Loopgraafvoet

Loopgraafvoet kwam vaak voor tijdens de Eerste Wereldoorlog. Je kreeg het door een combinatie van vocht, koude en knellende schoenen of laarzen. Kortom: door (bijvoorbeeld) in natte, koude, modderige loopgraven te zitten. Net omdat het zo vaak voorkwam in de loopgraven kreeg het de naam loopgraafvoet.

De eerste verschijnselen zijn tintelingen en pijn. De voeten zwellen op en worden bleek, rood of blauw. Daarna worden ze gevoelloos. Later stert de voet beetke bij beetje af en wordt hij zwart. Op dat moment is er niet veel meer aan te verhelpen.

Om zich tegen loopgraafvoet te beschermen moesten soldaten hun voeten droog en warm houden. Elke dagg droge kousen aandoen hielp ook. Jammer genoeg was die mogelijkheid er aan het front vaak niet.