Het meisje met de zwavelstokjes

Werk in uitvoering! Aan dit artikel wordt de komende uren of dagen nog gewerkt. Belangrijk: Laat dit sjabloon niet langer staan dan nodig is, anders ontmoedig je anderen om het artikel te verbeteren. De maximale houdbaarheid van dit sjabloon is twee weken na de laatste bewerking aan het artikel. Kijk in de geschiedenis of je het artikel kunt bewerken zonder een bewerkingsconflict te veroorzaken.

Dit artikel is nog niet af.

Het meisje ziet het visioen van een kerstboom als ze het zwavelstokje opsteekt.

Het meisje met de zwavelstokjes is een sprookje van Hans Christian Andersen. Andersen schreef het sprookje in 1845. Het gaat over een arm meisje dat op een koude winteravond zwavelstokjes moet verkopen, maar deze niet verkocht krijgt. Ze besluit de stokjes op te steken voor de warmte, waarna ze verschillende visioenen krijgt.

Een zwavelstokje is eigenlijk de voorloper van een lucifer. Het is een dun houten stokje met gesmolten zwavel aan een kant en werd gebruikt om dingen aan te steken. Toen het sprookje in 1843 geschreven werd, werden zwavelstokjes veel gebruikt. Tegenwoordig is dit niet meer het geval.

Verhaal

Let op! Hieronder staat de samenvatting van een verhaal. Soms is het niet leuk als je al weet hoe het verhaal afloopt!

Een van de visioenen; een gebraden gans

Op de koude avond van Nieuwjaarsdag zit een arm meisje op straat met dunne kleding en zonder schoenen. Zij moet van haar ouders zwavelstokjes verkopen en mag niet eerder thuiskomen voordat ze allemaal verkocht zijn. Toch lukt het haar niet om de stokjes te verkopen, aangezien niemand geïnteresseerd is in de zwavelstokjes. Het meisje heeft het erg koud en besluit in een steegje een van de zwavelstokjes op te steken om haarzelf op te warmen.

Bij het eerste stokje dat ze opsteekt krijgt ze een visioen van een warme haard. Het meisje kan het niet geloven wat ze ziet, maar haar hart vul zich met de warmte. Binnen enkele seconden is het stokje op en het visioen verdwijnt. Hierop besluit het meisje nog een stokje op te steken. Dit maal ziet ze een gebraden gans en kan het eten al ruiken. Ook dit visioen verdwijnt waarna het stokje uitgaat. Bij het derde stokje ziet ze een grote, versierde kerstboom en denkt aan de gezelligheid. Ook dit visioen verdwijnt weer waarna het stokje afbrandt.

Hierna ziet ze een vallende ster aan de hemel en denkt aan haar oma die inmiddels overleden is. Haar oma was de enige persoon die lief en aardig tegen het meisje was. Hierdoor mist het meisje haar oma ook heel erg. Bij het volgende stokje dat ze aansteekt komt haar oma ook te voorschijn. Het meisje is erg ontroert door dit visioen. Wanneer het stokje afbrand, besluit ze de hele bundel met stokjes aan te steken om haar oma zo lang mogelijk te kunnen zien. Ze wil dat haar oma haar meeneemt naar het hiernamaals.

Die avond overlijdt het meisje door de kou en haar oma neemt haar ziel mee naar de hemel. Hierdoor zullen het meisje en haar oma altijd samen en gelukkig zijn. Het lichaam van het meisje wordt de volgende dag door een voorbijganger op de straat gevonden met een lach van vreugde op haar gezicht.