De waternimf in de vijver

De nimf grijpt de jongeman

De waternimf in de vijver of De nimf in de vijver is een sprookje uit Kinder- und Hausmärchen uit de 5e editie van 1843, met volgnummer KHM181, van de gebroeders Grimm. Het sprookje komt oorspronkelijk uit Oberlausitz (Regio in Saksen, Polen en Brandenburg) van Moriz Haupt.

Verhaal

Let op! Hieronder staat de samenvatting van een verhaal. Soms is het niet leuk als je al weet hoe het verhaal afloopt!

Een molenaar en zijn vrouw worden elk jaar rijker en zijn gelukkig, maar op een dag gaat het fout en ze verliezen steeds meer eigendommen. De molenaar ligt er 's nachts van te woelen in zijn bed. Op een ochtend ziet hij een mooie vrouw uit de vijver bij de molen oprijzen als hij over de molendam loopt. Haar haren bedekken haar lichaam en hij weet dat het de nimf van de vijver is. Hij twijfelt of hij moet weglopen of moet blijven staan en hij hoort haar mooie stem. Ze vraagt waarom hij zo bedroefd is.

De molenaar vertelt over zijn problemen en de nimf belooft dat hij rijker dan ooit zal worden, maar dat moet dan in ruil voor het eerste wat in zijn huis geboren zal worden. De molenaar denkt aan een hond of kat en belooft de nimf wat ze wil. Hij gaat naar huis, maar tot zijn schrik hoort hij van de meid dat zijn vrouw net bevallen is van een jongetje. Hij vertelt zijn vrouw over de belofte en hij vraagt zich af wat hij aan geluk en rijkdom heeft als hij zijn kind moet afstaan. De familie weet zich geen raad maar het geluk keert in huis terug. De molenaar kan echter niet genieten van de luxe. Hij laat het jongetje niet in de buurt van het water komen en hij waarschuwt hem over een hand die hem grijpen zal.

De jongen wordt een jongeman en hij gaat bij een jager in opleiding. De heer van het dorp neemt hem na een tijd als jager in dienst en hij krijgt een klein huisje en trouwt een mooie vrouw. Ze houden van elkaar en de jager schiet op een dag een ree, maar hij heeft niet in de gaten dat hij bij de vijver is. Hij slacht het dier en wil zijn handen in het water wassen, maar dan komt de nimf naar boven. Ze slaat haar natte armen om hem heen en trekt hem mee naar beneden de vijver in. Zijn vrouw wordt ongerust omdat hij zo lang wegblijft en gaat op zoek, ze ziet zijn jagerstas bij de oever van de vijver. Ze roept naar haar man en de nimf, maar er komt geen antwoord en het oppervlak van het water blijft kalm. De vrouw blijft bij de vijver en valt daar in slaap. Ze droomt over grote rotsblokken en dorens en ranken, regen en wind. Ze ziet een groene wei vol bonte bloemen en een hutje met een oude vrouw met wit haar. Ze wordt wakker en ze beklimt de berg en alles blijkt te zijn zoals ze droomde.

Als herder en herderin ontmoeten ze elkaar weer

De oude vrouw ontvangt haar en geeft haar een gouden kam, waarmee ze haar zwarte haren moet kammen tijdens volle maan. Ze moet de kam op de oever laten liggen en de vrouw ziet dat een golf de gouden kam meeneemt. Het hoofd van de jager komt boven de waterspiegel en hij kijkt bedroefd naar zijn vrouw. Een tweede golf laat het gezicht verdwijnen en de vrouw gaat naar het huis van de oude vrouw na een nieuwe droom. De oude vrouw geeft een fluit en na een lied moet deze op de oever worden gelegd. De vrouw maakt muziek en ziet hoe een golf de fluit meeneemt. Het hoofd en de bovenste helft van het lichaam van de jager komen uit het water, maar een golf trekt hem naar beneden. De vrouw droomt opnieuw over de oude vrouw en ze gaat opnieuw naar haar huis. De vrouw vertelt dat ze met een spinnewiel aan de oever moet zitten en ze moet de spoel vol spinnen. De vrouw ziet hoe een golf het spinnewiel meeneemt en ze ziet haar man en hij springt aan land. Ze pakken elkaars hand en ze rennen weg, waarna de hele vijver over het land stroomt.

De vrouw roept de oude vrouw om hulp en zij en haar man veranderen in een kikker en een pad. Ze worden uiteen gesleurd en als het water zakt, worden ze weer mens. Ze weten niet waar ze zijn en ze gaan schapen hoeden. Na jaren komen ze elkaar weer tegen in het dal, maar ze herkennen elkaar niet. Ze blijven bij elkaar en zijn niet meer eenzaam. Als het volle maan is en de schapen rusten, pakt de herder zijn fluit en speelt een lied. De herderin huilt en zegt dat ze het lied ook speelde en ze ziet het hoofd van haar man voor zich, zoals ze hem kende in een ver verleden. Dan herkennen ze elkaar en ze kussen, niemand hoeft te vragen of ze gelukkig zijn.