My Fair Lady

My Fair Lady
Geen afbeelding beschikbaar
Informatie
Tagline
Alternatieve titel
Regie	George Cukor
Productie	Jack Warner
Scenario	Alan Jay Lerner Frederick Loewe
Voice-over
Hoofdrol(len)	Audrey Hepburn Rex Harrison Stanley Holloway
Muziek	Frederick Loewe Alan Jay Lerner
Montage	William H. Ziegner
Cinematografie	Harry Stradling sr.
Distributie	Warner Bros.
Première	21 oktober 1964
Genre	Musical Romantiek Drama
Lengte	170 minuten
Beeldratio
Medium
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	17.000.000 dollar
Opnamelocatie(s)
Bezoekersaantal
Opbrengst	72.000.000 dollar
Nominatie(s) voor
Prijzen	8 Oscars 3 Golden Globes 1 BAFTA
Voorloper
Vervolg
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Kijkwijzer
Portaal Film & Video

My Fair Lady is een Amerikaanse musicalfilm uit 1964, geproduceerd door Warner Bros. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Audrey Hepburn en Rex Harrison. My Fair Lady is een verfilming van de gelijknamige musical uit 1956, wat weer op het toneelstuk Pygmalion in gebaseerd.

My Fair Lady volgt Eliza Doolittle en Henry Higgins in het Londen van begin 20e eeuw. In het verhaal staat Engelse uitspraak centraal, aangezien in Engeland een hoop mensen woorden verkeerd uitspreken (en nog steeds). Eliza heeft een vreselijk dialect en na een weddenschap probeert Henry haar daar van af te helpen, met veel satire. De film volgt de moeilijk haat-liefdesrelatie tussen de twee figuren en de ontwikkeling van Eliza tot een zelfstandige vrouw.

De film staat bekend als een van de beroemdste films ooit gemaakt. De film bracht 71 miljoen dollars op, won 8 Oscars (waaronder voor beste film) en 3 Golden Globes. Daarnaast staat de film als 91e in de lijst met 100 beste Amerikaanse films volgens de AFI en op nummer 8 van de beste musicalfilms. Tevens staat het nummer I Could Have Danced All Night in de lijst met beste filmmuziek. De film is misschien wel het beroemdste vanwege de zin The Rain in Spain stays mainly in the Plain (Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan).

Verhaal

Het is 1912 en het verhaal vindt plaats in Londen. Een jonge vrouw, genaamd Eliza Doolittle, verkoopt bloemen op straat. Ze is ongemanierd en spreekt met een vreselijk dialect. Als ze schuilt onder de overkapping van het theater voor de regen, hoort ze professor Henry Higgins praten. Higgins is gefascineerd door fonetiek. Kolonel Pickering, die net terug is uit India, ontmoet hem toevallig. Ironisch genoeg wilden de twee elkaar een tijd lang ontmoeten. Higgins stelt dat hij aan ieders dialect kan horen waar hij/zij vandaan komt, soms zelfs op de stad of straat na. Dat er zoveel dialecten zijn irriteert Higgins. Waar de Fransen en Grieken volgens hem woorden goed kunnen uitspreken, kunnen de Engelsen dit niet. Als hij studie maakt van hoe Eliza praat krijgt hij haast ruzie met haar. Ze pakt zijn aantekeningenboekje af, maar komt snel tot de ontdekking dat ze dit niet kan lezen, aangezien het een soort IPA is. Pickering en Higgins raken verder in gesprek en Higgins biedt Pickering onderdak aan. Terwijl ze weglopen schept Higgins zo erg op dat hij zelfs zegt dat hij Eliza goed Engels kan leren.

Eliza is inmiddels het leven als bloemenverkoopster zat en droomt van een warme kamer, waar ze bonbons kan eten en waar er een man is die van haar houdt. Ze zoekt het huis van meneer Higgins op en gaat daar de volgende ochtend heen. In Higgins werkkamer vertelt Eliza dat ze wil dat Higgins haar goed Engels leert, zodat ze een goede baan kan nemen. Higgins vindt dit echter kansloos, maar Eliza en Pickering herinneren hem aan zijn belofte. Higgins zegt echter dat ze de lessen niet kan betalen, maar Pickering besluit om de lessen en het onderdak te betalen. De deal is dat Eliza binnen 6 maanden wordt omgetoverd tot een hertogin of gravin, zowel op gebied van spraak als qua manieren. Ze wordt dan meegenomen naar het bal, waar onder meer vele edelen en de koning aanwezig is.

De lessen zorgen voor veel conflicten tussen Higgins en Eliza. Higgins laat haar uren achter elkaar letters herhalen in de hoop dat ze deze beter leert uitspreken. Pickering vind dat Higgins aardiger voor haar moet zijn, want misschien wordt het nog wel zijn vrouw. Higgins vertelt echter dat hij nooit een vrouw zal nemen, aangezien dit alleen maar ellende met zich mee brengt. Tot diep in de nacht probeert Higgins Eliza's accent te verbeteren, onder meer met knikkers in haar mond (ze slikt er eentje in) en het herhalen van tongbrekers. Als Higgins het uiteindelijk wil opgeven, blijkt Eliza opeens het onder de knie te hebben. Higgins, Pickering en Eliza zijn hartstikke vrolijk. Waar Eliza eerst Higgins ter dood wilde laten veroordelen door de koning, wordt ze nu verliefd op hem.

Een paar weken later besluit Higgins om Eliza mee te nemen naar de paardenracen in Ascot. Hier ontmoet ze de jonge Freddy. Hoewel ze er beeldig uitziet en accentloos Engels spreekt, blijkt ze nog steeds slechte manieren te hebben. Iedereen schrikt hiervan, maar Freddy vindt het echter charmant. Hij zoekt haar die avond op in Londen om met haar te spreken, maar Eliza gaat na ruzie met Higgins niet meer naar buiten. Freddy blijft hierdoor op de straat voor haar huis op haar wachten. Pickering is echter ongerust over Eliza. Als de Engelse koning erachter komt dat ze niet van adel is, krijgt ze de doodstraf. Pickering besluit haar te helpen en uiteindelijk gaan ze naar het bal. Hier danst ze met de prins van Transsylvanië en komt bij iedereen over als een echte hertogin.

Higgins en Pickering kunnen er wel om lachen dat ze het hele gezelschap voor de gek hebben gehouden. Er zou zelfs zijn gevraagd door meerdere gasten waar Eliza vandaan kwam; iemand uit Engeland kan immers nooit zo accentloos Engels. Eliza hoort dit en merkt dat haar liefde voor Higgins niet wederzijds is en dat ze het huis dus binnenkort moet verlaten. Ze besluit het huis te verlaten en ontmoet Freddy, die zijn liefde voor haar uit. Eliza wordt razend op hem, maar hij helpt haar om naar haar oude buurt te gaan. Nadat ze haar oude buurt heeft bezocht merkt ze dat ze er niet meer thuishoort. Tevens is het volgens haar vader, een levensgenieter, haar schuld dat hij nu een fatsoenlijk leven moet aan zoeken en trouwen.

Eliza gaat terug naar Higgins en vertelt dat ze gaat trouwen met Freddy en zelf spraakles gaat geven. Higgins wordt daarom boos op haar, omdat het zijn technieken zijn. Eliza trekt zich er echter niets van aan en vertrekt. Higgins vraagt zich hierdoor af waarom vrouwen niet meer als mannen (of zoals hij) kunnen zijn. Eliza is echter ingetrokken bij de moeder van Higgins, die volledig aan haar kant staat. Samen willen ze Higgins terugpakken. Higgins beseft echter dat hij van Eliza gehouden heeft en dat hij niet zonder haar kan. Eliza zegt echter dat ze nooit meer teruggaat. Als Higgins thuiskomt wil hij het opgeven, tot dat Eliza blijkt te zijn teruggekomen. Hierdoor blijken ze toch van elkaar te houden.

Cast

• Audrey Hepburn als Eliza Doolittle
• Rex Harrison als Henry Higgins
• Wilfrid Hyde-White als Hugh Pickering
• Stanley Holloway als Alfred P. Doolittle
• Gladys Cooper als mevrouw Higgins
• Jeremy Bett als Freddy Eynsford-Hill
• Theodore Bikel als Zoltan Karpathy
• Mona Washbourne als mevrouw Pearce
• Isobel Elsom als mevrouw Eynsford-Hill
• John Holland als de butler

Achtergrondinformatie

Acteurs

My Fair Lady was aanvankelijk een vrij succesvolle musical. Zes jaar lang speelde actrice Julie Andrews Eliza Doolittle op het podium van Broadway. Het zou een logische keuze dat men haar koos, maar producent Jack Warner twijfelde. Andrews was niet heel erg bekend, waardoor hij dacht weinig mensen de film zouden zien. Men wilde mensen lokken door middel van een bekende actrice die haar rol speelde. Onder meer Shirley Temple en Elizabeth Taylor kwamen in aanmerking, maar men koos voor Audrey Hepburn. Er was echter een probleem, aangezien Hepburn niet de juiste zangstem voor bepaalde nummers had. Toch werd zij voor haar "sterrenkracht" gekozen en kreeg zelfs 1 miljoen dollar voor de rol aangeboden. Voor het zangprobleem was echter een oplossing; dubbing. Dit is een techniek waarbij met het knippen en plakken van de film de zangstem van een echte zangeres onder het beeld werd geplakt. Dit gebeurde bij verschillende musicalfilms, zoals West Side Story en The King and I. Marni Nixon zou het zangwerk doen. Toen Hepburn dit echter hoorde liep ze huilend de set af. Hepburn heeft altijd gezegd dat Julie Andrews beter de rol had kunnen spelen. Andrews had toentertijd een hele goede zangstem. Toch kun je het ook vanuit andere hoek bekijken. Als Andrews in My Fair Lady speelde had ze waarschijnlijk nooit de originele Mary Poppins geweest. Na haar afwijzing zocht Disney haar namelijk op om in deze klassieker te spelen.

Ook Rex Harrison kon niet zingen, maar in plaats daarvan spreekt hij zijn liedjes op de maat van de muziek. De kijker merkt dit niet, aangezien het zo erg past bij het karakter van de geïrriteerde Higgins. Zijn nummers gaan immers ook over irritaties. Nadat de film was opgenomen werden de nummers opnieuw ingezongen zodat het geluid optimaal was. Aangezien Harrison de teksten zo snel sprak, kon hij dit meer doen. Anders zou de tekst niet synchroon met de lippen lopen. Hierdoor hebben al deze nummers nog het originele geluid.

Restauratie

De originele versie van de film bleek in 1994 in zeer slechte staat te zijn. De film stond letterlijk op het punt om (deels) verloren te gaan. Hierdoor werd de film gerestaureerd, met behulp van verschillende methoden. De beelden werden opnieuw gescand en gereconstrueerd door middel van een computer. Ook werd het geluid opgepoetst. In totaal kostte het proces 6 maanden en 600.000 dollar!