Tinwhistle: verschil tussen versies

Uit Wikikids
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
k (→‎top: clean up, replaced: o.a. → onder anderen)
(onder anderen kan uitsluitend bij verwijzing naar personen)
 
Regel 1: Regel 1:
 
[[Bestand:Tinwhistles.jpg|thumb|308x308px|alt=|Verschillende tinwhistles]]
  
[[Bestand:Tinwhistles.jpg|thumb|308x308px|alt=|Verschillende tinwhistles]]
−
De '''tinwhistle,''' is een blaasinstrument van de Britse eilanden dat net als andere fluiten wordt gerekend tot de familie van de [[houtblazers]]. Het werd in de 19e eeuw in [[Manchester]] (Engeland) uitgevonden door Robert Clarke en in zijn fabriek gemaakt van 1840 tot 1889. Het is een klein fluitje gemaakt van gerold blik of messing, aluminium, hout, plastic of ander materiaal. Het heeft zes vingergaten, die drie aan drie staan. Het heeft een vergelijkbaar mondstuk als de [[blokfluit]]. Vroeger was dat van lood, maar dat is giftig. Tegenwoordig worden de mondstukken van plastic gemaakt. Het is mogelijk om meerdere, of zelfs alle hele en halve tonen van de toonladder op 1 fluit te spelen, onder anderen door de gaatjes half te bedekken met de vingers. Dit wordt echter onpraktisch wanneer de te spelen [[toonsoort]] teveel afwijkt van de [[toonsoort]] van de fluit zelf. Daarom worden er tinwhistles in verschillende toonsoorten gemaakt. De meest voorkomende tinwhistles zijn in de toonsoorten D en G, gevolgd door fluitjes in C en F, en dan B ♭ (Bes) en E ♭ (Es). De D-fluit is verreweg de meest gebruikte keuze voor Ierse en Schotse muziek. Door de fluit te 'overblazen' kun je ook de boventonen (hoge toonladder) spelen. Hierbij moet het bovenste gaatje half bedekt worden.
+
De '''tinwhistle,''' is een blaasinstrument van de Britse eilanden dat net als andere fluiten wordt gerekend tot de familie van de [[houtblazers]]. Het werd in de 19e eeuw in [[Manchester]] (Engeland) uitgevonden door Robert Clarke en in zijn fabriek gemaakt van 1840 tot 1889. Het is een klein fluitje gemaakt van gerold blik of messing, aluminium, hout, plastic of ander materiaal. Het heeft zes vingergaten, die drie aan drie staan. Het heeft een vergelijkbaar mondstuk als de [[blokfluit]]. Vroeger was dat van lood, maar dat is giftig. Tegenwoordig worden de mondstukken van plastic gemaakt. Het is mogelijk om meerdere, of zelfs alle hele en halve tonen van de toonladder op 1 fluit te spelen, onder andere door de gaatjes half te bedekken met de vingers. Dit wordt echter onpraktisch wanneer de te spelen [[toonsoort]] teveel afwijkt van de [[toonsoort]] van de fluit zelf. Daarom worden er tinwhistles in verschillende toonsoorten gemaakt. De meest voorkomende tinwhistles zijn in de toonsoorten D en G, gevolgd door fluitjes in C en F, en dan B ♭ (Bes) en E ♭ (Es). De D-fluit is verreweg de meest gebruikte keuze voor Ierse en Schotse muziek. Door de fluit te 'overblazen' kun je ook de boventonen (hoge toonladder) spelen. Hierbij moet het bovenste gaatje half bedekt worden.
   
 
Het instrument wordt ook wel ''pennywhistle'' genoemd vanwege de lage prijs; in Nederland zeggen ze: een fluitje van een cent. Vanwege zijn betaalbaarheid was de blikken fluit een populair huishoudelijk instrument, net zo als de [[mondharmonica]].
  
Het instrument wordt ook wel ''pennywhistle'' genoemd vanwege de lage prijs; in Nederland zeggen ze: een fluitje van een cent. Vanwege zijn betaalbaarheid was de blikken fluit een populair huishoudelijk instrument, net zo als de [[mondharmonica]].

Huidige versie van 7 feb 2024 om 12:46

Verschillende tinwhistles

De tinwhistle, is een blaasinstrument van de Britse eilanden dat net als andere fluiten wordt gerekend tot de familie van de houtblazers. Het werd in de 19e eeuw in Manchester (Engeland) uitgevonden door Robert Clarke en in zijn fabriek gemaakt van 1840 tot 1889. Het is een klein fluitje gemaakt van gerold blik of messing, aluminium, hout, plastic of ander materiaal. Het heeft zes vingergaten, die drie aan drie staan. Het heeft een vergelijkbaar mondstuk als de blokfluit. Vroeger was dat van lood, maar dat is giftig. Tegenwoordig worden de mondstukken van plastic gemaakt. Het is mogelijk om meerdere, of zelfs alle hele en halve tonen van de toonladder op 1 fluit te spelen, onder andere door de gaatjes half te bedekken met de vingers. Dit wordt echter onpraktisch wanneer de te spelen toonsoort teveel afwijkt van de toonsoort van de fluit zelf. Daarom worden er tinwhistles in verschillende toonsoorten gemaakt. De meest voorkomende tinwhistles zijn in de toonsoorten D en G, gevolgd door fluitjes in C en F, en dan B ♭ (Bes) en E ♭ (Es). De D-fluit is verreweg de meest gebruikte keuze voor Ierse en Schotse muziek. Door de fluit te 'overblazen' kun je ook de boventonen (hoge toonladder) spelen. Hierbij moet het bovenste gaatje half bedekt worden.

Het instrument wordt ook wel pennywhistle genoemd vanwege de lage prijs; in Nederland zeggen ze: een fluitje van een cent. Vanwege zijn betaalbaarheid was de blikken fluit een populair huishoudelijk instrument, net zo als de mondharmonica.

De "grote broer" van de tinwhistle is de lowwhistle. Deze fluit is net een maatje groter dan de tinwhistle. Beide zijn typisch Ierse en folkinstrumenten (Keltische muziek) en werden in de jaren zestig van de twintigste eeuw weer populair, maar ze werden ook veel gebruikt in de traditionele muziek van Engeland, Schotland en Amerika. In zuid-Afrika werd het instrument in de jaren '50 gebruikt in de zogeheten Kwela, een muziekstijl die vrolijk en jazzachtig klinkt en veel werd gespeeld in de arme sloppenwijken ofwel townships.

Het blikken fluitje is duidelijk herkenbaar in het nummer "My Heart Will Go On" van Celine Dion in de film Titanic. Ook in de "Concerning Hobbits" uit de filmtrilogie Lord of the Rings is de tinwhistle te horen. Het blikken fluitje symboliseert daar de Shire (het land van de Hobbits).

Links

Zie ook

Afkomstig van Wikikids , de interactieve Nederlandstalige Internet-encyclopedie voor en door kinderen. "https://wikikids.nl/index.php?title=Tinwhistle&oldid=840231"