdoor met de normale Napolitanen om en gin zelfs naar de markt om vis te kopen en vervolgens de prijs af te dingen; iets wat voor een koning zelfs nu nog ongewoon is.
Koning van Napels en Sicilië
Echter werd Ferdinand in 1767 meerderjarig en werd alsnog koning van Napels. Hij trouwde met de Oostenrijkse Maria Carolina. Zij was slimmer dan de koning en dreef daardoor haar zin door. Tanucci wilde haar tegenwerken, waarop ze hem liet ontslaan. De Engelsman John Acton, het hoofd van de marine, steunde haar wel. Maria Carolina wilde Napels namelijk ontdoen van de invloed uit Spanje en wilde relatie met Oostenrijk en Engeland herstellen. Acton steunde deze plannen en wist via haar de macht in handen te krijgen. Acton werd op deze manier premier en zorgde eigenlijk dat het heel slecht met het land ging.
Anders dan in de andere Europese hoven, steunde het Napolitaanse hof de Franse Revolutie en de koningin vond de ideeën hiervan zelfs interessant. Echter toen de Franse monarchie werd afgeschaft en de Franse koning en koningin werden onthoofd, waren de twee overvallen door angst en besloten mee te vechten in de oorlog tegen Frankrijk (de Eerste Coalitieoorlog).
De Franse bezetting
In 1796 sloot Ferdinand vrede met de Fransen, maar nog steeds hadden zij troepen in Rome. Ferdinand vatte dit op als bedreiging. Toen generaal Napoleon in Egypte was maakte hij van de gelegenheid gebruik. Hij viel Rome binnen, maar toen een paar van zijn soldaten verslagen waren keerde hij weer terug naar Napels. De Fransen vielen hierdoor Napels binnen. De koning vluchtte vervolgens met de boot naar Sicilië. De Fransen stichtte een republiek op de grond van het oude Napels. Ferdinand zond echter een expeditie uit met hulp van de kardinaal Ruffo. Hij zorgde dat de republiek zou instortte. Het Siciliaanse leger viel vervolgens Napels binnen met als doe het terugveroveren. Onder toeziend oog van de koning en koningin werden toen iedereen vermoord die de Fransen steunden als wraak op de dood van de Franse koningin; die de zus van de Napolitaanse koningin was.
De Derde Coalitieoorlog
De koning keerde terug naar Napels. Toen de Derde Coalitieoorlog tussen Frankrijk en Oostenrijk uitbrak wilde Napels eerst neutraal blijven, maar enkele dagen later sloot het koninkrijk zich bij Oostenrijk aan. Toen de Fransen opnieuw naar het zuiden van Italië trokken, vluchtte de koning opnieuw naar Sicilië. Napels werd opnieuw Frans. Napoleon verklaarde zijn broer koning van Napels en Sicilië; Jozef Bonaparte. Echter bleef Ferdinand over Sicilië regeren; als een soort onderkoning. Ferdinand werd namelijk beschermd door de Britten. Toen zij voorstelden een grondwet te maken, deed Ferdinand afstand van de kroon en gaf deze aan zijn zoon. De koningin werd toen verbannen naar Oostenrijk, waar ze uiteindelijk overleed in 1814.
Koning der Beide Siciliën
Toen Napoleon was verslagen gaf het Congres van Wenen de twee koninkrijken echter weer terug aan Ferdinand. In het geheim werd een verslag gesloten wat zei dat de koning geen grondwet hoefde te maken. De koning maakte hier ook gebruik van, door de grondwet van Sicilië af te schaffen. Hij voegde de twee koninkrijken vervolgens samen tot het Koninkrijk der Beide Siciliën. De koning regeerde niet heel goed en onderdrukte de mening van de liberalen. Hierdoor was de Carbonari erg populair in het gebied. Deze organisatie streefde naar een verenigd Italië. Ondertussen probeerden de Sicilianen echter onafhankelijk te worden, wat mislukte. In 1820 brak tenslotte een revolutie uit die de koning dwong een grondwet aan te nemen. Rusland, Oostenrijk en Pruisen (de Heilige Alliantie) waren echter bang dat na de revolutie in Napels, deze zou overslaan naar andere landen. De koningen en keizers waren eigenlijk bang hun macht te verliezen. In 1821 gaven ze daardoor de macht weer terug aan Ferdinand I door middel van een nieuwe grondwet. De liberalen in Napels waren woedend op de koning, al zou hij de nieuwe grondwet onder druk hebben aangenomen.
Uiteindelijk zouden Oostenrijkse troepen de rust laten wederkeren en kon Ferdinand I zich richten op het afmaken van het paleis van Caserta. Hij was weinig in Napels en verbleef veel in dit paleis. Uiteindelijk stierf Ferdinand I op 4 januari 1825. Hij werd opgevolgd door Frans I. Ferdinand I zou herinnert worden als één van de slechtste koningen ooit.
Kinderen
.jpg)
Ferdinand I trouwde met Maria Carolina van Oostenrijk en samen kregen ze 17 kinderen:
- Maria Theresia (1772-1807)
- Louisa Maria (1773-1802)
- Carlo (1775-1778)
- Maria Anna (1775-1780)
- Frans (1777-1830)
- Maria Christina (1779-1849)
- Carlo (1780-1789)
- Giuseppe (1781-1783)
- Marie Amélie (1782-1866)
- Naamloos, doodgeboren kind (1783)
- Maria Antonia (1784-1806)
- Maria Clotilda (1786-1792)
- Maria Enrichetta (1787-1792)
- Carlo (1788-1789)
- Leopold (1790-1851)
- Alberto (1792-1798)
- Maria Isabella (1793-1801)