Indira Gandhi

Indira Gandhi
Indira Gandhi in 1966
Naam voluit	Indira Priyadarshini Gandhi
Geboren	19 november 1917
Geboren te	Allahabad, Verenigde Provincies van Agra en Oudh, Brits -Indië (het huidige Prayagraj, India)
Overleden	31 oktober 1984
Overleden te	New Delhi, India
Gehuwd met	Feroze Gandhi (1942 ; overleden 1960)
Relatie met
Partij	Congrespartij (Indiaas Nationaal Congres)
Religie
Stroming
Functie	3e premier van India
Aantreden	januari 1966 Opnieuw in januari 1980
Aftreden	maart 1977 oktober 1984
Voorganger	Charan Singh
Opvolger	haar zoon Rajiv Gandhi
Functie(s)
3e premier van India Minister van Buitenlandse Zaken (9 maart 1984 - 31 oktober 1984) Minister van Defensie (14 januari 1980 – 15 januari 1982) Minister van Binnenlandse (27 juni 1970 – 4 februari 1973) minister van Financiën (17 juli 1969 – 27 juni 1970) Minister van Informatie en Omroep (9 juni 1964 - 24 januari 1966)
Portaal Politiek

Indira Priyadarshini Gandhi werd geboren op 19 november 1917 in Allahabad, Verenigde Provincies van Agra en Oudh, Brits-Indië (het huidige Prayagraj, India). Ze is vermoord op 31 oktober 1984 in New Delhi, India.

Samenvatting

Zij was een Indiase politicus en een centrale figuur van het Congrespartij in India. Ze werd in 1966 verkozen tot 3e premier van India en was ook de eerste en tot op heden enige vrouwelijke premier van India. Indira Gandhi was de dochter van Jawaharlal Nehru, de eerste premier van India. Indira Gandhi was premier van januari 1966 tot maart 1977 en opnieuw van januari 1980 tot haar moord in oktober 1984, waarmee ze de op één na langstzittende Indiase premier werd na haar vader.

Tijdens haar vaders premierschap van 1947 tot 1964 werd Gandhi beschouwd als een belangrijke assistent en ze vergezelde hem op zijn talrijke buitenlandse reizen. Ze werd in 1959 verkozen tot voorzitter van het Indian National Congress. Na de dood van haar vader in 1964 werd ze benoemd tot lid van de Rajya Sabha (Hogerhuis) en werd ze lid van het kabinet van Lal Bahadur Shastri als minister van Informatie en Omroep. Bij de parlementaire leiderschapsverkiezingen van de Congress Party die begin 1966 (na de dood van Shastri ) werden gehouden, versloeg ze haar rivaal Morarji Desai om leider te worden, en volgde zo Shastri op, na zijn dood , als premier van India.

Als premier stond Gandhi bekend om haar politieke onverzettelijkheid en ongekende centralisatie van de macht. Ze ging ten strijde met Pakistan ter ondersteuning van de onafhankelijkheidsbeweging en de onafhankelijkheidsoorlog in Oost-Pakistan, wat resulteerde in een Indiase overwinning en de oprichting van Bangladesh, en ook de invloed van India vergroot tot het punt waarop het de enige regionale macht van Zuid-Pakistan werd in Azië. Naar aanleiding van een oproep tot revolutie in haar land, stelde Gandhi de noodtoestand in van 1975 tot 1977 waar fundamentele burgerlijke vrijheden werden beperkt en de pers werd gecensureerd (gecontroleerd door de overheid). Tijdens de noodsituatie werden overal wreedheden begaan. In 1980 kwam ze weer aan de macht na vrije en eerlijke verkiezingen. Nadat Gandhi opdracht had gegeven tot militaire actie in de Gouden Tempel in Operatie Blue Star, vermoordden haar eigen lijfwachten en sikh-nationalisten haar op 31 oktober 1984.

In 1999 werd Indira Gandhi uitgeroepen tot "Woman of the Millennium" (vrouw van het millennium) in een online peiling georganiseerd door de BBC. In 2020 werd Gandhi door het tijdschrift Time genoemd als een van de 100 machtige vrouwen ter wereld die de afgelopen eeuw hebben bepaald.

Het vroege leven en carrière

Jonge Indira met Mahatma Gandhi tijdens zijn vasten in 1924.

Indira Gandhi groeide op in Allahabad, in een Kashmiri Pandit- familie. Haar vader, Jawaharlal Nehru, was een leidende figuur in de beweging voor onafhankelijkheid van de Britse overheersing en werd de eerste premier van de Dominion (en latere Republiek) van India. Ze was het enige kind (ze had een jongere broer die jong stierf), en groeide op met haar moeder, Kamala Nehru, op de Anand Bhavan, een groot familielandgoed in Allahabad. Ze had een eenzame en ongelukkige jeugd. Haar vader was vaak weg, leidde politieke activiteiten of zat in de gevangenis, terwijl haar moeder vaak ziek was en later stierf aan tuberculose. Ze had beperkt contact met haar vader, voornamelijk via brieven.

Indira kreeg meestal thuis les van docenten en ging met tussenpozen naar school tot ze in 1934 afstudeerde. Ze was een student aan de moderne school in Delhi, St Cecilia's en St Mary's christelijke kloosterscholen in Allahabad, de Internationale School van Genève, de Ecole Nouvelle in Bex, en de eigen school van de leerlingen in Poona en Bombay, die verbonden is aan de Universiteit van Mumbai. Zij en haar moeder Kamala verhuisden naar het Belur Math- hoofdkwartier van de Ramakrishna Mission, waar Swami Ranganathananda haar voogd was. Ze ging studeren aan de Vishwa Bharati in Santiniketan, die in 1951 de Visva-Bharati Universiteit werd. Het was tijdens haar interview met hem dat Rabindranath Tagore haar Priyadarshini noemde, letterlijk "alles met vriendelijkheid bekijkend" in Sanskriet, en ze werd bekend als Indira Priyadarshini Nehru.

Indira begin jaren '30

Naar Europa

Een jaar later moest ze echter de universiteit verlaten om haar zieke moeder in Europa te verzorgen. Daar werd besloten dat Indira haar opleiding aan de Universiteit van Oxford zou voortzetten. Nadat haar moeder stierf, ging ze naar de Badminton School voordat ze zich in 1937 inschreef aan het Somerville College om geschiedenis te studeren. Indira moest twee keer toelatingsexamen doen, nadat ze bij haar eerste poging was gezakt met een slechte prestatie in het Latijn. In Oxford deed ze het goed in geschiedenis, politieke wetenschappen en economie, maar haar cijfers voor Latijn - een verplicht vak - bleven slecht. Indira had echter een actieve rol in het studentenleven van de universiteit, zoals het lidmaatschap van de Oxford Majlis Asian Society.

Tijdens haar tijd in Europa werd Indira geplaagd door een slechte gezondheid en werd ze constant verzorgd door artsen. Ze moest herhaaldelijk naar Zwitserland reizen om te herstellen, waardoor haar studie steeds werd onderbroken. Ze werd daar behandeld in 1940, toen Nazi-Duitsland Europa snel veroverde. Indira probeerde via Portugal terug te keren naar Groot-Brittannië, maar strandde bijna twee maanden. Ze slaagde erin Engeland begin 1941 binnen te komen en keerde van daaruit terug naar India zonder haar studie in Oxford af te ronden. De universiteit kende haar later een eredoctoraat toe. In 2010 eerde Oxford haar verder door haar te selecteren als een van de tien Oxasians, illustere Aziatische afgestudeerden van de Universiteit van Oxford. Tijdens haar verblijf in Groot-Brittannië ontmoette Indira regelmatig haar toekomstige echtgenoot Feroze Gandhi (geen familie van Mahatma Gandhi), die ze kende van Allahabad, en die studeerde aan de London School of Economics. Hun huwelijk vond plaats in Allahabad volgens Adi Dharm- rituelen, hoewel Feroze behoorde tot een Zoroastrische Parsi- familie van Gujarat. Het echtpaar kreeg twee zonen, Rajiv Gandhi (geboren in 1944) en Sanjay Gandhi (geboren in 1946).

In de jaren vijftig hielp Indira onofficieel haar vader als persoonlijk assistent tijdens zijn ambtstermijn als de eerste premier van India. Tegen het einde van de jaren vijftig was Gandhi de voorzitter van het congres. In die hoedanigheid speelde ze een belangrijke rol bij het ontslag van de door communisten geleide regering van de deelstaat Kerala in 1959. Die regering had de eer de allereerste gekozen communistische regering van India te zijn. Na de dood van haar vader in 1964 werd ze benoemd tot lid van de Rajya Sabha (Hogerhuis) en diende in het kabinet van premier Lal Bahadur Shastri als Minister van Informatie en Omroep. Omdat ze een vrouw was, zagen andere politieke leiders in India Gandhi als zwak en hoopten ze haar als 'marionet' te gebruiken als ze eenmaal gekozen was: In januari 1966, na de dood van Shastri, verkoos de wetgevende partij van het Congres haar boven Morarji Desai als hun leider. Congrespartijveteraan K. Kamaraj speelde een belangrijke rol bij het behalen van de overwinning van Gandhi.

Premier tussen 1966 en 1977

In de eerste elf jaar als premier zag men haar evolueren tot een sterke leider met de ijzeren vastberadenheid om de partij te verdelen over haar beleidsposities, of om oorlog te voeren met Pakistan om Bangladesh te helpen in de bevrijdingsoorlog van 1971. Aan het einde van 1977 was ze zo'n overheersende figuur in de Indiase politiek dat DK Barooah, voorzitter van de congrespartij, de uitdrukking 'India is Indira en Indira is India' had bedacht.

Aan het begin van haar eerste termijn als premier werd ze nog door de media en de oppositie vaak bekritiseerd als de "Goongi goodiya" (Hindi voor een "domme pop" of "marionet") van de partijbazen van het Congres. De eerste verkiezingstest voor Gandhi waren de algemene verkiezingen van 1967 voor de Lok Sabha en de staatsvergaderingen. De Congress Party behaalde na deze verkiezingen een verminderde meerderheid in de Lok Sabha als gevolg van wijdverbreide teleurstelling onder de bevolking over de stijgende grondstoffenprijzen, werkloosheid, economische stagnatie en een voedselcrisis. Gandhi werd gekozen in de Lok Sabha van het Raebareli-kiesdistrict. Ze had een moeizame start nadat ze ermee instemde de roepie (Indiase munteenheid) te devalueren (minder waard te laten worden), wat problemen veroorzaakte voor Indiase bedrijven en consumenten. De invoer van tarwe uit de Verenigde Staten ging niet door vanwege politieke geschillen.

Voor het eerst verloor de partij ook de macht en verloor haar meerderheid in een aantal staten in het hele land. Na de verkiezingen van 1967 begon Gandhi geleidelijk een socialistisch beleid te voeren. Ze wilde de dan nog particuliere banken nationaliseren in de hoop dat ook mensen met een kleine beurs er gebruik van konden maken, maar dat stuitte op veel weerstand. Men probeerde haar aan de kant te zetten, maar ondanks dat ze haar meerderheid in het parlement verloor, bleef ze aan de macht met de steun van regionale partijen zoals DMK. Uiteindelijk lukte het haar de veertien grootste banken in India te nationaliseren zodat er een betere controle op het geldverkeer mogelijk werd.

India had (en heeft) nog altijd te maken met het kaste-systeem, waarbij de hoge kasten het overal voor het zeggen hadden, zeer ten nadele van de lage en arme kasten. Indira probeerde die armoede te bestrijden.

Gandhi's grootste prestatie na de verkiezingen van 1971 kwam in december 1971 met de beslissende overwinning van India op Pakistan in de Indo-Pakistaanse oorlog die plaatsvond in de laatste twee weken van de Bangladesh Bevrijdingsoorlog, die leidde tot de vorming van het onafhankelijke Bangladesh.

Oneerlijke verkiezingen in 1971

Indira Gandhi werd beschuldigd van oneerlijke verkiezingen, waarbij overheidsgeld zou zijn gebruikt. Na bijna vier jaar van rechtszaken vond de rechtbank haar schuldig aan oneerlijke verkiezingspraktijken, buitensporige verkiezingsuitgaven en het gebruik van overheidsmiddelen en -functionarissen voor partijdoeleinden. Ze zou uit haar ambt worden gezet. Gandhi verzette zich tegen de uitspraak en gaf aan dat de oppositie zich ook aan dergelijke praktijken had schuldig gemaakt.

Nadat het nieuws van het vonnis zich verspreidde, demonstreerden honderden supporters voor haar huis en beloofden hun loyaliteit. De Indiase Hoge Commissaris voor het Verenigd Koninkrijk Braj Kumar Nehru zei dat de veroordeling van Gandhi haar politieke carrière niet zou schaden. "Mevrouw Gandhi heeft vandaag nog steeds een overweldigende steun in het land", zei hij. "Ik geloof dat de premier van India in functie zal blijven totdat het electoraat van India anders beslist".

Noodtoestand (1975-1977)

Gandhi trachtte de orde te herstellen door opdracht te geven tot de arrestatie van het grootste deel van de oppositie die deelnam aan de onrust. Haar kabinet en regering adviseerden vervolgens dat president Fakhruddin Ali Ahmed de noodtoestand afkondigde vanwege de wanorde en wetteloosheid na de uitspraak van het Hooggerechtshof van Allahabad. In feite ontstond er een politiestaat.

In 1977, na tweemaal de noodtoestand te hebben verlengd, riep Gandhi verkiezingen uit. Gandhi's Congrespartij werd stevig verpletterd bij de verkiezingen. Ze had haar populariteit veel te hoog ingeschat, want de overgrote meerderheid van de kiezers wilden democratie en geen dictatuur (omdat Gandhi zeg maar de macht teveel naar zichzelf had toegetrokken). De Janata-alliantie, onder leiding van Morarji Desai, kwam aan de macht nadat de noodtoestand was opgeheven.

In de oppositie en terug aan de macht

Gandhi had haar zetel bij de verkiezingen verloren. De minister van Binnenlandse Zaken van de Janata-regering, Choudhary Charan Singh, beval haar echter samen met haar zoon Sanjay Gandhi te arresteren op basis van verschillende aanklachten, waarvan geen enkele gemakkelijk te bewijzen zou zijn in een Indiase rechtbank. Als reactie op haar arrestatie kaapten Gandhi's aanhangers zelfs een vliegtuig van Indian Airlines en eisten haar onmiddellijke vrijlating. Haar arrestatie en het eerdere langlopende proces wekte bij veel mensen sympathie op, waardoor ze weer populaider werd. De regering van Morarji Desai die niets van Gandhi moest hebben kwam in een onderlinge (interne) strijd terecht. In feite profiteerde Gandhi hiervan en voor de verkiezingen van 1980 benaderde zij de toenmalige Shahi Imam van Jama Masjid, Syed Abdullah Bukhari, en sloot een overeenkomst met hem op basis van een 10-puntenprogramma om de steun van de moslimstemmen te verkrijgen. Bij de verkiezingen die in januari werden gehouden, kwam de Congrespartij onder Gandhi met een verpletterende meerderheid weer aan de macht.

Op 23 juni kwam haar zoon Sanjay om het leven bij een vliegtuigongeluk.

Ondertussen begonnen de Sikhs zich steeds meer te roeren en eisten meer autonomie voor de Sikh-meerderheidsstaat in de Noord-Indiase deelstaat Punjab. Een militante groep verschanst zich in een tempelcomplex onder leiding van Bhindranwale.

Na verschillende vergeefse onderhandelingen, in juni 1984, beval Gandhi het Indiase leger om de Gouden Tempel binnen te gaan om Bhindranwale en zijn aanhangers uit het complex te verwijderen. Dit draaide uit op een drama met vele duizende doden, waaronder ook onschuldige pelgrims. De actie werd de Operatie Blue Star genoemd.

Op 31 oktober 1984 schoten twee van Gandhi's Sikh - lijfwachten, Satwant Singh en Beant Singh, haar neer met hun dienstwapens in de tuin van de residentie van de premier aan  Safdarjung Road 1 in New Delhi, naar verluidt uit wraak voor Operatie Blue Star.

Gandhi werd gecremeerd in overeenstemming met de hindoeïstische traditie op 3 november in de buurt van Raj Ghat. De plaats waar ze werd gecremeerd staat tegenwoordig bekend als Shakti Sthal.

Over de dood van Gandhi werd wereldwijd gerouwd. Wereldleiders veroordeelden de moord en zeiden dat haar dood een 'grote leegte' zou achterlaten in internationale aangelegenheden.

Gandhi heeft er altijd naar gestreefd om de armoede uit te roeien. Haar campagneslogan, Garibi Hatao ('Verwijder de armoede'), is een veelgebruikt motto geworden van de Indian National Congress Party. Voor de armen op het platteland en in de steden, de onaanraakbaren, minderheden en vrouwen in India was Gandhi 'Indira Amma of Moeder Indira'.