Zeehond

Zeehonden of robben Phocidae
Leefgebied
Leefomgeving	zee en strand of wadden
Behoort tot de	Hondachtigen
Portaal Biologie

Zwemmende zeehond

De zeehond of rob (Phocidae), is een zee-zoogdier. Op het land kan een zeehond 2 km/h per uur en in de zee 36 km/h, daarom zwemt hij ook liever dan dat hij op het ijs zit. Zeehonden hebben geen oorschelpen, maar wel oren. Die oren zijn heel moeilijk te zien, het zijn namelijk kleine gaatjes achter de oren.

Zeehonden zijn dieren die half in het water en half op het land leven. Het zijn niet zoals veel mensen denken vissen. Zeehonden zijn zoogdieren die aangepast zijn aan het leven in het water. Zij hebben een gestroomlijnd lichaam. Zij hebben tussen de tenen zwemvliezen. Van de poten steekt alleen het gedeelte vanaf de enkel buiten het lichaam uit. Om op het land te kunnen bewegen, gebruiken zeehonden alleen de voorpoten. Eigenlijk hobbelt een zeehond meer over het land. De achterpoten zijn peddelvormig en de tenen zijn lang. De zeehondenhuid is bedekt met een dikke laag kort haar, die hen een zilverachtige glans geeft in de zon. Zeehonden zijn het meest terug te vinden in het water. Zij komen wel aan land om hun jongen te baren en te voeden. Ook rusten zij uit op het land.

Het kost hen meer energie op het land dan in het water. Door hun speklaag hebben ze het warm in het water. Door de koude wind liggen ze vaak in de banaanhouding, met hun kop en staart omhoog. Elke twintig minuten moeten ze ademhalen De ledematen van de zeehonden zijn kort. De botten van hun handen en voeten hebben echter een grotere lengte en vormen de vinnen. Deze worden gebruikt om te zwemmen. Als de zeehonden aan het zwemmen zijn, dan houden zij de korte voorvinnen dicht tegen de flanken. Hier zit een kleine holte in de speklaag onder de huis, zodat het lichaam zijn stroomlijn behoudt. Hij beweegt zich voorwaarts door krachtige slagen van de twee achter vinnen en zijwaarts wiegende bewegingen van het achterlichaam. Het grootste kenmerk van de zeehond is de dikke, isolerende speklaag. Deze laag houdt de lichaamswarmte vast. Doordat deze dieren steeds wisselen van omgeving is het belangrijk dat hun lichaamstemperatuur normaal blijft. Daarom is hun lichaam verschillende manieren aangepast. Zeehonden zijn roofdieren. Dit kan je zien aan hun gebit. Zij hebben ook goede zintuigen. Hun gezichtsvermogen is sterk ontwikkeld. Er wordt wel gedacht dat zeehonden kleurenblind zijn, omdat hun ogen bepaalde speciale cellen missen waarmee zij kleuren kunnen onderscheiden. De meeste zeehonden blijven heel het jaar door in het gebied waar zij bekend mee zijn. Er is ook weinig seizoenstrek. Soms wisselen zeehonden van gebied waar ook hun soort voorkomt. Dit doen met name jonge zeehonden. Zij leven voornamelijk in getijdengebieden waar plekken aanwezig zijn die bij eb droogvallen. Deze plekken kun je voornamelijk vinden langs zandige kusten en rotskusten, maar ook op riffen, kiezelsteenstranden, zandplaten en stenen. Zij zoeken het meest plekjes op waar geen mensen zijn. Je kan de zeehond bijna bij alle kusten van de noordelijke Atlantische en stille oceaan vinden. In Europa komt hij voor in de Oostzee, de Noordzee, de Waddenzee en langs andere verschillende kusten. Zeehonden worden bedreigt door de mens. Dit komt door hun vacht, maar ook door andere delen van het lichaam. Zij worden daarom beschermt door WNF, Greenpeace en verschillende beschermde instellingen voor zeehonden.

Zeehonden hebben verschillende leefgebieden. Je kan ze vinden op de eilanden van Nederland. Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog.

Zeehonden zijn best kieskeurig in eten. Ze houden vooral van sardines en inktvissen. Dinken doen ze eigenlijk niet. Ze halen het vocht uit vissen en het andere wat ze eten.

De zeehond werd ook beschreven in het bewaaralbum Expeditie Oceaan.