César Manrique: verschil tussen versies
k (→top: clean up) |
|||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| − | '''César Manrique''' was een belangrijke kunstenaar op [[Lanzarote]]. Hij heeft geprobeerd het eiland mooi te houden zonder bijvoorbeeld hoge hotels. Ook moeten alle huizen wit zijn en niet meer dan 4 verdiepingen hoog. Voor kozijnen en deuren mag je alleen maar groen, blauw en bruin gebruiken. Grote reclameborden zijn ook verboden. Veel gebouwen en projecten op Lanzarote zijn door hem bedacht: | + | {{Infobox kunstenaar |
| + | | naam = César Manrique | ||
| + | | afbeelding = Casa-Museo_César_Manrique_12.jpg | ||
| + | | ander formaat = 250px | ||
| + | | onderschrift = Handtekening van César Manrique | ||
| + | | volledige naam = César Manrique Cabrera | ||
| + | | bijnaam = | ||
| + | | land = {{Vlag|ESP}} Spanje | ||
| + | | geboren = 24 april 1919 | ||
| + | | geboorteplaats = Arrecife , [[Lanzarote]] | ||
| + | | overleden = 25 september 1992 | ||
| + | | overleden te = Teguise , Lanzarote | ||
| + | | gehuwd = | ||
| + | | beroep = [[kunstschilder]], [[beeldhouwer]], [[architect]] en bouwadviseur | ||
| + | | bekend = Non-figuratieve kunst | ||
| + | | jaren-actief = | ||
| + | | genre = | ||
| + | | label = | ||
| + | | website = http://www.cesarmanrique.com/ | ||
| + | }} | ||
| + | '''César Manrique''' was een belangrijke kunstenaar op [[Lanzarote]]. César Manrique Cabrera werd geboren op 24 april 1919 in Puerto Naos, een wijk van Arrecife (Lanzarote), de zoon van Francisca en Gumersindo. Zijn vader was handelsvertegenwoordiger in de voedingsindustrie en zijn grootvader was notaris. César was zijn tweelingzus Amparo slechts enkele minuten voor. Hij had nog een zus en broer, die allemaal nog in leven zijn. Don Gumersindo kwam uit een goede familie op Fuerteventura en emigreerde naar Lanzarote. | ||
| + | De Manriques waren een typisch middenklassefamilie, zonder economische lasten. In 1934 kocht zijn vader een stuk grond in Caleta de Famara en bouwde er een huis aan zee. Dit huis markeerde veel in zijn leven en herinnerde zich met plezier: "De grootste vreugde die ik heb, is de herinnering aan een gelukkige jeugd, vijf maanden zomers in La Caleta en op het strand van Famara, met zijn acht kilometer fijn, schoon zand, omlijst door kliffen van meer dan vierhonderd meter hoog die als een spiegel in een strand worden weerspiegeld. Ik heb dat beeld in mijn ziel gegrift als iets van buitengewone schoonheid dat ik niet in mijn leven zal kunnen wissen. " | ||
| + | |||
| + | Hij nam deel aan de Spaanse Burgeroorlog als vrijwilliger aan de Franco-kant. Zijn oorlogservaring was ondraaglijk en hij wilde er nooit over praten. In de zomer van 1939, toen de oorlog voorbij was, keerde César terug naar Arrecife. Hij arriveerde nog steeds in zijn militaire uniform. Nadat hij zijn moeder en broers had gekust, ging hij naar het dak van het huis, kleedde zich uit, trapte boos op zijn kleren, overgoot ze met olie en stak ze in brand. | ||
| + | |||
| + | Na de burgeroorlog ging hij naar de universiteit van La Laguna om technische architectuur te studeren, die hij na twee jaar zou verlaten. In 1945 verhuisde hij naar Madrid om met een beurs naar de San Fernando Academie voor Schone Kunsten te gaan, waar hij zou afstuderen als leraar kunst en schilderen. | ||
| + | |||
| + | In het najaar van 1964 ging hij, op advies van zijn neef Dr. Manuel Manrique, een psycholoog en schrijver in New York, naar deze stad, waar hij tot de zomer van 1966 verbleef. Bij aankomst verbleef hij in het huis van Waldo Diaz-Balart, een schilder van Cubaanse afkomst. , aan de Lower East Side, een wijk van kunstenaars, journalisten en bohemiens uit die tijd. Dankzij zijn neef Manuel kreeg hij een genereuze beurs aan het Institute of International Education, gesponsord door Nelson Rockefeller. Hierdoor kon hij zijn eigen studio huren en een omvangrijk werk gaan schilderen dat met succes werd tentoongesteld in de prestigieuze "Catherine Viviano" Gallery in New York. | ||
| + | Terwijl hij in New York was, schreef hij aan zijn vriend Pepe Dámaso "(...) meer dan ooit voel ik ware nostalgie naar de waarheid der dingen. Voor de zuiverheid van mensen. Voor de naaktheid van mijn landschap en voor mijn vrienden (.. . .) Mijn laatste conclusie is dat de MENS in N.Y. als een rat is. De mens is niet gemaakt voor deze kunstmatigheid. Er is een dringende behoefte om terug te keren naar de aarde. Voel het, ruik het. Dit is wat ik voel. " Hij begon heimwee te krijgen naar Lanzarote. | ||
| + | |||
| + | "Toen ik terugkeerde uit New York, kwam ik met de bedoeling om van mijn geboorteeiland een van de mooiste plekken op aarde te maken, gezien de oneindige mogelijkheden die Lanzarote te bieden had". | ||
| + | |||
| + | En dit is de huidige realiteit: het is onmogelijk om Lanzarote voor te stellen zoals het nu is zonder César Manrique. Hij was schilder, beeldhouwer, architect, ecoloog, conservator van monumenten, bouwadviseur, planner van stedelijke complexen, configurator van landschappen en tuinen. | ||
| + | |||
| + | Degenen die Manrique kenden, negeerden slechts oppervlakkig de last van het puritanisme die zijn gedrag bevolen. Manrique was echt een zuinige man; ze dronk geen alcohol, ze rookte niet en stond niet toe met hem te roken, ze ging regelmatig heel vroeg naar bed, stond vroeg op en begon heel vroeg met haar werk in de studio. | ||
| + | |||
| + | Hij stierf op 73-jarige leeftijd bij een tragisch verkeersongeval, op 25 september 1992, naast de Stichting, in de buurt van Arrecife. De paradoxen van het lot bepaalden dat hij omkwam bij een auto-ongeluk, toen hij de overbevolking van voertuigen verafschuwde. | ||
| + | Hij heeft geprobeerd het eiland mooi te houden zonder bijvoorbeeld hoge hotels. Ook moeten alle huizen wit zijn en niet meer dan 4 verdiepingen hoog. Voor kozijnen en deuren mag je alleen maar groen, blauw en bruin gebruiken. Grote reclameborden zijn ook verboden. Veel gebouwen en projecten op Lanzarote zijn door hem bedacht: | ||
* Mirador del Río, een restaurant op een rots waarin je 475 meter naar beneden kunt kijken. | * Mirador del Río, een restaurant op een rots waarin je 475 meter naar beneden kunt kijken. | ||
Versie van 21 jul 2022 10:53
| César Manrique | |
| |
| Handtekening van César Manrique | |
| Persoonlijke informatie | |
| Volledige naam | César Manrique Cabrera |
| Land |  Spanje
|
| Geboortedatum | 24 april 1919 |
| Geboorteplaats | Arrecife , Lanzarote |
| Overleden | 25 september 1992 |
| Overleden te | Teguise , Lanzarote |
| Carrière | |
| Beroep | kunstschilder, beeldhouwer, architect en bouwadviseur |
| Bekend van | Non-figuratieve kunst |
| Website | |
| http://www.cesarmanrique.com/ | |
|---|---|
Portaal  Kunst & Cultuur
| |
César Manrique was een belangrijke kunstenaar op Lanzarote. César Manrique Cabrera werd geboren op 24 april 1919 in Puerto Naos, een wijk van Arrecife (Lanzarote), de zoon van Francisca en Gumersindo. Zijn vader was handelsvertegenwoordiger in de voedingsindustrie en zijn grootvader was notaris. César was zijn tweelingzus Amparo slechts enkele minuten voor. Hij had nog een zus en broer, die allemaal nog in leven zijn. Don Gumersindo kwam uit een goede familie op Fuerteventura en emigreerde naar Lanzarote. De Manriques waren een typisch middenklassefamilie, zonder economische lasten. In 1934 kocht zijn vader een stuk grond in Caleta de Famara en bouwde er een huis aan zee. Dit huis markeerde veel in zijn leven en herinnerde zich met plezier: "De grootste vreugde die ik heb, is de herinnering aan een gelukkige jeugd, vijf maanden zomers in La Caleta en op het strand van Famara, met zijn acht kilometer fijn, schoon zand, omlijst door kliffen van meer dan vierhonderd meter hoog die als een spiegel in een strand worden weerspiegeld. Ik heb dat beeld in mijn ziel gegrift als iets van buitengewone schoonheid dat ik niet in mijn leven zal kunnen wissen. "
Hij nam deel aan de Spaanse Burgeroorlog als vrijwilliger aan de Franco-kant. Zijn oorlogservaring was ondraaglijk en hij wilde er nooit over praten. In de zomer van 1939, toen de oorlog voorbij was, keerde César terug naar Arrecife. Hij arriveerde nog steeds in zijn militaire uniform. Nadat hij zijn moeder en broers had gekust, ging hij naar het dak van het huis, kleedde zich uit, trapte boos op zijn kleren, overgoot ze met olie en stak ze in brand.
Na de burgeroorlog ging hij naar de universiteit van La Laguna om technische architectuur te studeren, die hij na twee jaar zou verlaten. In 1945 verhuisde hij naar Madrid om met een beurs naar de San Fernando Academie voor Schone Kunsten te gaan, waar hij zou afstuderen als leraar kunst en schilderen.
In het najaar van 1964 ging hij, op advies van zijn neef Dr. Manuel Manrique, een psycholoog en schrijver in New York, naar deze stad, waar hij tot de zomer van 1966 verbleef. Bij aankomst verbleef hij in het huis van Waldo Diaz-Balart, een schilder van Cubaanse afkomst. , aan de Lower East Side, een wijk van kunstenaars, journalisten en bohemiens uit die tijd. Dankzij zijn neef Manuel kreeg hij een genereuze beurs aan het Institute of International Education, gesponsord door Nelson Rockefeller. Hierdoor kon hij zijn eigen studio huren en een omvangrijk werk gaan schilderen dat met succes werd tentoongesteld in de prestigieuze "Catherine Viviano" Gallery in New York. Terwijl hij in New York was, schreef hij aan zijn vriend Pepe Dámaso "(...) meer dan ooit voel ik ware nostalgie naar de waarheid der dingen. Voor de zuiverheid van mensen. Voor de naaktheid van mijn landschap en voor mijn vrienden (.. . .) Mijn laatste conclusie is dat de MENS in N.Y. als een rat is. De mens is niet gemaakt voor deze kunstmatigheid. Er is een dringende behoefte om terug te keren naar de aarde. Voel het, ruik het. Dit is wat ik voel. " Hij begon heimwee te krijgen naar Lanzarote.
"Toen ik terugkeerde uit New York, kwam ik met de bedoeling om van mijn geboorteeiland een van de mooiste plekken op aarde te maken, gezien de oneindige mogelijkheden die Lanzarote te bieden had".
En dit is de huidige realiteit: het is onmogelijk om Lanzarote voor te stellen zoals het nu is zonder César Manrique. Hij was schilder, beeldhouwer, architect, ecoloog, conservator van monumenten, bouwadviseur, planner van stedelijke complexen, configurator van landschappen en tuinen.
Degenen die Manrique kenden, negeerden slechts oppervlakkig de last van het puritanisme die zijn gedrag bevolen. Manrique was echt een zuinige man; ze dronk geen alcohol, ze rookte niet en stond niet toe met hem te roken, ze ging regelmatig heel vroeg naar bed, stond vroeg op en begon heel vroeg met haar werk in de studio.
Hij stierf op 73-jarige leeftijd bij een tragisch verkeersongeval, op 25 september 1992, naast de Stichting, in de buurt van Arrecife. De paradoxen van het lot bepaalden dat hij omkwam bij een auto-ongeluk, toen hij de overbevolking van voertuigen verafschuwde. Hij heeft geprobeerd het eiland mooi te houden zonder bijvoorbeeld hoge hotels. Ook moeten alle huizen wit zijn en niet meer dan 4 verdiepingen hoog. Voor kozijnen en deuren mag je alleen maar groen, blauw en bruin gebruiken. Grote reclameborden zijn ook verboden. Veel gebouwen en projecten op Lanzarote zijn door hem bedacht:
- Mirador del Río, een restaurant op een rots waarin je 475 meter naar beneden kunt kijken.
- Jameos del Agua, een grottenstelsel met lavagrotten en een kunst-zwembad.
- Jardín de Cactus, een cactustuin.