Ploeg (werktuig)
Een ploeg is een landbouwwerktuig om de grond los te maken of om te draaien voordat er wordt gezaaid of geplant. Ploegen werden traditioneel getrokken door ossen en paarden, maar bij moderne boerenbedrijven worden ze getrokken door tractoren. Een ploeg kan een houten, ijzeren of stalen frame hebben, met een mes eraan om de grond te snijden en los te maken. Het is het grootste deel van de geschiedenis van groot belang geweest voor de landbouw. De vroegste ploegen hadden geen wielen; zo'n ploeg stond bij de Romeinen bekend als een aratrum. Keltische volkeren gingen voor het eerst ploegen op wielen gebruiken in de Romeinse tijd.
Het hoofddoel van ploegen is om de bovenste grond om te draaien (te keren) om verse voedingsstoffen naar de oppervlakte te brengen terwijl onkruid wordt begraven en gewasresten kunnen vergaan. De geulen die door de ploeg worden gesneden, worden voren genoemd. Bij modern gebruik wordt een geploegd veld normaal gesproken te drogen gelegd en vervolgens geëgd (vlak gemaakt) voordat het wordt beplant. Door grond te ploegen en te bewerken, wordt de inhoud van de bovenste 12 tot 25 centimeter grondlaag, waar de meeste wortels van plantenvoeders groeien, gelijk gemaakt.
Ploegen werden heel vroeger getrokken door mensen, maar het gebruik van landbouwhuisdieren was natuurlijk veel makkelijker. De vroegst gebruikte dieren waren ossen. Later werden in veel gebieden paarden en muilezels gebruikt. Met de industriële revolutie kwam de mogelijkheid van stoommachines om ploegen te trekken. Deze werden op hun beurt aan het begin van de 20e eeuw vervangen door tractoren.
Het gebruik van de traditionele ploeg is afgenomen in sommige gebieden die bedreigd worden door bodemschade en erosie. In plaats daarvan wordt ondieper ploegen of andere minder ingrijpende grondbewerking gebruikt.
Geschiedenis
Sommige oude schoffels, zoals de Egyptische mr, waren puntig en sterk genoeg om rotsachtige grond schoon te maken en als zaaimachines te gebruiken, daarom worden ze hand-ards genoemd. De domesticatie van ossen in Mesopotamië en de beschaving van de Indusvallei, zo'n 6.000 jaar v. Chr., voorzag de mensheid echter van de trekkracht die nodig was om de grotere, door dieren getrokken echte ard (of krasploeg) te ontwikkelen. Het oudste bewaard gebleven bewijs van ploegen is van 3.800 - 3.500 v. Chr. op een locatie in Bubeneč, Tsjechië. Een omgeploegd veld, van ca. 2.800 v. Chr., werd ook ontdekt in Kalibangan, India. Een terracotta (aardewerk) model van de vroege ards werd gevonden in Banawali , India, dat een idee geeft van de vorm van het gebruikte gereedschap. De ard bleef gemakkelijk te vervangen als hij beschadigd raakte en gemakkelijk te herbouwen.
De vroegste ploeg was de boeg, die bestaat uit een tochtpaal (of balk) die doorboord is door een dunnere verticale puntige stok, de kop (of het lichaam) genoemd, met aan het ene uiteinde de stelt (handvat) en het andere een deel (snijblad). Deze werd door de bovengrond gesleept om een ondiepe groef te snijden die geschikt is voor de meeste graangewassen. De ard ontruimt nieuw land niet goed, dus moesten schoffels of houwelen worden gebruikt om gras en kreupelhout omhoog te trekken, en een in de hand gehouden, soort snijploeg kon worden gemaakt om diepere voren voor de schaar te snijden. De ard is het meest geschikt voor leem- of zandgronden die van nature worden bevrucht door jaarlijkse overstromingen, zoals in de Nijldelta en de vruchtbare halve maan, en in mindere mate in elk ander graangebied met lichte of dunne grond. Tegen de late ijzertijd werden ards in Europa vaak uitgerust met snijbladen.
Om regelmatig gewassen te verbouwen in minder vruchtbare gebieden, geloofde men ooit dat de grond moest worden gekeerd om voedingsstoffen naar de oppervlakte te brengen. Een belangrijke vooruitgang voor dit type landbouw was de draaiploeg, ook wel bekend als de strijkploeg (VK), afwerkploeg (VS) of frameploeg. Een snijploeg (kouter of skeith) zou kunnen worden toegevoegd om verticaal in de grond te snijden net voor de schaar, een wigvormige snijrand aan de onderkant vooraan de vormplaat waarbij de landzijde van het frame de onder-aandeel (ondergrondse onderdeel). De risterploeg die in de 18e eeuw werd geïntroduceerd, was een belangrijke technologische vooruitgang.
De bovenste delen van het frame dragen (van voren) de koppeling voor de aandrijfkracht (paarden), het kouter en het landzijdige frame. Afhankelijk van de grootte van het werktuig en het aantal voren waarmee het in één keer moet worden geploegd, kan een voorwagen met een wiel of wielen (bekend als een vorenwiel en steunwiel) worden toegevoegd om het frame te ondersteunen. In het geval van een ploeg met één schaar is er één wiel aan de voorkant en handgrepen aan de achterkant zodat de ploeger deze kan sturen en sturen.
Een verbetering in de 19e eeuw is de kantelploeg. Deze ploeg heeft twee risterploegen die rug aan rug zijn gemonteerd, de ene keert de grond naar rechts en de andere naar links. Terwijl de een op het land werkt, wordt de ander ondersteboven in de lucht meegedragen. Aan het einde van elke rij worden de gepaarde ploegen omgedraaid, zodat de andere bij het terugrijden langs de volgende voor kan worden gebruikt, waarbij het veld in dezelfde richting wordt bewerkt.