Kamp Erika

Kamp Erika Justizlager Ommen, Arbeitseinsatzlager Erika
[[Bestand:|250px]]
Periode	juni 1942 - 31 december 1946
Type kamp	strafkamp, interneringskamp
Plaats	zuid-oosten van Ommen
Mensen
Beheerder	Ordnungspolizei SS Sicherheitsdienst Binnenlandse Strijdkrachten
Kampcommandant	Nederlandse collaborateur Karel Lodewijk Diepgrond Nederlander Herbertus Bikker (Beul van Ommen)
Gevangenen	500 - 3000
Doden	170
Portaal Tweede Wereldoorlog

Kamp Erika (Duits : Arbeitseinsatzlager Erika) was een nazi- concentratiekamp en werkkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het kamp lag op de Besthemerberg ten zuid-oosten van Ommen, in het oosten van Nederland.

Let op! Sommige kinderen kunnen onderstaande tekst als schokkend (of eng) ervaren. Zij kunnen dit artikel lezen of bespreken met een volwassene.

Het kamp was vooral bedoeld voor Nederlanders die veroordeeld waren wegens handel op de zwarte markt of verzet tegen de bezettingsautoriteiten (Nazi's); slechts acht Joden werden hier vastgehouden.

De eerste kampcommandant (Lagerführer) in 1942 was de Nederlandse collaborateur (overloper) Karel Lodewijk Diepgrond.

Het kamp was berucht vanwege het brute gedrag van het kamppersoneel. Dit leidde ertoe dat Nederlandse rechters in 1943 weigerden veroordeelden nog langer daarheen te sturen. Het kamp werd later omgebouwd tot een arbeid heropvoedingskamp (Arbeitserziehungslager), vooral voor degenen die weigerden dwangarbeid te verrichten, maar in de herfst van 1944 werd het opnieuw een Arbeitserziehungslager, een strafkamp. Het kamp werd op 11 april 1945 bevrijd door de Canadezen.

De Nederlander Herbertus Bikker, ook wel bekend als De Slager of de beul van Ommen, was lid van de Waffen-SS. Hij diende als bewaker in de Erika-gevangenis en het werkkamp. Hij kreeg zijn bijnaam vanwege zijn brute en sadistische gedrag in het gevangenkamp. Er werden lijfstraffen uitgedeeld, er was slecht te eten en er werden gevangenen mishandeld. In het kamp verloren zo'n 170 gevangenen het leven.

Van 1945 tot 1946 werd het kamp gebruikt om Nederlanders vast te houden die hadden gecollaboreerd met de Duitse bezetter, zoals de NSB-ers. Ook de voormalige kampbewaarders zaten er nu gevangen. Dit gebeurde onder bewaking van de Binnenlandse Strijdkrachten. Ook deze gevangenen werden niet netjes behandeld, vaak uit een wraakgevoel. Ook braken er ziektes uit als de tyfus, waar naar schatting 120 gevangenen aan overleden.

Nu bevindt zich daar de grootste camping van Ommen. In het bos herinnert een klein monument aan de verschrikkingen die daar hebben plaatsgevonden.