Schokland

Bestand:Kerk Schokland.jpg

Kerk op Schokland

Schokland is een dorp en voormalig eiland in de Nederlandse Noordoostpolder (provincie Flevoland).

Geschiedenis

De oudste bewijzen van mensen in Schokland zijn van zo’n 10.000 jaar geleden. Het waren jagers en verzamelaars zonder vaste verblijfplaats. Vanaf ongeveer 4.500 voor christus waren er mensen die in Schokland woonden. Het landschap in die tijd was een laaggelegen moerassig gebied. Enkele kilometers van elkaar stroomden de rivieren (de IJssel en Overijsselse Vecht) richting zee. Aan de oever van de Vecht was er op de hoogste gebieden een geschikte plek om te wonen en om graan te verbouwen. Er was genoeg ruimte om dieren te laten grazen. In de omgeving werd gejaagd op edelherten, elanden, bruine beren, bevers en eenden. Door de rivier was er genoeg schoon drinkwater en vis. Ook bood de rivier goede mogelijkheden om dingen via het water te vervoeren. Doordat het water begon te stijgen werd het gebied nog drassiger. Hierdoor ontstonden veel lagen plantenresten en modder. Daardoor raakte de rivier verstopt en groeide dicht. Een tijd later groeide er rond het eiland dat nu Schokland heet een dicht moerasbos. Het land werd steeds drassiger en het was bijna niet meer begaanbaar. Het eiland werd verlaten. Er woonden nog maar een paar mensen in het gebied. Pas in de middeleeuwen kwamen er weer mensen in Schokland wonen.

Fauna

Als je goed om je heen kijkt kan je tussen het gras de lange oren van een haas zien. Soms zie je hazen achter elkaar aanrennen. Konijnen zitten vooral bij kunstmatige heuvels (terpen)en bij de bosrand. Konijnen houden van lossere grond zodat ze goed holen kunnen graven. Konijnen hebben kortere poten dan hazen, rennen slechter en blijven dicht in de buurt van hun hol. Reeën zie je vooral aan de rand van het bos, knabbelend aan takken. Zij eten dan de voedzame delen van de boom (in de lente eten ze de knoppen en in de winter de bast).

Kiekendieven zijn vogels. Bij Schokland kunnen wandelaars alle drie de soorten tegenkomen: de blauwe kiekendief, de bruine kiekendief en de grauwe kiekendief. zwevend over het land zoeken ze naar voedsel zoals muizen en zaden. Andere vogels zijn de zwaluwen met hun snelle vlucht vol onverwachte wendingen. Ze vangen de insecten, die volop boven de sloten en poelen vliegen. Op Schokland komen vooral boerenzwaluwen en huiszwaluwen voor. Ook zijn er lakenvelderkoeien.

1996 – 2007 Plan van aanpak voor behoud van Schokland

Na de uitverkiezing van Schokland was er een reddingsplan nodig. De partijen in de streek hebben samen een plan van aanpak bedacht en uitgevoerd. Het meest spoedeisend waren het verzakken van het eiland en het verval van de monumenten. Om het verzakken van het eiland tegen te gaan en de archeologische vondsten van organismen te beschermen is het water in de bodem teruggebracht in de 130 hectare grote hydrologische zone. De landbouwers in dit gebied waren er toe bereid om hiervoor de vrij slechte akkers af te staan. De andere grote operatie was de restauratie van de monumenten. Op de opgeworpen hoogte Emmeloord zijn de gebouwen Lichtwachter en Misthoorn voorzien van nieuwe fundering en gerestaureerd. Op het Zuidpunt zijn de fundering van een vuurtoren en de ruïne van de oude Enserkerk geconsolideerd, en op de Zuidpunt een waterput. De wegen en paden waren door de verzakking eveneens in slechte staat. Vrijwel alle wegen en paden zijn in deze periode verbeterd. En last but not least waren stevige maatregelen nodig om het Schokkerbos en de oostelijke randbeplanting weer in goede conditie te brengen.

Schokker klederdracht

Net als de andere eilanden in de Zuiderzee had Schokland een eigen klederdracht. In beschrijvingen uit de 18e en 19e eeuw wordt wel melding gemaakt van twee afzonderlijke drachten op het eiland. Ook afbeeldingen uit die tijd geven die indruk. Waarschijnlijk berustte dit op een misverstand en waren de verschillen meer een gevolg van veranderende mode. De oorspronkelijke Schokkerdracht leek veel op die van het eiland Marken. Kenmerkend was de cilindervormige muts met loshangende kinbanden en de kleurige bovenkleding. In de loop van de tijd traden veranderingen op. De nabijheid van het eiland Urk zal hier zeker aan bijgedragen hebben. Aan het eind van de 18e eeuw werd een dracht met een zogeheten oorijzer en een gesteven witte muts bij veel Schokker vrouwen populair. Het bijbehorend vrouwentenue was overwegend donkerblauw of zwart van kleur en oogde vrij sober. Een halsketting van bloedkoralen gaf de welstand van de draagster aan. De mannendracht was vrij eenvoudig. Het donker gekleurde kostuum was in meerdere plaatsen rond de Zuiderzee gebruikelijk. Zilveren of gouden sierknopen werden door de Schokkers als sieraden gedragen. Veel ouderen hielden vast aan de oude klederdracht, zodat beide varianten op Schokland voorkwamen. Na de ontruiming van het eiland verspreidde de bevolking zich over het Zuiderzeegebied. De Schokkerdracht raakte in onbruik en ging in het begin van de vorige eeuw geheel verloren.

Het verhaal

Mensje was verloofd met de zeeman Jan Viool, die op reis naar Indië was gegaan. zodra hij terug was zouden ze gaan trouwen. maar de laatste tijd had mensje steeds van die nare dromen. Ze zag haar matroos dan aan de voet van een ruïne van een rode toren staan met om zijn hoofd een met bloed doordrenkte halsdoek geknoopt en hij riep iets naar haar zonder dat ze het hoorde. mensje wist dat er iets ergs met Jan aan de hand moest zijn en ze werd steeds ongeruster , ook omdat haar verloofde na een jaar nog niet terug was. En toen op weer zo’n nacht kwam de duivel bij mensje aan kloppen. hij beloofde haar naar jan te brengen maar: niet voor niets! het meisje moest haar ziel aan hem afstaan. Mensje stemde in met het duivelse plan en de duivel nam haar mee naar de beruchte Sargassozee waar zo veel schepen in de onafzienbare wiermassa zijn vergaan. Ook het schip van Jan Viool had dat lot getroffen en zo was mensje dus bij haar geliefde gekomen. Jan herkreeg volgens afspraak zijn leven, maar hij en mensje zouden nooit meer bij elkaar komen want de ongelukkige mensje werd door de duivel meteen in een gelukkige en onsterfelijke zeemeermin veranderd en daar zat Jan, zonder verloofde en zonder schip. hij keerde terug naar schokland en daar leefde hij de rest van zijn leven als vuurtorenwachter terwijl hij de hele tijd aan zijn verloren mensje dacht. de zeemeermin bleef niet alleen in die nare Sargassozee maar ging terug naar de kust bij Schokland om zo toch nog in de buurt van haar verloofde te zijn. En steeds als er vissers op zee zijn in de buurt van Schokland en haar horen zingen gingen ze snel naar de Schokker haven omdat ze er dan zeker van waren dat er storm zou komen.

Toekomst van Schokland

Schokland is het eerste Nederlandse werelderfgoed (dat is een erfgoed met culturele waarde). Het voormalig eiland moet behouden worden voor toekomstige generaties (mensen die na ons geboren worden). Het moet een gebied blijven waar toekomstige bezoekers de geschiedenis en de natuur van Schokland kunnen beleven maar waar ook boeren hun bedrijf kunnen hebben. Op Schokland komt natuur en cultuur, werken en vrije tijd bij elkaar. De landbouw probeert om voorzichtig om te gaan met het gebied. De natuurorganisatie ‘Het Flevo-landschap’ en de gemeente Noordoostpolder willen graag dat Schokland een plek blijft waar mensen graag naar toe gaan. Zij willen meer mensen in contact brengen met dit ‘oer-Hollandse’ stukje Nederland.

De bodem van Schokland bestaat uit een dunne laag klei op een dikke laag veengrond. Voor de landbouw was het nodig dat de hoogte van het werd grondwater verlaagd. Hierdoor daalde de bodem. Het oppervlak van het eiland is hierdoor sinds de drooglegging al zo'n anderhalve meter gezakt. Zoiets kun je niet meer veranderen. Als je de veengrond weer nat zou maken door het grondwater te verhogen dan komt Schokland niet meer omhoog. De laatste jaren wordt wel geprobeerd om verdere daling van Schokland tegen te houden.

Bronnen

• www.schokland.nl
• www.wikipedia.nl
• Boek: Leven met water Schokland en omgeving
• Nederland Dichterbij Flevoland